Munireh Baradaran - Simple Truth

478 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻧﮑﺮد. ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮد ﮐﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ. در ﻫﻤﯿﻦ اﺛﻨﺎ دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﭘﺎﺳﺪار در را ﺑﺮای ﻏﺬا ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد، آﻣﺎدﮔﯽ ﺷﺎن را ﺑﺮای ﻣﺮﺧﺼﯽ رﻓﺘﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻻﺑﺪ آن ﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﺮدﯾﺪ داﺷﺘﻨﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺴﻨﯽ ﮐﻪ از ﺳﺎل ﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﻫﻢ ﺑﻨﺪی ﺑﻮدﯾﻢ، ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﺎ وﺟﻮد آﻣﺎدﮔﯿﺶ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼﯽ، آن ﺷﺐ ﮐﺎرش درﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﭼﻮن ﺗﻠﻔﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻀﻮ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺟﻮاب ﻧﻤﯽ داد. ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪار ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ. او ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ آن ﺷﺐ ﻣﯿﻬﻤﺎن ﺧﺎﻧﻮاده ی ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺎﺳﺪار ﻗﺪری ﺗﺮدﯾﺪ ﮐﺮد. اﻣﺎ ﻧﮕﻔﺖ ﮐﻪ دﺧﺎﻟ ﺖ ﻧﮑﻨﻢ؛ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﯿﺴﺖ. ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺳﺆال ﮐﺮد. ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﭼﻮن ﻣﺴﺌﻠﻪ ی وﺛﯿﻘﻪ و ﺿﻤﺎﻧﺖ در ﻣﯿﺎن اﺳﺖ. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ آن ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﻫﻨﻮز ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ داﺷﺘﯿﻢ. ﺻﺪای زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ دوﻧﻔﺮه ﺑﻮدﻧﺪ، از داﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﻫﺎﺷﺎن ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم. ﺧﻮب ﺑﻮد ﺣﺪاﻗﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ. ﻫﻨﻮز اﺣﺴﺎس ﻧ ﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ آن ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻦ ﻣﯽ روم. ﮔﺎری ﻏﺬا در راه رو ول ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﭘﺎﺳﺪار ﻓﺮﺻﺖ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد، دادن ﻏﺬا را اداﻣﻪ دﻫﺪ. زﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ی ﭘﯿﺶ از ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ، دﻧﺒﺎل ﭘﺎﺳﺪار راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﺑﺮود، ﺑﺎ ﺻﺪای ﺧﺸﻦ و ﻧﺨﺮاﺷﯿﺪه ﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻋﺎرﺿﻪ ی اﻋﺘﯿﺎد ﺑﻮد، ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: » آﺧﺮ ﭼﺮا ﻣﺎ را آورده اﻧﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ. اﯾﻦ ﺟﺎ اوﯾﻦ اﺳﺖ. زﻧﺪان ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺖ ﻫﺎ. ﻣﺎ ﮐﻪ ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺖ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ. ﻣﺎ را اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ آورده اﯾﺪ. ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻦ ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺳﻼﻧﻪ «. ﺳﻼﻧﻪ ﻣﯽ رﻓﺖ. ﮔﻮﯾﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ رﻓﺘﻨﺶ را ﺑﻪ ﻻﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﺄﺧﯿﺮ ﺑﯿﻨﺪازد. ﭘﺎﺳﺪار ﺑﻪ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺟﻮاﺑﺶ را داد: ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑ » ﺎش ﺗﻮ ﯾﮑﯽ را ﺑﺎ ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺖ ﻫﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻤﯽ «. ﮔﯿﺮﻧﺪ زن وﻗﺘﯽ از ﺟﻠﻮی ﮔﺎری ﻏﺬا ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ، دﺳﺖ ﺑﺮد و ﻣﺸﺘﯽ ﺑﺮداﺷﺖ. ﭘﺎﺳﺪار ﺳﺮش داد ﮐﺸﯿﺪ و زن ﺧﻮد را ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮد » دﺳﺖ ﺧﺮ ﮐﻮﺗﺎه! « ﹺ دﯾﮕﺮ را ﺑﺎ ﻣﯿﻨﯽ ﺳﭙﺲ ﻣﻦ و آن دو ﻧﻔﺮ ﺑﻮس ﺑﻪ اﺗﺎﻗﯽ ﻧﺰدﯾﮏ در ﺧﺮوﺟﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑ ﯿﺴﺖ ﻧﻔﺮی ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ آﻣﺪن ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ. وﻗﺘﯽ ﺧﺎﻧﻮاده ﯾﯽ ﺑﺎ ﻣﺪارک ﻻزﻣﻪ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ، ﻧﺎم زﻧﺪاﻧﯽ ا ش را ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. ﺧﺒﺮی دﻫﻦ ﺑﻪ دﻫﻦ ﭼﺮﺧﯿﺪ. دوﺑﺎره ﮔﺎﻟﯿﻨﺪوﭘﻞ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان آﻣﺪه اﺳﺖ و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ روزﻫﺎ ﺑﻪ اوﯾﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﺧﺒﺮ درﺳﺖ ﺑﻮد و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ آن ن ﺷﺐ ﭼﻨﺎ ﺑﺎﻫﻮل و ﺑﺪون ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮی ﻫﺎی اداری ﻣﺎ را ﺑﯿﺮون ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﺎﻟﯿﻨﺪوﭘﻞ اﺟﺎزه ﻧﺪادﻧﺪ از ﻫﻤﻪ ﺟﺎی زﻧﺪان، از ﺟﻤﻠﻪ از اﻧﻔﺮادی ﻫﺎ، ﺑﺎزدﯾﺪ ﮐﻨﺪ و ﺑﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻋﻘﯿﺪﺗﯽ در زﻧﺪان ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻨﺪ. اﺣﺴﺎس ﻧﺎﺑﺎوری و ﻣﻨﮕﯽ ﻫﻨﻮز ﻓﺮﺻﺖ ﺧﻮش ﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﻧﻤ ﮔﺬاﺷﺖ. ﻫﻨﻮز ﺗﺮدﯾﺪ داﺷﺘﻢ. آﯾﺎ ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم؟ و آﯾﺎ ﺑﻪ ﹸﻪ راﺳﺘﯽ دﻓﺘﺮ اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻧ ﺳﺎﻟﻪ ﭘﺎﯾﺎن