One Hundred and Sixty Years

٣٢٨ ﻭﻯ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻮﺷﺖ : ﺍﻏﻠﺐ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﺭﺍ ﻣﻄﺮﺡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻣﺆﻣﻦ ﻭ ﻣﻌﺘﻘﺪ، ﺑﻴﻦ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺭﺳﻤﻰ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﻴﻪ ﮐﻪ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺭﺳﻤﻰ ﺁﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﺪﺍﻡ ﻳﮏ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ؟ ﺗﻘﺮﻳﺒﴼ ﺩﺭ ﻫﻤﮥ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﻯ ﺷﻖّ ﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺰﻳﺪ . 1910: 424) (Browne ﺑﺮﺍﻭﻥ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻤﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﻄﺮﺡ ﮐﺮﺩﻩ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻭ ﺑﺠﺎﻯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﻯ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﺑﻮﺩﻩ . ﺍﻧﺪ ﻣﺎ ﻓﺮﺽ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻰ ﻧﻬﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﺮﺍﻭﻥ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻭﻯ ﺑﻮﺩﻩ . ﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍﻭﻥ ﺩﺭ ﺿﻤﻦ ﺗﺄﻟﻴﻔﺎﺕ ﻣﻔﺼّﻞ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺑﺎﺭﮤ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻭ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﻘﺎﻻﺗﻰ ﻧﻴﺰ ﺩﺭﺑﺎﺭﮤ ﻇﻠﻢ ﻫﺎ ﻭ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻳﻰ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﺭﻓﺘﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﻳﮏ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺤﻴﻂ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻭﺣﺸﺘﻰ ﮐﻪ ﮐﻠﻤﮥ ﺑﺎﺑﻰ ) ﻳﺎ ﺑﻬﺎﺋﻰ ( ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﻣﺎﻩ ﻫﺎ ﮐﻮﺷﺶ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﺎ ﻳﮏ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻧﺮﺳﻴﺪ (Browne 1893: 233-34) . ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﻳﮏ ﻓﺮﺩ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺑﻴﻦ ﻳﮏ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﻳﺎ ﻳﮏ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﺤﺖ ﺳﻠﻄﮥ ﺭﻭﺳﻴﮥ ﺗﺰﺍﺭﻯ ﻣﻄﺮﺡ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻠ . ﮑﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﻓﺮﺿﻰ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺮ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻯ ﺑﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺧﺸﻦ ﻭ ﻣﺘﻌﺼّﺐ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﻳﺎ ﮐﺸﻮﺭﻯ ﺑﺎ ﺗﺴﺎﻫﻞ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﺗﺴﺎﻭﻯ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﻋﻠّﺖ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮﺍﻭﻥ ﺭﻭﺳﻴﻪ ﺗﺰﺍﺭﻯ ﺭﺍ ﻣﺜﺎﻝ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻳﻰ ﮐﻪ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺷ ﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﻣﺮﻯ ﻋﺎﺩﻯ ﺑﻮﺩ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻇﻠﻢ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻋﺸﻖ ﺁﺑﺎﺩ ﺩﺭ ﺗﺮﮐﻤﻨﺴﺘﺎﻥ ﺭﻭﺳﻴﻪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﺨﺎﺭﺍ ﻭ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ ﻭ ﺗﺎﺷﮑﻨﺪ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﺮﺍﺳﻰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﻗﺮﻳﺐ ﻳﮏ ﻗﺮﻥ ﺍﺯ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺍﻭﻥ ﻣﻰ ﮔﺬﺭﺩ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﻳﻨﮏ ﮐﺸﻮﺭﻯ ﻗﻮﻯ ﻭ ﻣﺴ ﺘﻘﻞ ﺑﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺍﺳﺖ . ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﺷﺪﻥ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮐﺸﻮﺭ ﻗﺮﻳﺐ ﺳﻪ ﻭ ﻧﻴﻢ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﻧﻔﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﻯ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﻰ ﺟﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ . ﺍﮐﺜﺮﻳﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ