One Hundred and Sixty Years

٣٣۴ ﺍﺻﻠﻰ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻰ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﻭ ﺑﺨﺸﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺮﺑﻰ ﻧﮕﺎﺷﺖ . ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺳﺘﺮﺳﻰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺛﺮ ﺩﻳﻨﻰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺁﺳﺎﻥ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﺑﻠ ﮑﻪ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺳﻤﻰ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻦ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﻣﺴﺠّﻞ ﻣﻰ . ﺳﺎﺧﺖ ﻫﺪﻑ ﺑﺎﺏ، ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺗﻌﺼّﺐ ﺯﺩﮔﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻧﻴﻢ ﻗﺮﻥ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺯﺑﺎﻥ ﻋﺮﺑﻰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﻋﺮﺑﻰ ﺯﺩﺍﻳﻰ ﻧﺒﻮﺩ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭﺵ ﺑﮑﺎﺭ ﻣﻰ . ﮔﺮﻓﺖ ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﮐﻴﻔﻴﺖ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﮐﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﮕﺎﺭﺵ ﮐﺘﺎﺏ ﺍﺻﻠﻰ ﺩﻳﻨﻰ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺭﺳﻤﻴﺖ ﻭ ﮐﺎﺭﺁﻳﻰ ﻳﺎﺑﺪ، ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻗﺪﻡ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺷﮑﻞ ﺑﺨﺸﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻫﻮﻳّﺖ ﻣﻠّﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﺁﻳﺪ . ﻣﺨﺼﻮﺻﴼ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﺗﻘﺪّﺱ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺧﺎﺻﻰ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺪّ ﻭﺳﻴﻊ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺑﺎﺏ ﺭﻭﺍﺝ ﺩﺍﺷﺖ . ﺭﻭﺷﻰ ﮐ ﻪ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻭﺣﺪﺕ ﻣﻠّﻰ ﻭ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺳﻮ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭﻯ ﻣﮑﺮﺭ ﮔﺬﺷﺘﮥ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻮ ﻗﺒﻮﻻﻧﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻫﻮﺵ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﭼﻴﺰﻯ ﮐﻢ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻗﺎﺩﺭﻧﺪ ﺁﻥ ﻫﻤّﺖ ﻭ ﻏﻴﺮﺗﻰ ﮐﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺪﻥ ﻭ ﺷﻮ ﮐﺖ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪ . ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺩﺭ ﻟﻮﺡ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻭﺍﻻ ﻣﻰ ﺳﺘﺎﻳﺪ، ﺑﺮ ﺗﻴﺮﻩ ﺭﻭﺯﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﺣﻴﺮﺕ ﻣﻰ ﻭﺭﺯﺩ ﻭ ﮔﺬﺷﺘﮥ ﺷﮑﻮﻫﻤﻨﺪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩﺷﺎﻥ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩ : ... ﺍﻯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺸﺎﺭﻕ ﺭﺣﻤﺖ ﻭ ﻣﻄﺎﻟﻊ ﺷﻔﻘﺖ =] ﺧﺎﺳﺘﮕﺎﻩ ﺧ ﻮﺭﺷﻴﺪ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﻰ [ ﻭ ﻣﺤﺒّﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﻭ ﺁﻓﺎﻕ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﺷﻤﺎ ﻣﻨﻮّﺭ ﻭ ﻣﺰﻳّﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺁﻳﺎ ﭼﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﻫﻼﮎ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻗﻴﺎﻡ ﮐﺮﺩﻳﺪ ... ﺁﻳﺎ ﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﻫﻞ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﻊ ﺍﺳﺒﻘﻴﺘﺸﺎﻥ =] ﺑﺎ ﺳﺎﺑﻘﮥ ﺍﻳﺸﺎﻥ [ ﺩﺭ ﻋﻠﻮﻡ ﻭ ﻓﻨﻮﻥ ﺣﺎﻝ ﭘﺴﺖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﺣﺰﺍﺏ ﻋﺎﻟ ﻢ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰ . ﺷﻮﻧﺪ ﻻﺯﺍﻝ =] [ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﻭ ﺩﺍﻧﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﺍﻓﻖ ﺳﻤﺎء =] ﺁﺳﻤﺎﻥ [ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻃﺎﻟﻊ ﻭ ﻣُﺸﺮﻕ ، ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﻰ ﺗﻨﺰّﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺭﺟﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣَﻠﻌﺒﮥ =] ﺑﺎﺯﻳﭽﮥ [ ﺟﺎﻫﻠﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ . ) ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ۱۹۸۰ :۴۶ ،۴۷ ،۵۴(