One Hundred and Sixty Years

٣٩۵ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﺣﻤ ﻠﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ . ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﺸﺖ ﺧﺎﻧﻮﺍﺭ، ﺷﺶ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺍﻳﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺎ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻭ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ، ﺑﺎ ﺷﻠﻴﮏ ﺗﻴﺮ ﻫﻮﺍﺋﻰ، ﺁﺗﺶ ﺯﺩﻥ ﭼﭙﺮ ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺩﻭﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺧﺮﺍﺏ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺁﺳﻴﺎﻯ ﺩﻫﮑﺪﻩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩ . ﺍﻫﻞ ﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻳﻮﺭﺷﻰ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻣﺘﻮﺣﺶ ﻭ ﺳﺮﺍﺳﻴﻤﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ ﻧﺪ ﻭ ﺻﺒﺢ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻨﺪ . ﺍﻳﻦ ﺣﻤﻼﺕ ﺷﺶ ﺷﺐ ﻣﺘﻮﺍﻟﻰ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺧﺮﺍﺑﻰ ﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪ . ﭼﻨﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ، ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺭﻓﺖ، ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﻠﻴﮏ ﺗﻴﺮﻯ ﺯﺧﻤﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺁﺳﻴﺎﻯ ﺩﻩ ﻧﻴﺰ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺳﻮﺧﺖ . ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻫﮑﺪﮤ » ﺩﺭﻩ ﺷﻮﺭ « ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻧﺪ . ﺩﺭﻩ ﺷﻮﺭ ﺷﺎﻣﻞ ﭼﻬﻞ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺧﺎﻧﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﻬﻞ ﺧﺎﻧﻮﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻫﻤﻴﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺩﺭ ﺩﺭﻩ ﺷﻮﺭ ﻧﻴﺰ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺎﮐﻨﺎﻥ ﻗﺮﻳﻪ ﺩﺳﺘﺨﻮﺵ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺣﻤﻼﺕ ﺑﻴﺮﺣﻤﺎﻧﻪ ﺍﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮤ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﻣﻮﺍﻟﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﻨﻨﺪ . ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭﻟﻰ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﺛﺎﺙ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﺭﻣﻪ ﻭ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻏﺎﺭﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺼﻴﺐ ﺭﺯﻣﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺳﻼﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪ . ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺭﺍ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻮﻳﺮ ﺍﺣﻤﺪﻯ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﻳﻞ ﺍﺯ ﻳﮏ ﻧﺴﺐ ﻭ ﺗﺨﻤﻪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺧﻮﻯ ﺍﻳﻠﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﻬﺎﺟﻤﺎﺕ ﻏﻴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺸﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﻰ ﺩﻓﺎﻉ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﻧﻪ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ، ﺑﻠﮑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺰﺍﻉ ﻭ ﺟﺪﺍﻝ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻭ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ . ﮐﺮﺩ ﻣﻰ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩ ﺭﻩ ﺷﻮﺭ ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﻫﺎﺕ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐَﺘﮏ، ﻣﺮﻍ ﭼﻨﺎﺭ، ﮔﻼﺩﺍﻥ، ﺁﺏ ﮔﺮﻣﮏ، ﺑﺮﺁﻓﺘﺎﺏ، ﺩﺭﻩ ﮔﺰﻯ، ﻣﻨﺞ ﻭ ﻫﺴﺖ ﺩﺳﺘﺨﻮﺵ ﺣﻤﻠﻪ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ . ﻣﺪﺕ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﺣﻤﻼﺕ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻬﺪﻳﺪﻫﺎﻯ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ . ﺍﻯ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻴﻮﻧﺪﻫﺎﻯ ﺧﺎ ﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺻﻠﺢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻧﻤﮏ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺮﻭﺳﻰ ﻭ ﻋﺰﺍ ﺷﺮﻳﮏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﻫﺎﻯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﻗﺮﺍﺭﻫﺎﻯ ﺳﻨّﺘﻰ ﺷﺎﻥ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺭﻳﺨﺖ . ﺑﺎ ﺗﺤﺮﻳﮏ ﭼﻨﺪ ﺗﺒﻬﮑﺎﺭ، ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﻭ ﮐﺎﻓﺮ ﻗﻠﻤﺪﺍﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺧﺎﻧﻪ ﺑ ﺪﻭﺷﻰ ﻭ ﺁﻭﺍﺭﮔﻰ .