Munireh Baradaran - Simple Truth

136 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻗﺒﺎی ﻏﻢ ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺘﻨﺪ. ﻧﺪای ﺷﻮﻣﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺷﺎﯾﺪ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎری اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎ ﺑﯿﺮون را ﻣﯽ  و ﻣﺮدم ﺑﯿﻨﻢ. ﺳﺮﻧﻮﺷ ﹺ ﻣﻦ در اوﯾﻦ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽ ﺖ ﺷﺪ. اﻣﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ آن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﺳﮑﻮت ﻣﺮﮔﺒﺎر «ﺟﻌﺒﻪ » ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ؟ ﻏﺮوب ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اوﯾﻦ رﺳﯿﺪﯾﻢ. ای ﮐﺎش راه ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﯾﺎ ﺣﺘﺎ روزﻫﺎ ﺳﻮاری ﻣﯽ ﮐﺮدم. اﻣﺎ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی در اﻧﺘﻈﺎرم ﺑﻮد؟ اﺣﺴﺎس ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺘﻢ.