One Hundred and Sixty Years

٣٨٨ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻋﻘﻴﻢ ﻣﺎﻧﺪ . ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﻏ ﺎﺭﺕ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺁﻣﺪﻧﺪ . ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺳﻠﺴﻠﮥ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﻧﻴﺰ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﺷﺪ ﺩﺭ . ﻣﺎﻩ ﻫﺎﻯ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﻇﺎﻫﺮﴽ ﻣﻐﺰﻫﺎﻯ ﻣﺘﻔﮑّ ﺮ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺍﻣﻨﻴﺘﻰ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﮥ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﺍﻧﻘﻼﺏ، ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﻳﮏ ﺷﻮﺭﺵ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻭ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﮐُﺸﻰ ﺍﺳﺖ . ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺁﺷﻮﺏ ﻫﺎﻯ ﺿﺪ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﺳﺖ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﻟﺬﺍ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮﺟﻰ، ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﻫﺒﺮﻯ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﻮﻥ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻣﻰ ﺷﺪ، ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻏﻴﺮ ﻣﺬﻫﺒﻰ، ﻳﮏ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﻳﻨﻰ ﺗﻨﺪﺭﻭ ﻭ ﺧﺸﻦ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺻﺎﻟﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺳ ﺍﻝ ﻣﻰ ﺆ . ﺑﺮﺩ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﺖ، ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﴼ ﺑﺎ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺑﺎﻻﻯ ﻣﻤﻠﮑﺘﻰ ﺍﺗﺨﺎﺩ ﺷﺪ، ﻣﻮﻓّﻖ ﻣﻰ ﮔﺸﺖ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻥ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﺴﻴﺮ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺟﺒﻬﮥ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻯ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﻣﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻈﺎﻫﺮﺍﺕ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻣﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩ . ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺭﮊﻳﻢ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﻬﻠﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﻓﮑﺮﻯ ﺑ ﺮﺍﻯ ﻭﺿﻊ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﮤ ﺧﻮﺩ ﺑﮑﻨﺪ . ﻫﻴﭻ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺭﺯﻧﺪﮤ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﺁﻥ ﻧﻤﻰ ﺁﻣﻴﺰ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﺗﻮﺍﻥ ﻳﺎﻓﺖ . ﻋﻤﻠﻰ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﻧﻘﺸﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺑﺎ ﺗﺒﺎﻧﻰ ﻭ ﺩﺍﺩﻥ ﺭﺷﻮﻩ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﻼّﻯ ﻣﺤﻠﻰ، ﺣﺮﺑﮥ ﻫﻤﻴﺸﮕﻰ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﮑﺎﺭ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻨﮥ ﻧﻔﺮﺕ ﻭ ﺧﺸﻮﻧﺘﻰ ﮐﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﺎ ﻟﻴﺎﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﻭ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﻫﻢ ﻣﻴﻬﻨﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﻰ ﺳﻮﺩ . ﺟﺴﺘﻨﺪ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺳﻌﺪﻳﮥ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﻭ ﺑﻮﻳﺮ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﺨﺘﻴﺎﺭﻯ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﺎﺕ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﮐﺮﺩ ﭘﻰ ﺁﻣﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻴﺎﺳﺘﻰ ﺑﻮﺩ . ﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺯﻭﺩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺷﺪﻧﺪ . ﺩﺭ ﺑﺤﺒﻮﺣﮥ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﻯ ﺩﺭ ﺳﻌﺪﻳﮥ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﺁﻳﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻬﺎءﺍﻟﺪﻳﻦ ﻣﺤﻼّﺗﻰ ﻭ ﺁﻳﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺩﺳﺘﻐﻴﺐ ﺑﺎ ﺻﺪﻭﺭ ﺍﻋﻼﻣﻴﻪ ﻫﺎﻳﻰ، ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻭ ﺣﺘّﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ «ﺣﺮﺍﻡ » ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ . ﺩﺭ ﺗﻈﺎﻫﺮﺍﺕ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮﻯ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺭﮊﻳﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﻼﮐﺎﺭﺩﻫﺎﻯ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺑﺮ ﺷﻌﺎﺭﻫﺎﻯ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ :» ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﻳﺎ « » ﺑﻬﺎﺋﻰ، ﺑﺮﺍﺑﺮ، ﺑﺮﺍﺩﺭ « ﻭ ﺷﻌﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﮐﻠﻰ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﺍﺣﺘﺮﺍﺯ ﺍﺯ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﺗﻼﻓﻰ »: ﺳﺘﻮﺩ ﺟﻮﻳﺎﻧﻪ ﻣﻰ ﺑﻬﺎﺋﻰ، ﺑﻬﺎﺋﻰ، ﺳﮑﻮﺕ ﺗﻮ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ ﻧﺺّ ﮐﺘﺎﺏ