One Hundred and Sixty Years

٣۴۴ ۱۲ - ﻫﻮﻳﺪﺍ، ﻭﺯﺭﺍء ﻭ ﺑﻠﻨﺪﭘﺎﻳﮕﺎﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﺎﻩ ﻣﺘّﻬﻢ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﻭ ﺑﺮﺧﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺯﺭﺍﻯ ﺭﮊﻳﻢ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺯ ﺣﺮﺑﻪ ﻫﺎﻳﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﮑﺎﺭ ﻣﻰ . ﺭﻭﺩ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﻭ ﻭﮐﺎﻟﺖ ﻣﻨﻊ ﻣﻰ ﺍﺯ . ﮐﻨﺪ ﻣﺸﺮﻭﻃﻴﺖ ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ ﻫﻴﭻ ﻭﺯﻳﺮﻯ ﮐﻪ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻭﮐﻼﻯ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺍﻗﻠﻴّﺖ ﻫﺎﻯ ﺭﺳﻤﻰ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮤ ﺁﻥ ﺍﻗﻠﻴّﺖ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﻮﻧﺪ . ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺷﺎﻩ ﮐﻪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺁﮔﻬﻰ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﺟﺮﺍﻳﺪ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻰ ﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﻳﮏ ﺟﻤﻠﮥ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺷﺮﻁ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺘﻘﺎﺿﻰ ﺑﻪ ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﻣﺬﺍﻫﺐ ﺭﺳﻤﻰ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ، ﻳﻬﻮﺩﻯ، ﺯﺭﺩﺷﺘﻰ ﻭ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺑﻮﺩ . ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑ ﻪ ﻃﻮﺭ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ – ﻭﻟﻰ ﺻﺮﻳﺤﴼ – ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻰ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺘﻘﺎﺿﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﻨﺪ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﺷﻮﺩ . ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻯ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﺟﺎ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﺷﻮﺩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﻰ ﺩﺍﺩ ﺑﺎ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﻭﺯﻳﺮ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﺍﺵ ﺣﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﻮﻥ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎ ﻧﺶ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﭼﺴﺎﻥ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮﺭﺍﻯ ﻣﻠّﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﺭﺃﻯ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻫﺎﻯ ﻋﺎﻟﻰ ﻗﻀﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺩﺭﺳﺘﻰ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻫﻤﮕﻰ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﺯﺩﻩ ﭼﺸﻤﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺧﻄﺎﻯ ﻓﺎﺣﺶ ﺑﺴﺘﻨﺪ؟ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﮥ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺑ ﺎ ﻇﻬﻮﺭ ﻧﻬﻀﺖ ﺑﺎﺑﻰ ﻭ ﺑﻬﺎﺋﻰ، ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻳﮑﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ، ﮔﺮﻭﻩ ﺑﻴﺸﻤﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺎﺯﺍﺭﻳﺎﻥ ﻭ ﻃﻼﺏ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﻼﻗﻪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﻫﺎﻯ ﺁﻥ ﺩﻳﻦ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻨﺪ . ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻭﺿﻊ ﮐﺸﻮﺭ ﻭ