One Hundred and Sixty Years

٢٣٢ ﻧﺤﻮﻯ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺰﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺑﻪ ﺣﺒﺲ ﻣﺠﺮّ ﺩ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﻭ ﻣﺤﺮﻭﻣﻴﺖ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺪﻧﻰ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﻣﻰ .ﺷﻮﺩ ﻣﺎﺩﻩ ۳ – ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻏﻴﺮ ﻣﻨﻘﻮﻟﻰ ﮐﻪ ﻣﺮﮐﺰ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﻯ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻋﻮﺍﻳﺪ ﺁﻥ ﺻﺮﻑ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﻯ ﺗﺮﺑﻴﺘﻰ ﻭ ﺍﺷﺎﻋﻪ ﻣﻌﺎﺭﻑ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﺍﺻﻮﻝ ﺧﺪﺍﭘﺮﺳﺘﻰ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﻳﺎﺑﺪ . ﻣﺎﺩﻩ ۴ – ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺩﺭ ﺩﻭﺍﺋﺮ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﻭ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺑ ﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺎﺕ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﻣﺸﻤﻮﻝ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ . ﻫﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺩﺭ ﻃﺮﺡ ﺻﻔﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ، ﺗﻠﮕﺮﺍﻑ ﻫﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﻀﺎء ﻋﻠﻤﺎﻯ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮﺭﺍﻯ ﻣﻠّﻰ ﻭﺍﺻﻞ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﮐﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻃﺮﺡ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻭﻇ ﺎﻳﻒ ﻭﮐﻼ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﻼﻡ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ . ﺍﻳﻦ ﻃﺮﺡ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﻣﻔﺼّ ﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭﻟﻰ ﺑﺎ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻋﻠﻢ ﻭﺯﻳﺮ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﻭﺑﺮﻭ . ﺷﺪ ﻃﺮﺡ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﻣﻮﺍﺭﺩﻯ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺻﺮﻳﺤﴼ ﺑﺎ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﻭ ﻣﻴﺜﺎﻕ ﻫﺎﻯ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﻰ ﮐﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭘﺎﻯ ﺑﻨﺪ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺩﺍﺷﺖ . ﺳﻮﺍﻯ ﺁﻥ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﺠﺎﻣﻊ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﻰ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻗﻀﻴﮥ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﻓﺰﻭﻧﻰ ﻣﻰ ﻳﺎﻓﺖ . ﻟﺬﺍ ﺿﻤﻦ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﻃﺮﺡ ، ﺻﻔﺎﺋﻰ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﺩﺭ ﺳﺨﻨﺎﻧﺸﺎﻥ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﮐﺎﻓﻰ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﻻﺯﻡ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ﻟﺬﺍ . ﻧﻴﺎﺯﻯ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻟﻮﺍﻳﺢ ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻴﺴﺖ . ﺩﺭ ﻫ ﻤﻴﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺩﮐﺘﺮ ﭘﺮﻭﻳﺰ ﻧﺎﺗﻞ ﺧﺎﻧ ﻠﺮﻯ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺩﺑﺎﻯ ﺑ ﻨﺎﻡ ﮐﺸﻮﺭ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﻭﺯﻳﺮ ﮐﺸﻮﺭ ) ﺍﺳﺪﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻢ ( ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻯ ﺍﺯ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎﻯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ : ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻯ ﺍﺯ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﺍﻣﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻯ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻧ ﻈﺮ ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ ﻣﻤﻠﮑﺘﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﺍﻯ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺭﺳﻤﻴﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۲۹ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﻳﺮ ﻭﻗﺖ ) ﺳﭙﻬﺒﺪ ( ﺁﺭﺍء ﻋﻠﻰ ﺭﺯﻡ ﺩﺳﺘﻮﺭﻯ ﺑﻪ ﻭﺯﻳﺮ ﮐﺸﻮﺭ ) ﻣﺤﺴﻦ ﻧﺼﺮ ( ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﺍﺑﻼﻍ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻣﺎﻣﻮﺭﻳﻦ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﮑﺎﺗﺒﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﻣﻰ ﺍﺯ ﻓﺮﻗﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﺯ ﻳﺮ ﺍ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ