One Hundred and Sixty Years

٣٠۴ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﻴﺮﮐﺒﻴﺮ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻯ ﻣﻰ ﺯﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻭ ﺍﺻﻮﻝ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﺭﺵ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻯ ﻧﻤﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻫﻰ ﻣﻰ ﺳﭙﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺍﻭ ﻭ ﺷﺎﻩ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﮐﻨﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧ . ﺒﻮﺩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻯ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﻰ ﻋﺪﺍﻟﺘﻰ ﻭ ﻇﻠﻢ ﻣﺪﺍﺭ ﮐﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻧﻪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ . ﺁﻧﭽﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺍﻣﻴﺮ ﮐﺒﻴﺮ ﺭﺍ ﺭﻗﻢ ﻣﻰ ﺯﺩ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﻫﺎﻯ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺟﻮﺍﻧﺶ، ﺧﻮﻯ ﺍﻳﻠﻴﺎﺗﻰ ﻣﺴﺘﺒﺪﻯ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺴﺘﻰ ﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﺷﺎﻩ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﻋﺠﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺗﻤﻠﻖ ﺍﻃﺮﺍﻓﻴﺎﻥ ﻓﺮﻳﺒﮑﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺑﺮﮐﻨﺎﺭﻯ ﻭ ﻣﺮﮒ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﻣﻴﺮﮐﺒﻴﺮ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ » ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﮔﻰ « ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻈّﻠﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻯ ﺑﻪ ﻭﺯﻳﺮ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺍﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ . ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺗﻮﺍﺭﻳﺦ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﻭ ﭼﻴﺰ ﻣﻮﺟﺐ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻭ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ . ﻳﮑﻰ ﮐﻮﺷﺶ ﻫﺎﻯ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻣﺠﻴﺪ ﺁﻫﻰ، ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻣﻨﺸﻰ ﺳﻔﺎﺭﺕ ﺭﻭﺱ ﮐﻪ ﺩﻣﻰ ﺍﺯ ﭘﺎ ﻧﻨﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺎﺟﺮﺍﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺎﺑﻰ ﮐﺸﻰ ﮐﻪ ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ ﻭ ﺑﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﻰ ﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ ﻣﺎﻧﻊ ﻗﺘﻞ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺷﻮﺩ . ﺩﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﻋﺎﻣﻞ ﺍﺻﻠﻰ ﺑﺸﻤﺎﺭ ﻣﻰ ﺭﻓﺖ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺻﺮﻳﺢ ﻣﻼّ ﺷﻴﺦ ﻋﻠﻰ ﺗﺮﺷﻴﺰﻯ « ﻋﻈﻴﻢ » ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺎﻣﻞ ﺍﺻﻠﻰ ﺳﻮء ﻗﺼﺪ ﻣ ﻌﺮﻓﻰ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺮﺍﺣﺖ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﻰ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺠﻴﻊ ﺗﺮﻳﻦ ﻭﺿﻊ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ . ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺑﻪ ﻗﺮﻳﻪ ﺯﺭﮔﻨﺪﻩ ﻭ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻭﺯﻳﺮ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺭﻭﺱ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺍﺩﻥ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺳﺘﺎﻭﻳﺰ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺩﻳﻦ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻧﺘﺴﺎﺏ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﻴﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﻯ ﺍﻣﺮﻭﺯﻳﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﮥ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺳﻰ ﻗﺮﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﮑﻢ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺍﻯ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺳﺆﺍﻝ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ . ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻧﻤﺎﻯ ﺯﻣﺎﻥ، ﻭﻗﺘﻰ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻄﻠﻘﮥ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ ﻭ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﮐﻨﻴﻢ ﺣﺘّﻰ ﻣﺪﺍﺧﻠﮥ ﻭﺯﻳﺮ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺭﻭﺱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭ ﻫﺎﻧﺪﻥ ﻳﮏ ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ ﺍﺯ ﮐﺎﻡ ﻣﺮﮒ ﺍﻣﺮﻯ ﻋﺎﺩﻯ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﻳﺪ . ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺧﻮﺩ ﻋﺎﺯﻡ ﺍﺭﺩﻭﻯ ﺷﺎﻫﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﮥ ﺯﻧﺪﺍﻥ . ﮔﺸﺖ ﻧﺎﻣﮥ ﻋﺎﺟﺰﺍﻧﻪ ﺍﻯ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺟﺎ ﻧﻨﻮﺷﺖ ﻭﻟﻰ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﺎﻋﻰ ﻭﺯﻳﺮ ﻣﺨﺘﺎﺭ ﺭﻭﺱ ﺩﺭ ﻧﺠﺎﺗﺶ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺳﺎﻝ . ﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺩﺭﻧﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﻋﺜﻤﺎﻧﻰ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻯ ﺑﻪ ﺍﻣﭙﺮﺍﻃﻮﺭ ﺭﻭﺱ ﺍﻟﮑﺴﺎﻧﺪﺭ ﺩﻭﻡ ﻧﮕﺎﺷﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﻋﻰ