Munireh Baradaran - Simple Truth

366 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﯽ رﻓﺖ، ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ دﯾﺪ اﻃﺮاﻓﯿﺎن ﻋﺠﯿﺐ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد. از ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻫﻢ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﻢ. ﮐﺸﻒ دﻧﯿﺎی ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ی دﯾﮕﺮی، ﻫﺰاران ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ و ﺗﺎزﮔﯽ داﺷﺖ. دوﺳﺘﯽ ﻫﺎی دﯾﺮﯾﻨﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ در آن ﺑﻪ ، ﻫﻢ ﺧﻮ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ و ﻫﻤﺎﻧﻨ ﺪ ﻫﻢ ﻣﯽ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪﯾﻢ، ﻫﻢ ﭼﻮن آﯾﯿﻨﻪ ﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در آن ﺗﮑﺮار و ﯾﮏ ﻧﻮاﺧﺘﯽ ﺧﻮدم را ﻣﯽ دﯾﺪم. ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺳﺎل ﻫﺎ، دﯾﮕﺮ ﺣﺮف ﺗﺎزه ﯾﯽ ﺑﺮای ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ، ﺣﺘﺎ ﺧﺎﻃﺮه ﯾﯽ ﻧﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﻤ ﺑﻮده ﺎﻧﺪ و آﻣﻮﺧﺘﻪ ﻫﺎ و ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﻣﺎن ﯾﮏ ﻧﻮاﺧﺖ و ﯾﮏ ﺳﺎن ﺑﻮدهﺷﺪ . ﮐﺘﺎب و روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣ ﯽ ﹺ ﭘﯿﺮاﻣﻮﻧﯽ ﻫﻢ ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ، ﺣﻮادث ﺳ ﯾﮏ ﺎن ﺑﻮد. اﯾﻦ ﻫﺎ دﻧﯿﺎی راﺑﻄﻪ را ﺗﻨﮓ و ﻣﺤﺪود ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ. ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ اﯾﻦ ﺗﻨﮕﯽ و ﯾﮏ ﻧﻮاﺧﺘﯽ را ﺑﻪ ﺷﮑﯿﺒﺎﯾﯽ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ و آزار ﻧﺒﯿﻨﻨﺪ. ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﻧﻪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ. ﺷﻮرش ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﯾﮏ ﺑﺎر ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ﺑﺎﻟﺤﻨﯽ ﺗﻨﺪ و اﻧﺘﻘﺎدی ﻫﺸ ﺪار داد ﮐﻪ در دوﺳﺘﯽ ﻫﺎ، ﺗﻨﻮع ﻃﻠﺐ ﻫﺴﺘﻢ و ﭘﺲ از ﮐﺸﻤﮑﺶ ﻫﺎی ﻋﺎﻃﻔﯽ ﻓﺮاواﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻤﯿﺮا ﭘﯿﺪا ﮐﺮده و ﺳﺨﺖ ﺟﺮﯾﺤﻪ ار ﺷﺪه ﺑﻮدم، دوﺳﺖ دﯾﮕﺮم ﺑﺎ ﻃﻌﻨﻪ ﯾﺎدآور ﺷﺪ ﮐﻪ: » از اول ﻫﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﭼﻪ ﻃﻮر اﯾﻦ دوﺳﺘﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﺧﺘﻼف ﻣﯿﺎن ﺷﻤﺎ دو ﻧﻔﺮ، ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ. اﯾﻦ« ﮐﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﯾﮏ ﻧ ﻮاﺧﺘﯽ و ﻫﻤﺴﺎﻧﯽ در دوﺳﺘﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﻮرﯾﺪم و در اﯾﺠﺎد دوﺳﺘﯽ ﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺎ اﺧﻼص و ﮔﺎه ﺳﺎده ﻟﻮﺣﯽ وارد ﻣﯽ ﺷﺪم، ﻫﻤﻪ ﺑﺮای ﻓﺮار از ﺳﮑﻮن ﺑﻮد و راه ﺑﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎی ﺗﺎزه، ﮐﻪ ﺷﺎدی ا ش ﺑﺎ رﻧﺞ آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﻮد. ﭼﺮا ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻓﻀﺎی زﻧﺪان ﮐﻪ اﻧﺘﺨﺎب دوﺳﺘﯽ را ﻫﺎ ﻣﺤﺪود ﻣﯽ ﮐﺮ د، ﺗﻨﺎﺳﺐ ﻧﺪا ﺷﺖ. ﻣﻦ و ﺳﻤﯿﺮا ﺑﺎوﻟﻊ و ﺧﻮی ﺳﻮداﯾﯽ ﻣﺸﺎﺑﻬﯽ ﮐﺘﺎب زﻧﺪﮔﯽ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ و ﺑﺎﻟﺬﺗﯽ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻪ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻫﺎی ﺧﻮد و دﯾﮕﺮی دﺳﺖ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ. اﺧﺘﻼف ﻫﺎی ﻓﮑﺮی ﻣﺎن ﻣﺎﻧﻊ از راﺑﻄﻪ ی ﻋﺎﻃﻔﯽ و دوﺳﺘﯽ ﻣﺎن ﻧﺒﻮد. ﺿﻤﻨﯽ ﺗﻮاﻓﻖ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﯿﺎی ﻣﺴﺘﻘﻞ دﯾﮕﺮی و ﻧﻈﺮات ﻫﻢ دﯾ ﮕﺮ ﮐﺎری ﻧﺪاﺷ ﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﭼﯿﺰی ﺑﺎ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ ﻣﮕﺮ ﯾﮑﯽ ـ دو ﮐﺘﺎب آﻣﻮزش زﺑﺎن. ﺑﺎ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﺑﺤﺚ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﭼﻨﺪﺑﺎر ﮐﻪ ﺧﻮدﺑﻪ ﺧﻮد ﭘﯿﺶ آﻣﺪ، ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﺳﺨﺖ ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ ﮐﺮدﯾﻢ. دوﺳﺘﯽ ﺷﯿﻔﺘﻪ وارﻣﺎن ﺷﺶ ﻣﺎه ﺑﯿﺶ ﺗﺮ دوام ﻧﯿﺎﻓﺖ و ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﺮدی ﮔﺮاﯾﯿﺪ. ﺳﻤﯿﺮا رﻓﺘﺎرش ﺑﻪ ﻧﺎ ﮔﻬﺎن ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد. ﺳﺮد و ﻏﺮﯾﺐ ﺷﺪ. ﻫﺮﭼﻪ در ﺧﻮد وﺟﻮ ﺟﺴﺖ ﮐﺮدم، دﻟﯿﻞ آن را ﮐﻢ ﺗﺮ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺘﻢ. ﻣﺪﺗﯽ ﮔﺬﺷﺖ و ﺗﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﺗﺤﻮل و دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ دروﻧﯽ او ﺷﺪم. ﺟﻮاﻧﻪ ﻫﺎی ﯾﺄس و ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ ﮐﻪ از ﻗﻀﺎ در اﺑﺘﺪا ﯾﮑﯽ از ﻟﻮﻻﻫﺎی دوﺳﺘﯽ ﻣﺎن ﺷﺪه ﻌﺪی دﯾﮕﺮ ﻣﯽ  ﺑﻮد، در او ﺑ  ﯾﺎﻓﺖ. ﺑﺪﺑﯿﻨﯽ، ﻃﺮد و ﻧﻔﯽ دﯾﮕﺮان را ﺑﺎ ﻧﻮﻋﯽ ﭼﺎﺷﻨﯽ ﻓﻠﺴﻔﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﮔﺮاﯾﯽ و ﭼﭗ روی اﻓﺮاﻃﯽ ﻣﯽ آﻣﯿﺨﺖ ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺗﻮﺟﯿﻪ ﮐﻨﺪ. از دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ﻫﺎ و ﺟﻨﮓ دروﻧﯽ ا ش ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻧﮕﻔﺖ و اﯾﻦ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﺮا آزرد. از او ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ دﻟﯿﻞ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪن راﺑﻄﻪ ﻣﺎن را ﺗﻮﺿﯿﺢ دﻫﺪ. ﻃﻔﺮه رﻓﺖ. اﻧﮑﺎر ﮐﺮد. ﻣﻦ ﮐﻪ زﺧﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮدم و ﻋﺎﻃﻔﻪ و اﺣﺴﺎﺳﻢ ﺟﺮﯾﺤﻪ دار