One Hundred and Sixty Years

٣٣١ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻀﺎﺩ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺷﺎﻫﺪﻯ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﺑﻰ ﻭﻃﻨﻰ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻭ ﻋﺪﻡ ﻋﻼﻗﮥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﻠﻘﻰ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺳﻨﺪ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ! ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﻭ ﮐﺎﻓﺮ، ﻧﺠﺲ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻧﺠﺲ، ﻭ ﻣﺸﺮﮎ ﻭ ﻣﻮﺣّﺪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻰ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻗﺒﻮﻝ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﮥ ﻃﻮﺍﺋﻒ ﻭ ﻣﻠﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺩ ﺍﻧﻨﺪ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺳﺖ . ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ » ﺩﺍﺭﺍﻟﺤﺮﺏ « ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﻧﺸﺎﻥ ﻣﺒﺎﺡ ﻭ ﻣﺎﻟﺸﺎﻥ ﺣﻼﻝ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺮ ﻧﺰﺍﻉ ﻧﺪﺍﺷﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻭ ﺳﺘﻴﺰ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓﺻﻠﺢ ﻭ ﺁﺷﺘﻰ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﻣﺪ؟ ﻭﺣﺪﺕ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻭ ﻣﻴﻬﻦ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺍﺯ ﺑﺤﺚ ﺗﻬﻤﺖ ﺑﻰ ﻭﻃﻨﻰ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﺭﺍﺑﻄﮥ ﻭﺣﺪﺕ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻭ ﻣﻴﻬﻦ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ، ﺑﻰ ﭘﺎﻳﮕﻰ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺋﺒﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﻃﻦ ﺧﻮﺩ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﻯ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺑﻨﻤﺎﻳﺎﻧﻴﻢ . ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﮥ ﺍﺻﻞ ﻭﺣﺪﺕ ﻋﺎﻟ ﻢ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ : ﻭﺣﺪﺕ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﺟﻤﻴﻊ ﺑﺸﺮ ... ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻳﮏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺩﮤ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺑﻮﺑﻴّﺖ ... ﻟﻬﺬﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻤﻴﻊ ﻃﻮﺍﺋﻒ ﻭ ﻣﻠﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺷﺎﺥ ﻭ ﺑﺮﮒ ﻭ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻭ ﺛﻤﺮ ِ =] [ ﻣﻴﻮﮤ ﺷﺠﺮﮤ ﻭﺍﺣﺪﻩ =] ﻳﮏ ﺩﺭﺧﺖ [ . ﺷﻤﺮﻧﺪ ١٦٥ ) ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ۱۹۲۱ :۳۱( ﺁﻳﺎ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺭﺍ ﻏﻴﺮ ﺩﺍﻧﻢ، ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﮥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻟﺬﺍ ﺗﻮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻰ، ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﻢ ﻭﻃﻦ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺸﺖ ﻭ ﺧﺎﻧﮥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺮﺍﺏ ﮐﺮﺩ ... ﺗﻌﺼﺐ ﻭﻃﻦ ... ﺍﺳﺎﺱ ﻧﺰﺍﻉ ﻭ ﺟﺪﺍﻝ ﺍﺳﺖ] .[ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﻏﺮﺍﺽ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯ ﻭ ﺭﻳﺎﺳﺘﻰ ﺣﺎﺻﻞ ﮐﻨﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﺒﺐ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺸﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﻳﺰﻧﺪ ﻭ 165 ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻊ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻟﻨﺪﻥ، ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ، ﺹ ۳۷.