One Hundred and Sixty Years

٢۵٠ ﻣﻰ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻄﺮﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﮊﻳﻢ ﺩﺭ ﭘﻰ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻋﻤﻞ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺩﺍﺩ . ﺁﻗﺎﻯ ﻣﻬﺪﻯ ﻏﻨﻰ، ﻇﺎﻫﺮﴽ ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻧﺠﻤﻦ ، ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ : ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﻧﺠﻤﻦ ] [ ﺣﺠّﺘﻴﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺸﮑﻴﻼﺕ ﻏﻴﺮ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﮥ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺣﺘّﻰ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﻯ ﮐﺸﻮﺭ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺗﺸﮑﻴﻼﺗﻰ ﺩﺍﺷﺖ . ﺩﺭ ﻫﻤﮥ ﺍﺩﺍﺭﺍﺕ ﻭ ﺗﺸﮑﻴﻼﺕ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺫﻯ ﻧﻔﻮﺫﻯ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺣﺘّﻰ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺶ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ ﺳﺨﺖ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻣﻰ ﺷﺪ ﮐﺎﺩﺭﻫﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻮﺛّﺮ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻭﺯﻳﺮ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺳﺒﻖ ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ . ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﻯ ﻧﻔﻮﺫ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﺗﻼﺵ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺍﺭﮔﺎﻥ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﻧﻔﻮﺫ ﻣﺆﺛﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ . ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺗﺸﮑﻴﻼﺗﻰ ﺩﺭ ﭘﺴﺖ ﻫﺎﻯ ﻣﻬﻢّ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻰ ﺷﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺟﻠﺐ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪّ ﻯ ﮔﺮﺍﻳﺶ ﻫﺎﻯ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﮔﺮﭼﻪ ﻋﺪﻡ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻋﻀﻮﻳﺖ ﺩﺭ ﺗﺸﮑﻴﻼﺕ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺑﻮﺩ ﺍﻣّﺎ ﺑﺎ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺗﺸﮑﻴﻼﺕ ، ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﺮ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻫﺎﻯ ﺣﺎﮐﻢ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍِﻋﻤﺎﻝ ﻧﻔﻮﺫ ﻣﻰ . ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭﮐﺮﺩ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻧﻴﺰ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺷﺪ ... ﺍﻋﻀﺎء ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻫﻴﺄﺕ ﺣﺎﮐﻤﻪ ﺧﻄﻮﻁ ﻓﮑﺮﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺠﺮﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺭﺳﻤﻰ ﻭ ﺟﻤﻌﻰ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺩﺧﺎﻟﺘﻰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻣّﺎ ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﺗﺸﮑﻴﻼﺗﻰ ﺩﺭ ﺍﺭﮔﺎﻥ ﻫﺎﻯ ﺍﺟﺮﺍﻳﻰ ﻣﻌﻴﺎﺭﻫﺎﻯ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﻰ . ﮐﺮﺩﻧﺪ : ﻰﻏﻨ) ۱۳۸۳ ( ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺑﻨﻰ ﺻﺪﺭ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮﺭ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ : ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺿﺪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ) ( ﺣﺠّﺘﻴﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺍﺧﺘﻨﺎﻕ ﺷﺎﻫﻰ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻧﻴﺮﻭ ﻭ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﺴﻞ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻳﺎ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺍﺳﺘﺒﺪﺍﺩ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺣﺎﮐﻢ ﺟﻬﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺵ ﻭ ﺧﺮﻭﺵ ﻭ ﮐﻮﺷﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻭ ﻣﺠﺮﺍ ﺷﮑﻞ ﻣﻰ ﮔﺮﻓﺖ، ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﺍﻳﻦ ﮐﻮﺷﺶ ﻭ ﺑﺎﺯﺩﺍﺭﻯ ﺍﻳﻦ ﻧﺴﻞ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﺯﮤ ﺑﻰ ﺍﻣﺎﻥ ﻭ ﺧﺴﺘﮕﻰ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺳﺘﻢ ﺷﺎﻫﻰ ﻭ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻰ، ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﮥ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺷﻴﺦ