One Hundred and Sixty Years

١٧١ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺩﻭﺭﮤ ﺭﻧﺴﺎﻧﺲ ﺭﺥ ﺩﺍﺩ . ﺣﺎﻻ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻣﺪّﺗﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﻯ ﺭﺍ ﻃﻰّ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﻬﻢّ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ « ﻣﮑﺎﻥ » ﻭ « ﺯﻣﺎﻥ » ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﻓﮑﺮ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﮤ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮐﺮﮤ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﻣﺴﮑﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﺴﺎﻳﮥ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ، ﺩﺭ ﻳﮏ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﻗﺎﻳﻖ ﻭ ﺛﻮﺍﻧﻰ ﻃﻮﻣﺎﺭﻭﺍﺭ ﺑﻬﻢ ﻣﻰ ﭘﻴﭽﺪ . ﺑﺮ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻋﻤﺮ ﻓﮑﺮ ﻭ ﻋﻘﻞ ﺑﺸﺮ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺫﺭّﻩ . ﮐﻨﺪ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﻰ ﺩﻝ ﻫﺮ ﺫﺭّﻩ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺸﮑﺎﻓﻰ / ﺁﻓﺘﺎﺑﻴﺶ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻴﻨﻰ . ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻤﻠﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻬﻠﮥ ﻗﺮﻭﻥ ﻭﺳﻄﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺭﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺗﻢ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﻣﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﮐﺴﻰ ﭼﻪ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﻤﺐ ﺩﺍ ﻫﺎﻯ ﺑﺎﻝ ﺭ ﺍﻓﺘﺘﺎﺡ ﻳﮏ ﺩﻭﺭﮤ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻯ ﺩﺭ ﺷﮑﺎﻓﺘﻦ ﺫﺭّﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻰ ﮐﻨﻴﻢ؟ ﻳﮏ ﭼﻴﺰﻯ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﻭﺍﻗﻌﮥ ﺷﺎﻫﺮﻭﺩ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﻭﻃﻦ ﭘﺮﺳﺖ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﺷﻨﺎﺱ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﺩﻟﺶ ﺭﻳﺶ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻟﺶ ﭘﺮﻳﺶ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﮥ ﺗﻈﺎﻫﺮﻯ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺪّﻥ ﻭ ﺍﺳﻼﻣﻴﺖ ﻭ ﺗﺠﺪّﺩ ﻣﻰ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﻫ ﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﮤ ﻗﺮﻭﻥ ﻭﺳﻄﻰ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﻣﺪﻟّ ﻞ ﻣﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﻣﺪّﺕ ﻳﻌﻨﻰ ﺍﺯ ﺑﺪﻭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻣﺸﺮﻭﻃﻴّﺖ ﻭ ﺣﺘّﻰ ﺩﻭﺭﮤ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﮥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺠﺪّﺩﺗﺮﻳﻦ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﻯ ﺷﺮﻕ ﻳﺎ ﻻ ﺍﻗﻞ ﺷﺮﻕ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻧﻨﺪ ﻃﺒﻞ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻬﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺡ ﺳﺮﮐﺶ ﺟﻬﻞ ﻭ ﻃﻐﻴﺎﻥ ﺗﻌﺼّﺐ ﮐﻪ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﻪ ﺟﻬﻠﮥ ﻗﺮﻭﻥ ﻭﺳﻄﻰ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻫﺴﺖ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﮔﺮﻯ ﻳﺎ ﺑﺎﺑﻰ ﮔﺮﻯ ﻳﺎ ﺻﻮﻓﻰ ﮔﺮﻯ ﻭ ﺧﺪﺍﺑﺎﺯﻯ ﺁﺩﻡ ﮐﺸﻰ ﻧﻤﻰ . ﮐﺮﺩﻳﻢ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪﺍﺑﺎﺯﻯ ، ﺍﻳﻦ ﮔﺰﺍﻓﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺻﺎﺣﺐ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺭﺷﺪ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﻓﮑﺮﻯ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﺪﺍﭘ ﺮﺳﺘﺎﻥ ﺟﺪﺍ ﻧﺪﺍﻧﻴﻢ ﻭ ﻓﻬﻢ ﻣﺎ ﻗﺎﺻﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﮎ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪﻯ ﮐﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺳﺎﻳﺮ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﻣﺴﮑﻮﻥ ﮐﺮﻩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻰ ﺭﻳﺎ ﻭ ﺩﺭﻳﻎ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺩﭼﺎﺭ ﻣﺮﺽ ﺟﻬﻞ ﻭ ﺣﻤﻖ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﻠﻌﺒﮥ ﻣﻘﺎﺻﺪ ﺑﻌﻀﻰ ﺁﺧﻮﻧﺪﻫﺎﻯ ﺑﻰ ﻫﻤﻪ . ﺷﻮﻳﻢ ﭼﻴﺰ ﻣﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺄﺳﻒ ﻣﻰ ﮔﺮﺩ ﺩ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﺳﺘﺸﻤﺎﻡ ﺭﺍﻳﺤﮥ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﻢ . ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼً ﺍﻃّﻼﻉ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭﻟﻰ ﺁﻥ ﻃﻮﺭﻯ ﮐﻪ ﺷﺮﺡ ﻗﻀﻴﻪ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺭﺋﻴﺲ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﻣﺤﻞ ﻣﺴﺒﻮﻕ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﻳﺎ ﻻ ﺍﻗﻞ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻰ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺍﻯ ﺩﺭ ﮐﻤﻮﻥ