One Hundred and Sixty Years

٣۶۴ ۱۳- ﺗﺤﻘﻴﺮ، ﺧﻮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﻧﺠﺲ ﺷﻤﺎﺭﺩﻥ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ، ﺩﺭ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﺭ ﺳﻤﻰ ﻭ ﻧﻴﻤﻪ ﺭﺳﻤﻰ، ﺑﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﻨﺪﻯ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺑﻮﺩﻩ . ﺍﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﻨﺪﻯ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺮﺍﻳﺪ ﻭ ﺭﺍﺩﻳﻮ ﻭ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﻧﻴﺰ ﺳﺮﺍﻳﺖ ﮐﺮﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩ ﻳﮑﻰ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﻭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻣﻨﻔﻮﺭ ﻭ . ﻣﺮﺩﻭﺩ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻳﺎ ﻣﺒﺎﺭﺯ، ﺍﻧﻘﻼﺑﻰ، ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻭ ﻣ ﺆﻣﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﻣﻔﺴﺪ، ﺳﺎﻭﺍﮐﻰ، ﺑﻬﺎﺋﻰ، ﻣﻨﺎﻓﻖ، ﺿﺪ ﺍﻧﻘﻼﺏ . ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺎﺕ ﺗﺼﺎﺩﻓﻰ ﻧﺒﻮﺩ . ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻫﺎﻯ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻰ ﺭﮊﻳﻢ ﻫﺮ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻟﺠﻦ ﻣﺎﻝ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺩﺭ ﺑﺨﺶ ﺩﻭﻡ ﺟﺎ ﻣﻰ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﻯ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺨﺶ ﺍﻭﻝ . ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻧﺎﻡ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺎﻭﺍﮐﻰ ﻫﺎ ﻗﺮﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﮐﻠﻤﮥ ﺳﺎﻭﺍﮐﻰ ﺣﺘّﻰ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺯﻧﮕﻰ ﺍﺯ ﺗﻨﻔﺮ ﻭ ﺩﻟﺰﺩﮔﻰ . ﺑﻮﺩ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺴﺎﺳﻴّﺖ ﺍﻣﻨﻴﺘﻰ ﮐﺎﺭ ﺳﺎﻭﺍﮎ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﮐﺎﺭﻣﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮔﺮﺍﻥ ﺳﺎﻭﺍﮎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﻨﺪﻯ ﭼﻨﻴﻦ ﻭﺍﻧﻤﻮﺩ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﻰ ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮐﺎﺭﻣﻨﺪﺍﻥ ﺳﺎﻭﺍﮎ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﻰ . ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﭼ ﻨﻴﻦ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﻨﺪﻯ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﮏ ﺣﻴﻠﻪ ﮔﺮﻯ ﺣﺴﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻴﺰ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺻﺮﻳﺢ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻭ ﺣﻴﺜﻴﺖ ﻭ ﺷﺮﻑ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﻠّﺖ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣّﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺭﺍﻳﺞ ﻭ ﺑﺪﻳﻬﻰ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻋﺎﺩﻯ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﻭ ﻳﺎ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ . ﺭﻭﺩ ﮐﺎﺭ ﻣﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﺷﺪﻳﺪ ﻭ ﭘﻴﮕﻴ ﺮ ﺩﻭ ﻣﺨﺰﻥ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﺗﻌﺒﻴﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺴﺆﻻﻥ ﮐﺸﻮﺭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻳﺎ ﻫﺮ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺭ ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻭ - ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﻣﺨﺰﻥ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻰ- ﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﭼﺎﺭ ﻋﻮﺍﻗﺐ ﻣﻨﻔﻰ ﻭ ﭘﻰ ﺁﻣﺪﻫﺎﻯ ﻧﺎﮔﻮﺍﺭ ﺁﻥ ﻣﻰ . ﺳﺎﺯﻧﺪ