One Hundred and Sixty Years

٣۴٩ ﺍﻳﻦ ﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﮔﺴﺘ ﺮﺵ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﺩﺍﺭ ﺷﺎﻳﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﻭ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﻭﺯﺭﺍﻯ ﺍﻭﺳﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﺳﺪﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻢ ﺩﺭ ﺗﻮﻫّﻢ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻰ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﮐﺸﻮﺭﻯ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ . ١٧٣ ﻭﺯﻳﺮ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻣﻘﺘﺪﺭ ﺷﺎﻩ ﻭ ﺭﻓﻴﻖ ﺣﺠﺮﻩ ﻭ ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﻭ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺍﻭ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻰ ﺷﻬﺮﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺟﺪﺍﺩﺵ ﺩﺭ ﻗﺎﺋﻨﺎﺕ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ١٧٤ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺟﺮﮔﮥ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺁﻭﺭﻧﺪ، ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﻗﺖ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺧﻮﺩ، ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺳﺎﻟﺮﻭﺯ ﺗﻮﻟّﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﺼﺮ ﻣﻰ . ﺭﻭﺩ ﻣﻰ ﺗﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻬﻤﺖ ﺩﭼﺎﺭ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺿﻤﻴﺮ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺶ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺪ ﺷﺎﻳﻌﺎﺗﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻰ ﺯﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﺣﺪّ ﺗﻬﻤﺖ ﻭ ﺷﺎﻳﻌﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﺮ ﻧﻤﻰ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﻣﻞ ﮔﺮﺩﺩ . ﺍﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﻘﺒﻮﻻﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻳﻌﺎﺕ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﺎﺷﺪ . ﻋﺠﺒﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻭﺯﻳﺮ ﻣﻘﺘﺪﺭ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﻰ ﮐﻪ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺎﺭﺿﺎﻳﺘﻰ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺻﺪﻣﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭﻟﻰ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺍﺳﺖ، ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺩﺭﺍﻳﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺳﺎﻭﺍﮎ ﻳﺎ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺍﻣﻨﻴﺘﻰ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﻫﺪ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺩﻳﻨﻰ ﻧﻴﻤﻰ ﺍﺯ ﻭﺯﺭﺍﻯ ﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ﺷﻬﺮﺕ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺩﻫﻨﺪ، ﻳﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﮐﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﻰ» « ﻭﻃﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻫﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﻭﻃﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮔﺎﻩ ﺁﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺑﺎ ﻭﻟﻰ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺬﺍﺭﺩ . ﻋﻠﻢ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ . ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﺭﺵ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺶ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻣﻰ ﻭﺭﺯﺩ ﻭ ﻻﺑﺪ ﺩﺭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﺎﻟﮑﻰ ﻫﺎﻳﺶ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﻰ . ﺷﻨﻮﺩ ﻣﺘﺄﺳّﻔﺎﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﻳ ﻦ ﺑﻰ ﺧﺒﺮﻯ ﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﺎﻳﻌﺎﺕ ﻣﺨﺼﻮﺻﴼ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺍﻣﻨﮕﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻓﺮﻫﻴﺨﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺴﺖ . ﺩﮐﺘﺮ ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺷﻬﺎﺑﻰ ﺿﻤﻦ ﺑﺤﺜﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ : ﺍﺗّﻬﺎﻣﺎﺗﻰ ﻧﻈﻴﺮ ﺍﺗّﻬﺎﻡ ﻋﻠﻢ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﻧﺼﻒ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﺑﻰ ﭘﺎﻳﻪ ﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﺳ ﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺳﺘﻤﻰ ﮐﻪ ] ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺗﻬﺎﻣﺎﺗﻰ [ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﺮ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ، ﭼﻴﺰﻯ ﺟﺰ ﮔﺰﺍﻓﻪ ﮔﻮﺋﻰ ﻫﺎﻯ ﺑﺸﺪﺕ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺌﻮﻻﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ . ١٧٣ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ )۱ ( ﻭ ﻓﺼﻞ ﺩﻫﻢ . 174 ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ) ﻓﺆﺍﺩﻯ ﺑﺸﺮﻭﺋﻰ ۲۰۰۷ : ۳۹۰ - ۳۸۸ (.