One Hundred and Sixty Years

٣٩٩ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺩﻳﻦ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺳﻴﻞ ﺗﻬﻤﺖ ﻭ ﺍﻓﺘﺮﺍ ﻭ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺐ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﮔﺬﺍﺭﺍﻥ ﺁﻥ ﮐﺮﺩ . ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ ﻣﺘﺎﻧﺖ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺍﺗﻬﺎﻣﺎﺗﺶ ﺭﺍ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰ . ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻳﮑﻰ ﺍ ﺯ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﻤﺎ ﮐﻴﺴﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺟﻠﻮ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ . ﻣﺮﺩﻯ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺩﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﺮﺩﺳﺎﻟﻰ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ، ﺟﻠﻮﻯ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ . ﺳﭙﺲ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺟﻠﻮﻯ ﺩﻫﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ . ﭘﺴﺮ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻰ ﺍﺯ ﻋﺒ ﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻯ ﺭﺳﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻧﻤﻰ . ﺩﺍﻧﻴﻢ ﺁﻥ ﻃﻔﻞ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﺎﻡ ﺁﻥ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺩﺍ ﺷﺪ . ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻮﺩ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﮔﻮﺵ ﺩﻫﻨﺪ . ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻃﻔﻞ ﻭ ﮐﻠﻤﺎﺗﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ . ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﮐﻰ ﺳﮑﻮﺕ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﮤ ﺍﻳ ﺸﺎﻥ ﻣﻼﻳﻢ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﻔﺖ، ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﻰ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﮐﻨﻴﻢ . ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺑﺎ ﮔﺮﻭﻩ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺩﻭﮔﺎﻩ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺁﺧﻮﻧﺪ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ . ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺍﺭﺩﻭﮔﺎﻩ، ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﮐﻼﺱ ﻫﺎﺋﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺱ ﻣ ﺪﺭﺳﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﻤﺎﻧﻨﺪ . ﺍﻃﺒﺎء ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻳﮏ ﭼﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﻣﻌﺎﻟﺠﺎﺕ ﺍﻭّ ﻟﻴﻪ ﻭ ﺩﺍﺭﻭ ﻣﺠﻬﺰ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ . ﮐﻼﺱ ﻫﺎﻯ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺕ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﺭﺩﻭ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻭ ﺩﻋﺎﻯ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻰ . ﺟﺴﺘﻨﺪ ( Baha’i World 1983-1986: 271-4 ) ﺍﺭﺩﻭﮔﺎﻩ ﻣﻬﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﺪﺕ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ، ﺗﺎ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﻣﺮﺩﺍﺩ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ] ۱۳۵۸ [ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺑﻮﺩ . ﺳﭙﺲ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩ . ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻧﻘﻼﺑﻰ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺴﺎﺋﻠﻰ - ﮐﺎﻣﻼً ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﻗﻀﻴﮥ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ – ﻣﻼّﻯ ﺑﺎ ﻧﻔﻮﺫ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺨﺘﻴﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺭﮊﻳﻢ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺭﻓﺘﻦ ﺁﻥ ﻣﻼّ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻤﮥ ﺗﻬﺎﺟﻤﺎﺕ ﺿﺪ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻯ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻧﺪ . ﻭﻟﻰ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺧﺘﻢ ﻧﺸﺪ . ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻯ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻮﻳﺮ ﺍﺣﻤﺪﻯ ﮐﻤﺎﮐﺎﻥ ﺩﺳﺘﺨﻮﺵ ﺳﺘﻢ ﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﻭ ﻳﻮﺭﺵ ﻭ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺑﻪ ﺍﺗﻬﺎﻣﺎﺗﻰ ﻭﺍﻫﻰ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﻣﻰ . ﺷﺪﻧﺪ ﮐﺎﺭ ﭼﻨﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻳﻞ ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻳﮏ ﻳﮏ