One Hundred and Sixty Years

٣٧۴ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ۱۸۹۵ ﻫﻴﭻ ﺯﺭﺩﺷﺘﻰ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﭼﺘﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺣﺘّﻰ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻳﺰ ) ﺩ ﺑﻮﺩﻡ ۱۹۰۷ ( ﻳﮏ ﺯﺭﺩﺷﺘﻰ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺷﻬﺮ ﻳﺰﺩ ﭼﺘﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ . ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ۱۸۹۵ ﺯﺭﺩﺷﺘﻴﺎﻥ ﺣﻖ ﻋﻴﻨﮏ ﺯﺩﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻤﻰ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ . ﮐﻤﺮﺑﻨﺪﺷﺎﻥ ﻣﻰ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺍﺯ ﮐﺮﺑﺎﺳﻰ ﺯﺑﺮ ﺑﺎﺷﺪ ... ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ۱۸۶۰ ﺯﺭﺩﺷﺘﻰ ﻫﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻳﺰﺩ ﺑﺮ ﺍﻻﻍ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺎ ﺷﻨﺪ ﻭ ﺣﺘّﻰ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭﻗﺘﻰ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻣﻌﺘﺒﺮﻯ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ ﻣﻰ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ . ﺗﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺍﺟﺎﺯﮤ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻧﻴﺰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﺎﻻﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﺮﻯ ﺑﻔﺮﻭﺷﻨﺪ . ﻭ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ۱۸۷۰ ﻫﻴﭻ ﻃﻔﻞ ﺯﺭﺩﺷﺘﻰ ﺣﻖ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ( Malcolm 1908 : 42 ) ﻓﻴﺮﻭﺯ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ : ﻭﻟﻮ ﻳﮏ ﺑﭽﮥ ﻫﺸﺖ ﻧﻪ ﺳﺎﻟﮥ ﺷﻴﻌﻪ ﻣﻰ ﺩﻳﺪ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﻠﻴﻤﻰ ﻳﺎ ﺯﺭﺩﺷﺘﻰ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﻻﻍ ﺷﺪﻩ، ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ﻭ ﭼﻮﺏ ﻳﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ ﺁﻥ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺭﺍ ﺁﺯﺭﺩ ﻣﻰ . ﺩﻓﻌﻪ ﺍﻯ ﻳ ﮑﻰ ﺍﺯ ﺯﺭﺩﺷﺘﻴﺎﻥ ﻳﺰﺩ ﺑﻪ ﻣﺮﺽ ﺭﻣﺎﺗﻴﺴﻢ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻻﻍ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﻃﺒﻴﺐ ﻣﻰ . ﺭﻓﺖ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻨﻤﺎﺯ ﻣﺤﻠّﮥ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﮐﻤﺎﻝ ﺧﻀﻮﻉ ﻭ ﺧﺸﻮﻉ ﺳﻼﻡ ﮐﺮﺩ . ﭘﻴﺸﻨﻤﺎﺯ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺳﻼﻡ ﺟﻠﻮ ﺍﻻﻏﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻓﺴﺎﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻻﻍ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻰ ﮐﻪ ﺯﻭﺭ ﺩﺭ ﺑ ﺎﺯﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﺁﻥ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺯﺩ ... ) ﻓﺮﻳﺪﺍﻧﻰ ۲۰۰۲ : ۲۱۶ ( ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﻫﺎﻳﻰ ﺷﻴﻮﮤ ﺟﺰﻳﻪ ﺩﺍﺩﻥ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﺎ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻭ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ . ﺁﺋﻴﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻯ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺕ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﺟﺰﻳﻪ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ : ﺷﺨﺺ ﺫﻣّﻰ، ﻳﻬﻮﺩﻯ ﻳﺎ ﻣﺴﻴﺤﻰ، ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﻌﻴّﻦ ﺑﻪ ﻣﺤﻞّ ﺍﻣﻴﺮﻯ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺩ ﺭﻳﺎﻓﺖ ﺟﺰﻳﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﻣﻰ . ﺭﻭﺩ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪﻯ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺫﻣّﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ . ﺫﻣّﻰ ﺟﻠﻮ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ ﻭ ﮐﻒ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﺒﻠﻎ ﺟﺰﻳﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ . ﺑﺮﺩ ﺟﻠﻮ ﻣﻰ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﻓﻮﻕ ﺩﺳﺖ ﺫﻣّﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻰ ﺩﺍﺭﺩ