در بارۀ اعدام

ﺎرە � در ی اﻋﺪام ١٣٠ � کﺎﻣﻮ ﮐﻮﺷﺪ از ﻫﻢ ﺎد ﻧﻘﻞ ﻗﻮل ﻧﮑﻨﺪ و � ﺎن ﺧﻮد، ﻫﻤﭽﻮن ﮐﻮﺳﺘﻠﺮ، ز � رأ ن ارﺟﺎع بﺪﻫﺪﮐﻪ بﻪ ت بﻪﮐﺴﺎی � ﺸ � ﺑ ﻧﺤﻮ ﺎ دﺳﺖ � ی اﻧﺪرکﺎرﺷﻐ اﻧﺪ ﻞ اﻋﺪام ﺎ در ﺟﺮﮔﻪ � ف ی آن؛ و از ﻫﻤن � ی ﻣﺪاﻓﻌﺎن رﺳ ﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺠﺖ ﻫﺎ و � ﻒ اﺳﺘﺪﻻل ﻟﻪ اﻋﺪام � ﺷﻮاﻫﺪی در ﺗﻀﻌ آورد. او بﺎ اراﺋﻪ � ی اﯾﻦ ﮔﻮا � ﻫﺎ ﺎری از ﻗﺘﻞ � ﺴ � ﺸﺎن دﻫﺪ ﮐﻪ � ﺧﻮاﻫﺪ ﻫﺎ � رخ � ﺑﺮای ﺧﻮد ﻗﺎﺗﻞ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن دﻓﻌﺘﺎ � دﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﻧ ﺗﻮان ﺗﺼﻮر ﮐ د ﺮ ﺎری ازﻗﺎﺗﻼن ﺻﺒﺢﮐﻪ ﺻﻮرت � ﺴ � : ﺪە بﺎﺷﺪ � ﺸ � ﻗبﻠﺶ بﻪ ﻋﻮاﻗﺐ آن اﻧﺪ � ﺧﻮد را ﺪە � ﺗﺮاﺷ � اﻧﺪ ﺗﺼﻮر ﻧ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻏﺮوب دﺳتﺸﺎن بﻪ ﺧﻮن اﻋﺪام را � ن ﺶ ﻣﺠﺎزات ﻗﺎﻧﻮی � آﻏﺸﺘﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ بﺨﻮاﻫﻨﺪ از ﭘ � ﮐ � ﺴتﻨﺪ. از اﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ کﺎﻣﻮ � ﻣﺘﺼﻮر ﺷﻮﻧﺪ و بﺎزا ﺸﺎن دﻫ � ﺧﻮاﻫﺪ ﺪﮐﻪ بﻄﻪ ﻫﯿﭻ را ی ﮐﻪ ﻟﻐﻮﺷﺪە، و ﺎن اﻟﻐﺎی ﻣﺠﺎزات اﻋﺪام، درﮐﺸﻮرﻫﺎی � ای ﻣ ﺶﺟﺮم وﺟﻮد ﻧﺪارد و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ رابﻄﻪ � اﻓﺰا ﺎن وﺟﻮد اﯾﻦ ﻣﺠﺎزات � ای ﻫﻢ ﻣ ﺴﺖ: � ن ﻧ ت ب ت آﻣﻮﺧن � و کﺎﻫﺶ ﺟﺮم، از راە ﻋ » ن وﺟﻮد دارد، ی ﮔﯿﻮﺗن ن وﺟﻮد دارد. ی � ﺖ ﻧ � ﺟﻨﺎ « ﻣﺤﺎﻓﻈﻪ � کﺎران ﻧ ﺗﻮاﻧﻨﺪ اﻧکﺎر ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺰاران ﻣﺠﺮم از ﻣﺠﺎزات ﻣﺮگ ﺪە � ﻧﻬﺮاﺳ اﻧﺪ و دﺳﺖ بﻪ ﻗﺘﻞ زدە � اﻧﺪ اﻣﺎ ن را ﻫﻢ ﮐﻪ ﻨﺪ ﮐﺴﺎی �� ﮔ ﺪە � ﺗﺮﺳ � اﻧﺪ ﻧ � ﺲ ﻧ � ، ﻢ � ﺷﻨﺎﺳ ب ت � ﻢ ﮐﻪ ﻋ ��� ﻢ بﮕ � ﺗﻮاﻧ آﻣﻮز ﻧﺒﻮدە ض ﺗﻨﺎﻗﺾ � اﺳﺖ. اﯾﻦ پﺎﺳ نﺶ � ت کﺎﻣﻮ بﻪ وا ن اﺳﺖ. اﻣﺎ وﻗی ی � آﻣ ﻫ ﺎی ﺧﻮدِ دﺳﺖ � ع � اﻧﺪرکﺎران اﻋﺪام در ﻣﻮاﺟﻬﻪ بﺎ آن رﺟ ﮐﻨﺪ، بﻪ ﺟﺎی ﭼ ی � ی � ە � ی � ب ت، آﻣ � ﻪ ﻋ � ﺷب ب ش م و ﻟﺬت و ی � ای از � ت ﻣبﺎﻻی ﺎبﺪ. � � ت اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣکﺎﻓﺎت ﺐ، اﻋﺪام ﻣﺠﺎزای � بﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗ ی � ﺸﮕ � دﻫﺪ اﻣﺎ ﭘ ی � ﻧ ی ی � ﺸﮕ � ﮐﻨﺪ، و ﻣکﺎﻓﺎت بﺪون ﭘ » � ﺪە � اﻧﺘﻘﺎم ﻧﺎﻣ ﺷﻮد. « )ص ۴۰ ( اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﻗﺼﺎص اﺳﺖ: پﺎﺳﺦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ن ﮐﻪ ﻗﻮاﻧﯿنﺶ ای بﺪوی بﻪ ﮐﺴﺎی را ﻧﻘﺾﮐﺮدە اﻧﺪ � . کﺎریﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﺪ ﻗﺘﻞ اﺳﺖ در ﺗ � ﮐﻨﺪ بﺎزﺗﻮﻟ ﺪ � ﻘﻠ