One Hundred and Sixty Years

٢۴٢ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺴﮑﻴﻦ ﻏﺮﺍﺋﺰ ﻭﺣﺸﻴﺎﻧﮥ ﻣﺸﺘﻰ ﺩﺩﻣﻨﺶ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻰ .ﺷﻮﺩ ﻗﺘﻞ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﻣﺸﺘﻰ ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺭﺩ ، ﺑﺎ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪﻯ ﻭ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺷﮑﺮﺍﻧﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻣﺠﺎﺯﺍﺗﻰ ﺩﺭ ﭘ ﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻣﻰ ﻳﺎﺑﺪ . ﻋﺠﺒﺎ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﺪﻫﮑﺎﺭ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﮐﺠﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺟﻨﺠﺎﻟﻰ ﺧﻮﻥ ﻫﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﮕﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ . ﺮﻳﺰﻧﺪ ﺑ ﻫﺮﻣﺰﮎ ﺍﺯ ﺩﻫ ﺎﺕ ﮐﻮﭼﮏ ﺧﻮﺵ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍﻯ ﻳﺰﺩ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﺎﮐﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻏﻠﺐ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺧﺎﻧ ﻮﺍﺩﮔﻰ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﺮﻣﺰﮎ ﺩﻫﮑﺪﮤ ﻯﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺳﺨﻮﻳﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﺑﺎ ﻫﺮﻣﺰﮐﻰ ﻫﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺩﺭ ﺳﻪ ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮﻯ ﻫﺮﻣﺰﮎ ﻳﮏ ﭘﺎﺳﮕﺎﻩ ﮊﺍﻧﺪﺍﺭﻣﺮﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ . ﺑﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﺗﺤﺮﻳﮑﺎﺕ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﺍﺯ ﺭﺍﺩﻳﻮ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﮔﺮﮔ ﻮﻥ ﺷﺪ . ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﻯ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻰ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺭ ﻭﺍﺑﻂ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﻯ ﮔﺮﺍﻳﻴﺪ ﮐﻢ . ﮐﻢ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﺫﻳﺖ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺭﺍﻩ ﻧﺪﺍﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻡ ﺩﻩ، ﻗﻄﻊ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻣﻴﻮﮤ ﺑﺎﻍ ﻫﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﮐﺸﺘﻦ ﻳﺎ ﺯﺧﻤﻰ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻭ ﺍﺣﺸﺎﻡ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ . ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﺤﺮﻳﮑﺎﺕ ، ﭼﻨﺪ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻼّ ﻋﻠﻰ ﺍﺯ ﺍﻫﺎﻟﻰ ﺑﺎﻍ ﺑﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻭ ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻧﻰ ﺑﻪ ﺳﺨﻮﻳﺪ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ، ﮐﺪﺧﺪﺍ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻋﻠﻰ ﺍﮐﺒﺮ ﺗﻮﮐّ ﻠﻰ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻼﻟﻰ ﺳﺨﻮﻳﺪﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﮕﺎﻩ ﮊﺍﻧﺪﺍﺭﻣﺮﻯ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﻣﻰ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﻫﺎ ﺳﻮﺩﻯ ﻧﻤﻰ ﺑﺨﺸﻴﺪ . ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﺁﻥ ﭘﺎﺳﮕﺎﻩ، ﺳﺮﺟﻮﺧﻪ ﺟﻤﻴﻠﻰ، ﺑﺠﺎﻯ ﺗﺎﻣﻴﻦ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﻭ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻯ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺯﻯ ﺑﻴﻦ ﺍﻫﺎﻟﻰ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺗﺎ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺯﺩ ﻭ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺟﺪﺍﻝ ﺑﮑﺸﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﻮ ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺭﺷﻮﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪﻯ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ . ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺗﺤﺮﻳﮑﺎﺕ ﻣﻼّﻋﻠﻰ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﺮﻳﮥ ﺁﺭﺍﻡ ﻳﮏ ﻋﺎﺋﻠﮥ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷ ﺮﺡ ﺯﻳﺮ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ : ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻓﺮﻳﺪﻭﻥ ﻫﺮﻣﺰﮐﻰ، ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻟﻪ ﺭﻗﻴﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻤﺴﺮ ﺍﻭ، ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮّﺯﺍﻕ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻓﺮﻳﺪﻭﻥ، ﻫ ﻔ ﺘﺎﺩ ﺳﺎﻟﻪ