One Hundred and Sixty Years

۴٠٣ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻫﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻰ ﺷﺪ ﺻﺪﻫﺎ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﮊﻳﻢ ﺷﺎﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﻌﺪﻳﮥ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﻭ ﺩ ﺭ ﺑﻮﻳﺮ ﺍﺣﻤﺪﻯ ﺑﻪ ﺗﺤﺮﻳﮏ ﺳﺎﻭﺍﮎ ﻭ ﺍﺭﺗﺶ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ، ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﻮﺍﺩﺛﻰ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﻰ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﺍﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺁﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺩﻳﻨﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﻰ ﺳﺎﻝ ﺁﻳﻨﺪﻩ ) ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺩﻫﻪ ﻫﺎﻯ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ( . ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ، ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺩﻭﻟﺖ ﻣ ﻮﻗﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺎﺭ ﮐﻤﻴﺘﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﺟﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ . ﺍﻳﻦ ﮐﻤﻴﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﮐﻢ ﺳﻦ ﻣﺬﻫﺒﻰ، ﺍﻋﻀﺎﻯ ﺣﺠّﺘﻴﻪ، ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎﻯ ﻋﻀﻮ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﻫﺎﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ، ﺣﺴﻴﻨﻴﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﺸﺘﻰ ﻓﺮﺻﺖ ﻃﻠﺐ ﻭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺟﻮ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﻰ . ﺷﺪ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺑﻌﺪﻯ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻤﻴﺘﻪ ﻫﺎ، ﻣﺮﮐﺐ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎء ﺣﺠّ ﺘﻴﻪ، ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ . ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﭘﺎﻯ ﺑﻨﺪﻯ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﮤ ﮐﺎﻣﻞ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮔﺎﻩ ﻫﺎﻯ ﺧﺼﻮﺻﻰ، ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎﻟﮥ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺤﻮ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻋﻤﻠﻰ ﺳﺎﺯﻧﺪ . ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﻳﻮﺭﺵ ﻫﺎ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﺗﻈﻠّﻢ ﻭ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺟﻊ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ . ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠّﻰ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻭﺿﻊ ﺑﺤﺮﺍﻧﻰ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺯﺩﻩ ﻭ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯﺍﺕ ﻭ ﺑﻰ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ ﻫﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻰ ﮔﺮﻓﺖ ﺟﺰﺋﻰ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺯﻭﺩﮔﺬﺭ ﺍﻧﻘﻼﺑﻰ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺴﺖ . ﻟﺬﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺍﺯ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺟﻊ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﻰ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻯ ﺷﺪ ﻭ ﺷﮑﺎﻳﺎﺕ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺗﻮﺳّ ﻞ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺑﻠﻨﺪﭘﺎﻳﮥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺜﻞ ﺁﻳﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺧﻤﻴﻨﻰ ﻭ ﻣﻬﻨﺪﺱ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻥ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﻳﺮ ﻣﻮﻗﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪ . ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻘﺎﻁ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎﻯ ﺭﻭﺷﻰ ﮐﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﺗﻘﺎﺿﺎﻫﺎﻯ ﺩﺍﺩﺧﻮﺍﻫﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻠﮕﺮﺍﻑ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺩﻭﻟﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻣﻰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺟﻊ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﻰ ) Martin 1984 : 41 ( . ﺑﺮﺭﺳﻰ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠّﻰ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺑﻨﻰ ﺻﺪﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻯ ﺍﺑﺘﺪﺍﻯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺯﻣﺎﻣﺪﺍﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﺸﺎﻥ ﺭﻭﺷﻨﻰ ﺍﺯ ﻭﺿﻊ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻰ . ﺩﻫﺪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻯ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺳﻮ ﺑﺎ ﻫﺠﻮﻡ ﻭ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﻣﺼﺎﺩﺭﮤ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ ﺍﻋﺘﻨﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﺷﮑﺎﻳﺎﺗﺶ ﻧﻤﻰ .ﺷﺪ