One Hundred and Sixty Years

۴٠۵ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﻯ ﻧﻈﺎﻣﻰ، ﺍﻣﻨﻴﺘﻰ، ﻗﻀﺎﺋﻰ، ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺷﻰ ﺭﮊﻳﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﮑﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ . ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺧﺒﺮﮔﺎﻥ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻓﺮﺍﻧﺪﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺣﻘّ ﻰ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺍﺻﻮﻝ ﺑﻨﻴﺎﺩﻳﻦ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ . ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺍﻯ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﮑﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻫﺮ ﺭﻭﺷﻰ – ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﻏﻴﺮ ﻣﻨﻄﻘﻰ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ – ﻣﺠﺎﺯ ﺑﻮﺩ . ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﺣﻤﻠﻪ ﻭ ﻳﻮﺭﺵ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺰﺍﺭﻉ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺩﻫﺎﺕ، ﺍﻣﺮﻯ ﻋﺎﺩﻯ ﻭ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺍﻯ ﺷﺮﻋﻰ ﺑﺸﻤﺎﺭ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻨﻌﻰ ﻧﻤﻰ . ﺩﻳﺪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠّﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺩﺭ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻫﺎﻯ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺭﺳﻤﻰ ﻧﻈﺮﮔﺎﻩ ﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻬﻤﺖ ﻫﺎﻯ ﺭﻭﺯﺍﻓﺰﻭﻧﻰ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻣﻰ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻥ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺗﻬﻤﺖ ﻫﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻯ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠّﻰ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺁﻥ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻣﻨﺪﺭﺟﺎﺕ ﺟﺮﺍﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﺳﺖِ ﺑﺎﺯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻤﻠﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰ . ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻋﮑﺲ ﺍﻟﻌﻤﻞ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺩﺍﺩﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﻮﺩ . ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﺮﺍﻫﻰ ﺑﺎ ﻣﻮﺝ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺳﺘﻴﺰﻯ ﮐﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺍﻳﻦ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ . ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻥ، ﺩﺭ ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﮊﻳﻢ ﺟﺪﻳﺪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﻣﻴّﺖ ﻳﺎ ﻣﺬﻫﺐ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﻳﮑﺴﺎﻥ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﻰ ﺍﻓﺰﻭﺩ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺷﺎﻣﻞ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ .(Afshari 2001: 132) ﺧﺎﻧﻪ ﻔﺎﺭﺕﺳ ﻫﺎﻯ ﺭﮊﻳﻢ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮐﺴﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗّ ﻬﺎﻡ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﻭ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺷﺪﻩ ﻣﺎﻫﻴّﺖ ﺿﺪ ﺍﻧﻘﻼﺑﻰ ﻭ ﺭﺍﺑﻄﮥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺻﻬﻴﻮﻧﻴﺴﻢ ﺍﺳﺖ . ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺩﺭ ﮐﻤﻴﺴﻴﻮﻥ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻃﺮﺡ ﺷﮑﺎﻳﺎﺕ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺗﺒﻌﻴﻀﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺗﮑﺬﻳﺐ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺑﺮﻭﺋﻰ ﺑﺎ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺗﺠﺎﻭﺯﺍﺕ ﻭ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﻫﺎ، ﺍﺗﻬﺎﻣﺎﺕ ﻭﺍﻫﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﺟﺎﺳﻮﺳﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻋﺎﻣﻞ ﺩﻭﻟﺖ ﻫﺎﻯ ﺧﺎﺭﺟﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﻰ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ . ﺩﻭﻟﺖ ﻣﻮﻗﺖ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻥ ﺩﻳﺮ ﻧﭙﺎﺋﻴﺪ . ﻣﺎﺟﺮﺍﻯ ﮔﺮﻭﮔﺎﻥ ﮔﻴﺮﻯ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺕ ﻫﺎﻯ ﺳﻔﺎﺭﺕ