One Hundred and Sixty Years

٣۶٢ ﮐﺸﻮﺭ ﻭ ﺑﺎ ﺟﻮّ ﻣﻨﻔﻰ ﮐﻪ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻦ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧ ﺪ ﻃﺒﻌﴼ ﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﻤﺎﺭ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺩﺳﺖ ﻣﻰ ﺯﺩ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﻣﻴﻦ ﻭ – ﺩﻟﺴﻮﺯ ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻً ﮐﺎﺭﺩﺍﻥ ﺑﻮﺩ . ﺷﻖّ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ ﺷﺎﻩ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻯ ﮐﻪ ﺑﺰﻭﺩﻯ ﻭﺍﺭﺩ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ » ﻫﺎﻯ ﺗﻤﺪﻥ ﺑﺰﺭﮒ « ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﺎﻟﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻳﺎﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻰ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ . ﺍﻣﺎ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﻭ ﻟﻌﺎﺑﻰ ﮐﻪ ﺳﻠﺴﻠﮥ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻣﺪﺭﻧﻴﺘﻪ ﻭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻓﮑﺮﻯ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ، ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ﻣﺒﻠّﻎ ﻭ ﭘﻴﺸﻮﺍﻯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﺗﺮﻣﺰ ﻣﻰ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺷﺖ . ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻧﻴﺰ ﻧﮕﺬﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﮤ ﺷﺎﻩ ﮐﺴﻰ ﺭﺍ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﻳﺎﺭﺍﻯ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﻴﺮﻯ ﻭ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﻈﺮ ﻧﺒﻮﺩ . ﺍﺯ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﺮﺥ ﭘﻴﺎﺯ ﻭ ﺳﻴﺐ ﺯﻣﻴﻨﻰ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻭ ﻋﺰﻝ ﻭﺯﺭﺍء ﻳﺎ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﻣﻬﻢ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﻰ ﻫﻤﻪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺷﺨﺺ ﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﮐﻼﻡ ﺍﻟﻤﻠﻮﮎ ﻣﻠﻮﮎ ﺍﻟﮑﻼﻡ ﺍ . ﺳﺖ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻭﺯﺭﺍء، ﺣﺘّﻰ ﻭﺯﻳﺮ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﺍﻭ ﻋﻠﻢ ﻧﻴﺰ ﺟﺮﺃﺕ ﻭ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻠﻮﮐﺎﻧﻪ ﻧﻤﻰ ﻳﺎﻓﺖ . ﻋﻠﻢ ﺩﺭ ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﺣﺮﻓﻰ ﺯﺩ ﮐﻪ ﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺵ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻭ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎﻡ، ﺷﺎﻩ ﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻰ ﻫﺎﻯ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﺩﻋﻮﺕ ﮐﺮﺩ . ﺍﺯ ﻫ ﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺯﺭﺍء ﻭ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻧﻔﻮﺫﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻧﺎﺕ ﮐﺸﻮﺭﻯ ﺣﺪﺱ ﺯﺩ . ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﮐﻪ ﻭﺯﺭﺍﻯ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﮐﺎﺑﻴﻨﮥ ﻫﻮﻳﺪﺍ ﻋﻀﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ، ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻣﻮﺭﺩ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺗﺒﻌﻴﺾ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰ . ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻭﺍﮐﻰ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﻳﺰ ﺛﺎﺑﺘﻰ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻣ ﻘﺎﻡ ﺍﻣﻨﻴﺘﻰ ﻭ ﺳﺨﻨﮕﻮﻳﺶ ﺑﻮﺩ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺣﺠّﺘﻴﻪ ﺭﺍ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﻫﺎﻯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺭﺍ، ﺑﻪ ﻫﺪﻑ ﺩﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ ﺳﻴﺎﺳﻰ، ﺑﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﻣﺪﺍﺭﻯ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ﺗﺠﻬﻴﺰ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺳﺎﺯ ﺟﻨﺎﻳﺎﺗﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﮤ ﺁﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎ ﻧﻮﺷﺖ . ١٨١ ﻭ ﺳﺎﻭﺍﮎ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺎﻩ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﮐﺎﺑﻴﻨﮥ ﻏﻴﺮ ﻋﺎﺩﻳﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﻰ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ، ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺣﺎﺩﺛﮥ ﺳﻌﺪﻳﮥ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻣﻨﺤﺮﻑ 181 ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ )۷.(