One Hundred and Sixty Years

٣۶٧ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﭼﭙﻰ ﮐﻪ ﻧﺠﺲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﺪﻧﺪ ﺟﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻧﺠﺲ. ﻫﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﮐﻪ ﻣﺮﻃﻮﺏ ﻳﺎ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺜﻼً ﻓﻨﺠﺎﻥ ﭼﺎﻯ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺳﻨّﺘﻰ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺁﺏ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۸۴ » « ﺭﻫﺎ ١٨٣ ) ﺩﺧﺘﺮﻯ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﻭﻩ ﭼﭗ ( ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ۴ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭﻳﻦ ﻣﻨﺘﻘﻞ . ﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﻘﻂ ﭼﭙﻰ ﻫﺎ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺯﻧﺪﺍﻧﻰ ﺯﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﻫﺎﻯ ۴ ﻭ ۶ ﺯﻧﺪﺍﻧﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ « ﺭﻫﺎ » ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﭼﭗ ﺑﺎ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ، ﻭ ﺣﺘّﻰ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﻮﺩ « ﺭﻫﺎ » ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ . ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﺮﻭﻩ ﻧﺠﺲ ﺁﻥ ﺑﻨﺪ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﻰ . ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻫﺎﻳﻰ ﮐﻪ ﺩﻭﺵ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻤﺎﻡ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺁﺏ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺗﺤﻘﻴﺮﺁﻣﻴﺰﺷﺎﻥ ﺑﻄﻮﺭ ﺩﺭﺩﻧﺎﮐﻰ ﻳﺎﻓﺖ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻰ . ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻤﺎﻡ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻳﮏ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﻣﺤﻠّﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺳﺖ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻗﺪﻡ ﻧﻤ ﻰ . ﮔﺬﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺍﻃﺎﻕ ﺷﻤﺎﺭﻩ ۶ ﻳﮏ ﺯﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮥ ﺯﻳﺒﺎﻳﺶ ﺯﻧﺪﺍﻧﻰ ﺑﻮﺩ . ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺎﻕ ﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺣﺘّﻰ ﺑﺎ ﺑﭽﮥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﺒﺎﺯﻯ ﺷﻮﺩ ﺭﻫﺎ ) ۱۹۹۲ : ۷۳(. ﺷﺮﺣﻰ ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺩﻯ » « ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ » ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺎﻡ ﻓﺮﺍ ﺭ ﺯﻧﻰ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺁﻳﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﺯ « ﻭﺿﻊ ﻧﺠﺲ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺑﺎ ﻧﺠﺲ» « ﻫﺎ ﺣﺘّﻰ ﺍﺯ ﻭﺿﻊ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﻯ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ (Azadi 1987: 168) . ﺁﺯﺍﺩﻯ » « ﻟﻘﺐ ﺗﺤﻘﻴﺮﺁﻣﻴﺰ ﻧﺠﺲ» ﺭﺍ « ﻧﻮﻋﻰ ﺷﮑﻨﺠﮥ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﻣﻰ ﻧﺎﻣﺪ (Azadi 1987: 15) « ﺭﻫﺎ » ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺠﻰ ﻫﻤﻴﺸﮕ ﺭﻫﺎ ) ﮐﻨﺪ ﻰ ﻳﺎﺩ ﻣﻰ ۱۹۹۲ : ۱۱۹ .( 2001: 51) Afshari ( ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ . ﻫﺎ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻰ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ، ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻣﻼّﻳﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﮔﻤﺎﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻣﻰ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﻞ ﮐﺎﺭ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺟ ﺪﺍ ﺷﻮﺩ، ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ 183 ﺭﻫﺎ ) ﻧﺎﻡ ﻣﺴﺘﻌﺎﺭ ( ﻣﺆﻟﻒ ﮐﺘﺎﺏ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﻳﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺍﻳﻨﮏ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ ﺍﺻﻠﻰ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ، ﻣﻨﻴﺮﮤ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ، ﺗﻮﺳﻂ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﭼﻮﺑﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﻟﻤﺎﻧﻰ ﻧﻴﺰ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻧﮏ : ) Baradaran 1998 .(