One Hundred and Sixty Years

٣٩۶ ﮐﺴﻰ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻧﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺭﺍ ﺍﮔﺮ ﮐﺎﻓﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻌﻴّﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻼﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﻢ . ﺷﻮﺭ ﺍﻧﻘﻼﺑﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻮﺭ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺳﺘﻴﺰﻯ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﻓ ﺎﻣﻴﻞ ﻭ ﻫﻢ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻧﻤﻰ . ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺍﺷﻰ ﺁﻥ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻴﺎﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﻣﻰ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﭘﺮﻭﺍﺭ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﺎﻯ ﮐﺸﺎﻭﺭﺯﻯ ﻭ ﺑﺎﻍ ﻫﺎﻯ ﺁﺑﺎﺩ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ، ﮐﺪﺍﻡ ﻳﮏ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻦ ﺷﻮﺭ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺩﻫﺎﺗﻴﺎﻥ ﺳﻬﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ . ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻣﺘﻼﺷﻰ ﺷﺪ ﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻰ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﺿﻊ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﻬﺮ ﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭﻯ ﮐﺮﺩ . ﺑﺎ ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﻭ ﺁﻣﺪﻥ ﺭﻫﺒﺮ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭﺿﻊ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﻧﺠﺪﻳﺪﻩ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ ﺟﺰ ﺁﻧﮑﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭﻯ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﺴﻠﺢ ﺑﺎ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﮎ ﮐﺘﺎ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺒﺮﻧﺪ . ﺷﻬﺮﮎ ﮐﺘﺎ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺧﺎﻧﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺩﻩ ﺧﺎﻧﻮﺍﺭ ﺑﻘﻴﻪ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﮔﺮﻭﻩ ﻳﺎ ﺗﮏ ﺗﮏ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻰ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮤ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺷﻬﺮﮎ ﺟﺎﻯ ﻣﻰ . ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺍﺯﺩﻳﺎﺩ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ، ﻓﺸﺎﺭ ﻣﻬﺎﺟﻤﻴﻦ ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﺷﺪ ﻫﺎ ﺭ ﺑﺎﻍ . ﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺁﺳﻴﺎﻯ ﺷﻬﺮﮎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺣﻤﻼﺕ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯﻯ ﻭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺭﻋﺐ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺎﮐﻨﻴﻦ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ . ﺩﺭ ﭘﻨﺞ ﻣﻮﺭﺩ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺁﺧﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﮐﺘﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﺧﻄﺎﺭ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺟﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻟﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻳ ﻦ ﺑﮑﺸﻨﺪ ﻭ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ . ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺭﻓﺮﺍﻧﺪﻡ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﻭ ﺭﺍﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ « ﺁﺭﻯ» ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﻰ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺮﺣﻠﮥ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻯ ﻣﻰ .ﺷﺪ ﺁﻣﺪﻥ ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺳﺮﺍﻥ ﺍﻳﻞ، ﺣﺒﻴﺐ ﺑﻬﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﮐﺘﺎ ﺭﻭﺯﻧﮥ ﺍﻣﻴﺪﻯ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﻣﻴﺪ . ﺣﺒﻴﺐ ﺑ ﻬﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﻫﻤﻪ ﻣﻰ . ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻞ ﺁﺷﻨﺎ ﻭ ﻫﻢ . ﺧﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﺸﺴﺖ، ﺍﺯ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻼﻫﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻌﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﻣﺒﻠﻐﻰ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﻏﺎﺋﻠﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﻰ ﺗﻮﺍ ﻧﺪ ﻭﺿﻊ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻡ ﮐﻨﺪ . ﻋﻼﻗﮥ ﺍﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ