ناموس

بﺎزﻧﻤﺎ ی ی ﻧﺎﻣﻮس و ﻏ ی � ت یﻨﻤﺎ ی در ﺳ ﺮانﯾا ۷۹ ﺐ و � ﮏ ﺗﻌﻘ � ﻠﻢ ﮐﻪ در � و در آﺧﺮ ﻗهﺮﻣﺎن )ﺿﺪ ﻗهﺮﻣﺎن( ﻓ ﺰ بﻪ �� ﮔ دﺳﺖ � ﺎ ﮐﺸﺘﻪ � � ﺎن ﻗﺎﻧﻮن زﺧ �� ﻣﺠ ﻞ � بﻪ دﻟ � ت ک ﻣﺴﻠﻤﺎ � ﺎن ﻣﺸ � ﺷﻮد. اﯾﻦ پﺎ ﺴﻮر دﻫﻪ � ن ﺳﺎ ی ﻗﻮاﻧن ﻫﺎی ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ � اﺳﺖﮐﻪ اﺟﺎزە ﻧ دﻫﺪ ﻗﺎﺗﻞ از دﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮن ﻓﺮارﮐﻨﺪ. اﻣﺎ آن ت ک اﯾﻦ دو � ﭼﻪ ﻗﺎبﻞ ﺗﺄﻣﻞ اﺳﺖ آﻏﺎز ﻣﺸ � ﻠﻢ اﺳﺖ. بﻪ ﻧﻈﺮ � ﻓ ﺶ از اﻧﻘﻼب � رﺳﺪ ﮐﻪ ﺳیﻨﻤﺎی اﯾﺮان ﭘ ﺗ ﺤﻤﻞ ﺮ زن �� ﺗﺼ � ی بﺎزﻧﻤﺎی » ف �� ﻋﻔ « ﮐﻪ ﻣﻮرد ﺗﺠﺎوز ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ و » � پﺎ ن داﻣی « اش » ﻪ � ﻟ دار « ﺖ زن در � ن ﺷﺨﺼ ت ﺷﺪە را ﻧﺪاﺷﺘﻪ و بﺎ ﮐﺸن � ف را از او ت ﺴن � ﻠﻢ، ﺣﻖ ز � ﻫﻤﺎن آﻏﺎز ﻓ ﺳﺘﺎﻧﺪ، ﻣﺴﺌﻠﻪ ی ﺗﺠﺎوز را بﻪ اﻣﺮی � ﻞ � و ﻣﺮداﻧﻪ ﺗﻘﻠ � ﻧﺎﻣﻮ ش از ﺗﺠﺎو � ﻧﺎ � ن ﺐ روای � آﺳ � ی دﻫﺪ و از بﺎزﻧﻤﺎی ز � ﺎز � زﻧﺪ. ﻪ � ﺳﺎ ﻫﺎی بﻠﻨﺪ ﻣﺮدﺳﺎﻻری ﺳیﻨﻤﺎی اﯾﺮان بﻌﺪ از اﻧﻘﻼب، در ﺳﺎل ﺴﻮری � ﻫﺎی اول، ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﺳﺎ ﺪ، بﻪ � ﺷﺪ ی روابﻂ زن و ﻣﺮد، ﺑﻮد و بﻪ ﻋﻠﺖ ﻓﻘﺪان ﮋە در ﻣﻮرد بﺎزﻧﻤﺎی � و ﺪن اﯾﻦ روابﻂ � ﺮﮐﺸ �� ﻣﻨﺎﺳﺐ، از بﻪ ﺗﺼ � ﻣﺸﺨﺺ و راە ﺣ � دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤ � دوری ﺪ و زﻧﺎن را از �� ﮔ � ﻮﻫﺎی ﺧﻮد ﺣﺬف � ﺳﻨﺎر ﻞ دﻫﻪ � ﮐﺮد. در اوا ی ﺷﺼﺖ، زﻧﺎنکﻢ کﻢ در ﻧﻘﺶ ی دورﻇﺎﻫﺮﺷﺪﻧﺪ. زﻧﺎن و در ﻧﻤﺎﻫﺎی � ﻫﺎی ﻓﺮ ﺳیﻨﻤﺎی ﺳﺎل ن ﻣﺘﺪﯾﻦ، دﻟﺴﻮز و ای � ﻫﺎی ﻧﺨﺴﺖ اﻧﻘﻼب، ﻣﺎدران و ﻫﻤ � ﺸﺎن ﺗﻼش � ﻣﺮدا � ﺎر ﺑﻮدﻧﺪﮐﻪ ﻓﻘﻂ در راﺳﺘﺎی ﺗﻌﺎ � ﻓﺪا ﮐﺮدﻧﺪ . از اوﺧﺮ دﻫﻪ ی ۱۳۶۰ ، ﺣﻀﻮر زﻧﺎن در ﺳیﻨﻤﺎی اﯾﺮان ﭘﺮرﻧﮓ و ﭘﺮﻣﻌﻨﺎ � � ﺪە � ﺮﮐﺸ �� ﺷﻮد و روابﻂ زن و ﻣﺮد بﻪ ﺗﺼ ﺴتﻨﺪ ﻓ � ﺷﻮد. کﻢ ﻧ ﻠﻢ � ی ﻫﺎی ﺟﺎﻣﻌﻪ و ﻧگﺎە ﻣﺮدﺳﺎﻻر ﭘﺮداﺧﺘﻪ � ی ﮐﻪ بﻪ بﺎزﻧﻤﺎی � ﺪ بﺎ ک � اﻧﺪ. ﺷﺎ اﻏﻤﺎض ﺑﺘﻮانﮔﻔﺖﮐﻪ ﺳیﻨﻤﺎی اﯾﺮان آﻧﺠﺎﮐﻪ بﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ � ﭘ ی زﻧﺎن ب ﺮدازد، ی ﺷﮏ ﺎە � ﺎ ﻧﺎﺧﻮدآ � ﺎە � ﺧﻮدآ بﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ � ی ﻣﺮدﺳﺎﻻری ﻫﻢ وارد ﺷﻮد. در وا ﻗﻊ، ف اﯾﺮان آﻧﭽﻨﺎن بﺎ ﻣﺮدﺳﺎﻻری ی ﻣﺴﺎﺋﻞ زﻧﺎن در ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﻓﺮﻫﻨﮓ و ﻗﻮاﻧن � ﺨﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧ � درﻫﻢ آﻣ ﺗﻮان بﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ زﻧﺎن ﭘﺮداﺧﺖ و از اﯾﻦ ﻣهﻢ