One Hundred and Sixty Years

٣٩٧ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﻳﻞ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻭ ﻣﺰﺍﺭﻉ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ . ﻧﺼﺎﻳﺢ ﭘﺪﺭﺍﻧﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﻳﻞ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺮﺩﻯ ﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﺩﻟﺴﻮﺯ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻣﻮﺛﺮ ﺁﻣﺪ . ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎﻳﮥ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺟﻴﺐ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺁﻭﺭﻯ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺒﻠﻎ ﮐﻼﻧﻰ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺣﺒﻴﺐ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻬﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ . ﺍﻳﻦ ﻭﻋﺪﻩ ﺗﻮﺧﺎﻟﻰ ﺑﻮﺩ . ﺩﺭ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﻣﻰ« ﻣﮑﺮ » ﻧﺎﻣﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻋﻤﻞ ﺗﻘﻴﻪ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﻭﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺿﺮﺭ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻻﺑﺪ ﻣﺠﺎﺯ ﻭ ﻣﺒﺎﺡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ، ۱۴ ﺍﺭﺩﻳﺒﻬﺸﺖ ۱۳۵۸ ] ۴ ﻣﻪ ۱۹۷۹ [ ، ﺗﻔﻨﮕﭽ ﻴﺎﻥ ﺣﺒﻴﺐ ﺑﻬﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﮥ ﻣﻬﺎﺟﻤﺎﻥ ﻣﺴﻠﺢ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯﻯ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻋﺮﺻﻪ ﺭﺍ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺗﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ . ﻋﺪﻩ ﺍﻯ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﻰ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﻴﺪ . ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﮏ ﻣﺤﻞ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﮐﺮﺩﻩ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻧﻰ ﻧﺰﺩ ﻣﻬﺎﺟﻤﻴﻦ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ . ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻣﻬﺎﺟﻤﻴﻦ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮ . ﺩ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺳﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺳﻼﻡ ﺁﻭﺭﻧﺪ، ﻳﺎ ﺍﺯ ﺑﻮﻳﺮ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺁﻣﺎﺩﮤ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ . ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻰ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﮔﻠّ ﻪ ﺩﺭ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﻟﺬﺍ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﻣﻬﻠﺖ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﻈﺮ ﮐﻨﻨﺪ . ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯ ﻓﺮﺻﺖ ﺩﺍﺩﻩ . ﺷﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﺴﻰ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﻭﺿﻊ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺤﻔﻞ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ . ﺗﻮﺻﻴﮥ ﻣﺤﻔﻞ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﻮﺭﴽ ﺭﺍﻫﻰ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺷﻮﻧﺪ . ﺭﺍﻩ ﮐﺘﺎ ﺑﻪ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺟﺎﺩﻩ ﺍﻯ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳ ﻔﺮ ﺑﺪﻭﻥ ﻭﺳﺎﺋﻞ ﻧﻘﻠﻴﻪ ﺻﻮﺭﺕ . ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻰ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻬﺎﺭﻯ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﭘﻴﻤﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺮ ﻣﻰ ﺳﺎﺧﺖ ﺧﺎﺻﻪ ﺁﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻮﺷﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ . ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ۵ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ۱۷ ﺍﺭﺩﻯ ﺑﻬﺸﺖ ۱۳۵۸ ] ۷ ﻣﻪ ۱۹۷۹ [ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﺣﻈﻴﺮﺓﺍﻟﻘﺪ ﺱ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ . ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﺎﻥ ﭘﺘﻮ، ﻏﺬﺍ، ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﻻﺯﻡ ﺗﻬﻴﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺟﺮﺍﺣﺎﺕ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎﻳﻰ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺑﺪﻧﺶ ﻭﺍﺭﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ . ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﺎﻥ، ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻭ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺳﻪ ﺗﻦ ﺍﺯ