One Hundred and Sixty Years

٢٩١ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ . ﭘﻴﺸﺪﺍﻭﺭﻯ ﻭ ﺑﻐﺾ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺟﻮﻳﻰ ﺭﺍ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩ . ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺧﻮﻳﺶ ﮐﻪ ﺁﺋﻴﻦ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﻓﺖ . ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﺋﻴﻦ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﻭ ﻳﻘﻴﻦ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﺳﺮﻯ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺍﻯ ﺍﺳﺘ ﻮﺍﺭ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻋﻮﺕ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻳﻘﻪ ﺑﻪ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ . ﻭﻯ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺍﻥ ﺩﻡ ﺯﺩﻥ ﺍﺯ ﺁﺋﻴﻦ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻰ ﻣﺴﺎﻭﻯ ﺑﺎ ﻣﺮﮒ ﻭ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣّﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻬﺮﺍﺳﻴﺪ . ﺑﺎ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﮔﺎﻡ ﻫﺎ ﻳﻰ ﻣﺤﮑﻢ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﭘﺮ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﺑ ﺎ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﭘﺮ ﻫﺮﺍﺱ ﺩﺭ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺑﻰ ﺧﺎﻧﻤﺎﻧﻰ ﺗﺎﺧﺖ .ﺯﺩ ﺁﻳﺎ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺍﻭ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﻤﻰ ﺁﻭﺭﺩ؟ ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻧﺎﺻﺮﺧﺴﺮﻭﻫﺎﻯ ﻗﺮﻥ ﻣﺎ ﻧﻴﺴ ﺘ ﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﻼﺵ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺟﻮﻳﻰ ﺑﻪ ﭼﺮﺍﻍ ﻫﺎﻳﻰ ﻓﺮﻭﺯﻧﺪﻩ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﻭﻳﺎﺭﻭﻳﻰ ﺑﺎ ﺗﺎﺭﻳﮑﻰ ﻫﺎ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘ .ﻧﺪﺍ ﻪ ﺁﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻻﻭﺭﻯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺸﻰ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﮔﻰ ﻫﺎﻯ ﻓﮑﺮﻯ ﺍﺟﺪﺍﺩﻯ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﻯ ﻫﺎﻯ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺁﺯﺍﺭ ﻓﮑﺮﻯ ﺁ ﻗﺎﻯ ﻣﻨﺼﻮﺭﻯ ﻭ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺸﺘﻪ ؟