One Hundred and Sixty Years

٢۴١ ﻃﻮﺭﻯ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻐﺎﮎ ﮐﻮﻩ ﻫﺎ، ﻗﻨﺎﺕ ﻫﺎ ﻭ ﻳﺎ ﺯﻳﺮ ﮐﺎﻩ ﻭ ﺧﺎﺷﺎﮎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮔﺮﺩﻧﺪ . ﺩﺭ ﻧﻰ ﺭﻳﺰ، ﺩﻩ ﺑﻴﺪ، ﻧﺠﻒ ﺁﺑﺎﺩ، ﻣﻨﺸﺎﺩ، ﻧﻄﻨﺰ، ﮐﺎﺷﺎﻥ، ﺑﻴﺮﺟﻨﺪ، ﺭﺷﺖ، ﮐﺮﺝ، ﻣﺎﻩ ﻓﺮﻭﺯﮎ ﻭ ﻣﺸﻬﺪ ﻫﻢ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻣﺸﺎﺑﻬﻰ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩ . ﻋﺎﻣﻞ ﺍﺻﻠﻰ ﺁﻥ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﻭ ﺁﺧﻮﻧﺪﻫﺎﻯ ﻫﺮ ﻣﺤﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺸﮑﺮﻯ ﺍﺯ ﺭﺟّﺎﻟﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺁﻣﺎﺩﮔﻰ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺁﻓﺮﻳﻨﻰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺩﻳﻦ ﻭ ﻣﺬﻫﺐ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﻫﺪﻑ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺯﺟﺮ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻣﻰ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﻮﺭ ﮐﻮﺭﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺁﻧﺎﻥ ﻧ ﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺣﻖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ ﻣﻨﻄﻖ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺭﻭﺵ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ . ﺩﻳﺪﮤ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﻟﻐﺎﺕ ﻭ ﺟﻤﻼﺗﻰ ﮐﺘﮏ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻭ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻭ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ، ﺿﺮﺏ ﻭ ﺷﺘﻢ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ ﻭ ﭼﻤﺎﻕ، ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ، ﺷﺎﻥ ﻓﺤﺎﺷﻰ ﺑﻪ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻭ ﺑﺎﻧ ﻮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ، ﻧﻔﺮﻭﺧﺘﻦ ﺟﻨﺲ ﻭ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﻭ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺗﻰ ﻧﻈﻴﺮ ﺁﻥ ﻣﻰ . ﮔﺬﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻋﺎﺩﻯ ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰ ﻭ ﮐﻨﻴﻢ ﺑﺰﻭﺩﻯ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻰ ﻣﻰ . ﺳﭙﺎﺭﻳﻢ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﭘﺲ ﻫﺮ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﺥ ﺭﻧﺞ ﻫﺎ ﺩﺍﺩ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺩﻫﺎﻯ ﻧﺎﮔﻔﺘﻨﻰ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻟﺘﻴﺎﻡ ﺁﻥ ﺣﺘّﻰ ﮔﺬﺷﺖ ﻳﮏ ﻧﻴﺰ ﻋﻤﺮ ﮐﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ . ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻳﻰﻫﺎ ﻣﺨﺘﻞ ﻭ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﻰ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﻯ ﻋﻤﻴﻖ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﻭ ﺭﻭﺣﻰ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﮔﺸﺘﻪ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻟﺘﻴﺎﻡ ﻧﻤﻰ ﭘﺬﻳﺮﺩ . ﻫﻤﮥ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﻭﺟﺪﺍﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺳﻮﺍﻯ ﺁﻧﮑﻪ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺖ ﺷﻴﻌﻪ ﺩﻳﮑﺘﻪ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻨﺪ . ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺻﺪﻫﺎ ﻓﺠﺎﻳﻊ ﺍﺳﻒ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺭﺥ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺩﺭﻫﺮﻣﺰﮎ ﻳﺰﺩ ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﮐﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻧﮕﺎﺭﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺯﻳﻢ . ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺷﺮﺡ ﺍﻳﻦ ﻓﺠﺎﻳﻊ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ، ﺻﺮﻓﻨﻈﺮ ﺍﺯ ﻣﺬﻫﺐ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺗﺶ، ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻰ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺧﺘﺼﺎﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ، ﻭﻟﻰ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺩﻟﻴﻞ ﻗﺪﺭﻯ ﻭﺍﺭﺩ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﺷﺪﻳﻢ . ﻳﮑﻰ ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪﻥ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ ﺟﻮﺋﻰ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﻤﮥ ﺍﻳﻦ ﺗﺠﺎﻭﺯﺍﺕ ﻫﺮﮔﺰ ﻳﮏ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﺘّﻰ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﻯ ﮐﺴﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻓﺎﻉ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮﺩﻩ . ﺳﺖﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻧ ﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻟﮕﻮﻯ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺮّ ﺽ ﻫﺎ ﻭ ﻗﺘﻞ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ ﻭ ﻳﻴﺪﺄﺗ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻭ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﮥ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ