Munireh Baradaran - Simple Truth

358 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺷﻬﺎب اﻟﺪﯾﻦ ﯾﮑﯽ از رﻫﺒﺮان اﯾﻦ ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﻢ ﺳﻠﻮل ﺑﻮده و اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻬﺮان ﺻﺪای دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ از رﻫﺒﺮان ﺳﺎزﻣﺎن را ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد. از ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺮوﯾﻦ ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻬﺮان ﺷﻬﺎب اﻟﺪﯾﻦ در ﺧﻮد ﻓﺮورﻓﺖ و ﻫﯿﭻ ﻧﮕﻔﺖ. ﺑﻌﺪ ا ز ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻦ و دوﺳﺘﺎن دﯾﮕﺮ او ﻫﺮﭼﻪ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ و ﻃﻨﺰ، ﮐﻪ او را از آن ﺣﺎل اﻓﺴﺮدﮔﯽ درآورﯾﻢ، ﻧﺸﺪ. ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺳﺮ ﺳﻔﺮه ی ﺷﺎم ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ. ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ و از آش زﻧﺪان ﺗﻌﺮﯾﻒ  ﻫﺎ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﺰﻧﺪ، ﻧﺰد. ﺷﺎﯾﺪ اﺻﻼ ﺻﺪای ﻣﺎ را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪ. در دﻧﯿﺎی دﯾﮕﺮی ﺑﻮد. ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﺮﺷﺐ ﻣﻮﻗﻊ اﺧﺒﺎر ﺟﻠﻮی ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻧﺸﺴﺖ. اﻣﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﯾﯽ ﺑﻪ اﺧﺒﺎر ﻧﺪاﺷﺖ. ﻧﮕﺎه اش ﻣﺎت و ﻏﻢ آﻟﻮد ﺑﻮد. ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ در دوﺧﺘﻦ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﯾﺎن اﺧﺒﺎر ﮐﻪ ﻫﻤﻪ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ، او ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺸﻐﻮل دوﺧﺘﻦ. ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﺣﺘﯿﺎج دارد. ﺷﺐ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل اﻧﺪاﺧﺘﻦ رﺧﺖ ﺧﻮاب ﻫﺎ ﺑﻮدﯾﻢ، رﻓﺖ ﺑﺎﻻی ﮐﻤﺪ و ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﺶ را ﺟﻤﻊ وﺟﻮر ﮐﺮد. ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻪ آﻣﺪ، ﺳﺎ ک ﺣﻤﺎم دﺳﺘﺶ ﺑﻮد. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ آب ﮔﺮم ﻧﯿﺴﺖ. زﯾﺮ ﻟﺐ ﭼﯿﺰی ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم و رﻓﺖ. ﭘﺸﺖ ﺳﺮش رﻓﺘﻢ دﯾﺪم داﺧﻞ ﯾﮑﯽ از ﮐﺎﺑﯿﻦ ﻫﺎ ﺷﺪ. ﺗﺼﻮر ﮐﺮ دم ﺑﺮای ﺷﺴﺘﻦ ﻟﺒﺎ س زﯾﺮش رﻓﺘﻪ اﺳﺖ، ﮐﺎری ﮐﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻣﻦ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﻣﺴﻮاک زدن را ﮐﺶ دادﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﯿﺮون. ﺑﻮی داروی ﻧﻈﺎﻓﺖ ﻣﯽ آﻣﺪ. ﻏﯿﺮﻋﺎدی ﻧﻤﯽ ﻧﻤﻮد. ﮐﺴﺎن دﯾﮕﺮی ﻫﻢ در ﺳﺎﯾﺮ ﮐﺎﺑﯿﻦ ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و رﻓﺖ ﻃﺮف اﺗﺎق. رﺧﺖ ﺧﻮاب ﻣﻦ و او ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻮد. ﺳﺮش را ﮐﺮده ﺑﻮد زﯾﺮ ﭘﺘﻮ . ﻣﯽ ﹺ ﺣﺮف را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ﺗﺎ او دردش را ﺑﮕﻮﯾﺪ، ﮐﻼﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﺮ ﺑﺮ زﺑﺎن راﻧﺪ و اﯾﻦ ﺳﮑﻮت ﺳﻨﮕﯿﻦ را ﺑﺸﮑﻨﺪ. ﻟﺤﻈﻪ ﯾﯽ آرزو ﮐﺮدم ﮐﺎش ﮔﻠﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ او درددﻟﺶ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ. ﭘﺮوﯾﻦ و ﮔﻠﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ دوﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﺧﻮب ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻨﺪ. ﻟﺤﻈﻪ ﯾﯽ ﭘﺘﻮﯾﺶ را ﮐﻨﺎر زدم و اﯾﻦ آرزو را ﺑﻪ زﺑﺎن آوردم. ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﺘﻮ را ﮐﺸﯿﺪ. ﻣﺴﺘﺄﺻﻞ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﮑﻨﻢ و ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﺶ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴﺖ، ﺷﻨﯿﺪم. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ اﺳﺘﻔﺮاغ ﮐﺮد. داﻧﺴﺘﻢ ﺻﺪای ﮔﺮﯾﻪ ﻧﺒﻮده، ﭼﯿﺰی ﺷﺒﯿﻪ آروغ زدن ﺑﻮده. ﻻﺑﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮی ﺗﻬﻮع اش را ﺑﮕﯿﺮد. ﻏﺬا اﺳﺘﻔﺮاغ ﮐﺮد، اﻣﺎ ﺑﻮی ﺗﻨﺪ داروی ﻧﻈﺎﻓﺖ ﻣﯽ داد. ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺮوﯾﻦ » راﺳﺘﺶ را ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﺧﻮرده ای؟ داروی ﻧﻈﺎﻓﺖ؟ « ﺑﻪ ﺗﻨﺪی ﺟﻮاب داد: ﻣﮕﺮ ﺑﭽﻪ » ﯾﯽ؟ ﻧﮕﺎه « اش را دﯾﺪم ﭼﻨﺎن ﺑﯿﺰاری در آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ آن وﻗﺖ ﻧﻪ در ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻬﺮﺑﺎن او و ﻧﻪ در ﻫﯿﭻ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم. در ﺗﺮدﯾﺪ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم. ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟ ﻇﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺑﮕﻮﯾﻢ؟ ا ﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻪ؟