One Hundred and Sixty Years

٣٢٩ ﺭﺍ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺍﻟﺒﺘّﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺍﺩﻳﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﻳﺎﻓﺖ . ﺍﻣّﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﻰ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻣﻬﻢّ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺬﺭﻧﺎﻣﮥ ﮐﺪﺍﻡ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻴﺐ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﺮﻭﻧﺪ، ﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺮﺍﻟﻴﺎ ﻭ ﻧﺮﻭﮊ ﭘﻨﺎﻩ ﺟﻮﻳﻨﺪ . ﺩﺭ ﻣﻴﻬﻦ ﭘﺮﺳﺘﻰ ﻭ ﺍﻳ ﺮﺍﻥ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻫﻴﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻧﻤﻮﺩ . ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻓﺮﺍﺭﻯ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﻧﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﮏ ﻣﺬﻫﺐ ﺭﺳﻤﻰ . ﺑﻠﮑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺻﻠﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﻋﺪﻡ ﺁﺯﺍﺩﻯ، ﻓﻘﺪﺍﻥ ﻳﮏ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻗﻀﺎﻳﻰ ﻭ ﻧﻘﺾ ﺻﺮﻳﺢ ﻣﺒﺎﻧﻰ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻫﻤﮥ ﻗﺸﺮﻫﺎ، ﺻﺮﻓﻨﻈﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﭼﻪ ﻧﻮﻉ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﻳﻨﻰ ﻳﺎ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻤﺎﺑﻴﺶ ﻳﮏ ﺳﺎﻥ ﺍﺳﺖ . ﺳﻌﺪﻯ ﻧﻴﺰ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺩﭼﺎﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ : ﺳﻌﺪﻳﺎ ﺣﺐ ﻭﻃﻦ ﮔﺮﭼﻪ ﺣﺪﻳﺜﻰ ﺍﺳﺖ ﺷﺮﻳﻒ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺯﺍﺩﻡ ﺍﻣّﺎ ﻧﻈﺮﻯ ﮐﻪ ﺍﺩﻭ ﺍﺭﺩ ﺑﺮﺍﻭﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻴﻬﻦ ﭘﺮﺳﺘﻰ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﮐﺮﺩ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺳﮑّﮥ ﭘﺮ ﺭﻭﺍﺝ ﺭﺩّﻳﻪ ﻧﻮﻳﺴﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺻﻔﺤﺎﺕ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺑﻰ ﻭﻃﻨﻰ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻭ ﻋﺪﻡ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻦ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻭﻃﻨﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻴﺎﻩ ﮐﺮﺩﻩ . ﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻴﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ ﻧﺠﻔﻰ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ) ﻧﺠﻔﻰ، ۱۳۵۷ ( ﻓﺼﻠﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺍﺩﻩ . ﻭﻯ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺤﻮ ﺣﮑﻢ ﺟﻬﺎﺩ ﻭ ﻋﺪﻡ ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻠﻞ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﺳﺖ ﻧﺘﻴﺠﮥ ﻋﺪﻡ ﻋﻼﻗﮥ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻨﺸﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺷﻌﺮﻯ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ » ﻧﻐﻤﺎﺕ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ « ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺠﻠّﮥ ﺁﻫﻨﮓ ﺑﺪﻳﻊ ، ﻧﺸﺮﻳﮥ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﺑﻪ ﭼﺎﭖ ﺭﺳﻴﺪﻩ » ﺳﺮﻭﺩ ﺑﻬ ﺎﺋﻴﺎﻥ، ﺳﺎﺧﺘﮥ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺭﺳﻤﻰ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ « ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﮔﺮﺍﻭﺭ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺳﻨﺪﻯ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺑﻰ ﻭﻃﻨﻰ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ) ﻧﺠﻔﻰ ۱۳۵۷ : ۷۵۱ .( ﺩﺭ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺣﮑﻤﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﻬﺎﺩ ﻳﻌﻨﻰ ﺟﻨﮓ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺩﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻟﻰ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ ﻣﻴﻬﻦ ﻭﻇﻴﻔﮥ ﻫﺮ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﺳﺖ . ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻧﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﻰ ﻭ ﻃﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻋﺪﻡ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ . ﻣﻴﻬﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺮﻭﺩﻯ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻭﻯ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﻰ ﻋﻼﻗﮕﻰ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻨﺸﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺪ ﺟﺰ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ . ﺁﻥ ﺳﺮﻭﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ :