One Hundred and Sixty Years

٣۴۶ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺷﺎﻩ ﺟﺰ ﺩﺭ – ﻳﮏ ﻣﻮﺭﺩ – ﻣﻄﻠﺒﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺏ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺯﺭﺍء ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﺩﺍﺭﻯ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﮑﺮﺩ . ﺳﺒﺐ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻣﻰ . ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺖ ﺍﺯ ﺣﻘﺎﻳ ﻘﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻻ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩﻳﻢ ﺑﻰ . ﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﺎﻩ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﺭﺍ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻫﺪﻑ ﺑﮑﺎﺭ ﻣﻰ ﺑﺮﺩﻧﺪ . ﻳﮑﻰ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﮕﻴﺮﻯ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺪ » ﻧﺎﻣﻰ « ﺍﺯ ﺭﻭﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﺍﺕ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻃ ﺒﻘﮥ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺖ . ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻳﻌﺎﺕ ﺩﺭ ﺍﺫﻫﺎﻥ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﺭﺍ ﻣﻰ ﭘﺮﻭﺭﺍﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﺭﮊﻳﻢ ﻫﻤﮑﺎﺭﻯ ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﺑﻪ ﻫﻢ ﺷﺎﻩ ﻭ ﺩﻭﻟﺘﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺫﻫﺎﻥ ﻋﻮﺍﻡ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻰ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻣﻰ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻫﺎﻯ ﺭﻭﺯ، ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﻧﻔﻮﺫﻯ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺁﻣﻴﺰ ﻭ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﮐﺸﻮﺭ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻰ . ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺳﺘﻴﺰﺍﻧﻰ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺩﺭ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﻗﻠﻢ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﻯ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﻫﻴﺎﻫﻮ ﻧﻤﻰ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺿﺮﻭﺭﺗﻰ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺻﻔﺤﺎﺗﻰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻳﻌﻪ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﻳﺎﺑﺪ . ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺣﺎﻝ ﻧﻪ ﺷﺎﻫﻰ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﻭ ﻧﻪ ﻳﮏ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﺷﻐﻠﻰ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﭘﺎﻯ ﻣﻰ ﻓﺸﺎﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺷﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺷﺎﻩ ﻣﺘّﻬﻢ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺭﻧﺞ ﻫﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻣﻮﺟّﻪ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﻫﻨﺪ . ﺍﺗّﻬﺎﻡ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺭﻳﺸﻪ ﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﮐﺘﺮ ﻋﺒﺎﺱ ﻣﻴﻼﻧﻰ ﻣﻮﺭﺥ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﺭﺵ ﺷﺮﺡ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﺑﻨﺎﻡ ﻣﻌﻤﺎﻯ ﻫﻮﻳﺪﺍ ، ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺯ ﮐﻮﺷﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺻﺮﻑ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﺎﻭﺭﺩ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻃﺒﻌﴼ ﺑﺮ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﻣﻨﺘﻬﻰ ﻣﻰ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺍﺛﺮ ﺍﻧﮕﻠﻴﺴﻰ ﻭ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺯﻧ ﺪﮔﺎﻧﻰ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﻧﻮﺷﺖ ﺁﻭﺭﺩ . ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﮥ ﻭﺿﻊ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﻳﺎ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺍﻭ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺯﻳﻢ ﻭ ﺳﭙﺲ ﻭﺿﻊ ﺩﻳﻨﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻠﻨﺪﭘﺎﻳﮕﺎﻥ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻡ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﮐﺖ ﺩﺭ ﺭﮊﻳﻢ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﻣﺘّ ﻬﻢ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﻣﻰ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ .