ناموس

بﺎزﻧﻤﺎ ی ی ﻧﺎﻣﻮس و ﻏ ی � ت یﻨﻤﺎ ی در ﺳ ﺮانﯾا ۸۱ ب � ﺶ � ﺪە ﺷﺪە ﺧﻮد را بﻪ آ � ﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺷﺐ زﻓﺎف ﺗﺪارک د ﮐﺸﺪ. » ﻋﺮوس ﺶ � آ « � ﺸﺎن � ، ﺑﻮدن آﻧﻘﺪر � غ ﻧﺎﻣﻮسﮐ � ﺮ ﯾ � دﻫﺪﮐﻪ ﻧﺠﺎت زﻧﺎن از ز � اﻧﺠﺎم � دﺷﻮار اﺳﺖﮐﻪ ﺗﻨهﺎ بﺎ ﻣﺮگ بﻪ ن ﮕﺮ، زﻧﺎی � رﺳﺪ. اﻣﺎ از ﺳﻮی د � ﺪە � در ﺳیﻨﻤﺎی اﯾﺮان د � ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ بﻪ ﻗﺘﻞ زﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد را ا ز زﻧﺠ ف در ی ای � ﺪون ﺟ �� ی ﻣﺮدﺳﺎﻻری ﺑﺮﻫﺎﻧﻨﺪ. ﻓ � » ﻗﺮﻣﺰ ) « ۱۳۷۷ ،( رابﻄﻪ � ﻢ � ﻤﺎر را ﺗﺮﺳ � ای ﺑ ت ﮐﻨﺪﮐﻪ در آن ﻣﺮد ﺟﻮان، ﺣﺴﺎدت وﺧﺸﻮﻧی ﺎری � ن دارد و زن ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮن از ﺸﺪی � ﻣهﺎر � اش در اﺧﺬ ﻃﻼق اﻣﺘﻨﺎع ﻨﺪ، ﮐ � ی ﻧ ﺟﺰ بﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﺪن او ﺑﺮای رﻫﺎی � را ن ﺳﺎل ی ای � ﺑیﻨﺪ. ﺟ ﻫ ﺎ بﻌﺪ در » ﻣﻦ ﻣﺎدر ﻫﺴﺘﻢ ) « ۱۳۸۹ ن بﻪ ﮔﻮﻧﻪ ی � ( ﻧ ﮕﺮ بﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ � ای د ی ﻗﺘﻞ، بﻪ ﻣﺜﺎبﻪ � ی ﺗﻨهﺎ راە ﺣﻞ ﻣﻤﮑﻦ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺸﻮﻧﺖ و ﺗﺠﺎوز ﭘﺮدازد. ن و ﺟﺎﻣﻌﻪ ی ن ﻫﻢ ﻗﻮاﻧن ﻼی � در ﺳیﻨﻤﺎی ﺗهﻤﯿﻨﻪ ﻣ ی ﻣﺮدﺳﺎﻻر بﻪ ﻋﻨﻮان دﻏﺪﻏﻪ � ﺪە � د گ � ﺸ � ﻫﺎی ﻫﻤ ﺷﻮﻧﺪ. در » نﺶ ﭘﻨﺠﻢ � وا ) « ۱۳۸۱ ،( ن ﺑﯿﻮە ﻼی � ﻣ ن ر ی ﺟﻮای � ﺮ �� ا بﻪ ﺗﺼ � ﮐﺸﺪ ﮐﻪ بﺎ ﻓﺮزﻧﺪش ﻓﺮار ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺸﻮد. اﻣﺎ در آﺧﺮ پﺪر ﺷﻮﻫﺮشﮐﻪ � ش � ﻣﺠﺒﻮر بﻪ ازدواج بﺎ ﺑﺮادر ﻫﻤ ش ط دادن ﺣﻀﺎﻧﺖ بﻪ ﻣﺎدر را اﯾﻦ ازدواجﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ، ﻋﺮوس و ﻓﺮزﻧﺪ � � ﺪا � را ﭘ ﮐﻨﺪ. « ١ ﺮ � ن را ز ﺰ، ﺟﺎﻣﻌﻪ و ﻗﻮاﻧﯿی �� ﺐ وﮔ � ن در اﯾﻦ ﺗﻌﻘ ﻼی � ﻣ � ﺳﺆال ﺑﺮد ﮐﻪ ﺣﻤﺎ � ــــﻎ � ﺖ ﺧﻮد را از ﻣﺎدرانِ ﺗﻨهﺎ در � ن ﮐ ﮐﻨﻨﺪ، زﻧﺎی ﻪ ﻫﻤﻮارە از اﺳﺘﻘﻼل ﻣﺤﺮوم ﺲ از ﺑﯿﻮە ﺷﺪن، بﻪ � ت ﺸﻪ، ﺣی � اﻧﺪ و ﻫﻤ ﻫﺴتﻨﺪ. � ﻣﺮدی ﺗﻌﻠﻖ دارﻧﺪ و ﻧﺎﻣﻮسﮐ ت ان ﺗﺮس � دﺧ در دﻫﻪ ی ۱۳۹۰ اﯾﺮان بﻪ � ، ﺳیﻨﻤﺎی اﺟﺘﻤﺎ ﺖ � رﻏﻢ ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺪود ﻫﺎ ﺗﻼش � ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﺪ اﻣکﺎن ﻫﻤگﺎم بﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﭘ � � ﻠﻢ ﺳ � ﺶ ﺑﺮود و در ﭼﻨﺪ ﻓ � ﮐﻨﺪ ١ . ﻋﺴﻞ بﺎﻗﺮی، » ی ﻧﻘﺶ زﻧﺎن در ﺳیﻨﻤﺎی اﯾﺮان بﺎزﻧﻤﺎی « ، ﻣﺠﻠﻪ ی » زﻧﺎن اﻣﺮوز « ، ﺳﺎل ﺷﺸﻢ، ی ﺷﻤﺎرە ۳۵ ی � ، ﺧﺮداد و ﺗ ۱۳۹۸ ، ص ۵۲ - ۵۹ .