77 ناپدید سازی قهری در ایران شواهد بسیاری بر گستردگی و سازمانیافته بودن ناپدیدسازی پس از انقالب اسالمی داللت دارند، اما در عمل این جنایت تا سال های اخیر در ایران ناشناخته بود و جز اقدامات محدود شورای ملی مقاومت/ مجاهدین خلق و بهائیان اقدامی دیگر در این رابطه انجام نشده است. در این فصل ابتدا میزان گزارشدهی ناپدیدسازی در ایران را به عنوان یک نمونه از گزارش دهی بسیار کم ناپدیدسازی در جهان (که در فصل یک به آن اشاره شد) بررسی کردهام. سپس چند پرونده را که توسط «گروه کاری» برای انجام تحقیقات برای دولت ایران ارسال شده جهت آشنایی با روش کار این نهاد (که در فصل سه توضیح داده شد) و تطابق این پرونده ها با تعاریف ناپدیدسازی ( که در فصل دوم مورد بحث قرار گرفت) مطالعه کردهام. ناپدیدسازی پس از المی انقالب اس علی رغم وجود شواهدی قابل توجه از سازمانیافته بودن و گستردگی سیاست ناپدیدسازی در دوران پهلوی از 1350 تا 1356 ، تاکنون تحقیق مستقلی در این زمینه انجام نشده است. 1 اما مطالعات موجود و اسناد نهادهای نظارتی موید آن است که 1 از 1350 تا 1356 در مواردی حکومت از دادن اطالعات در مورد سرنوشت و مکان و حتی قبول مسئولیت ال بازداشت فعا ن سیاسی به ویژه آنان که مظنون به هواداری فعال از جنبش چریکی یا در رابطه با این جنبش قرار داشتند برای چند روز، چند هفته و چند ماه اول بازداشت شانه خالی میکرد. در این دوره از بازداشت، زندا نی ان برای دادن اطالعات در زیر شکنجههای، غالبا، شدید قرار داشتند و گزارش های متعددی از مرگ
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2