One Hundred and Sixty Years

۴٠۶ ﺍﻣﺮﻳﮑﺎ ﻭ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﺁﻥ ﺳﻔﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻻﻧﮥ ﺟﺎﺳﻮﺳﻰ، ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺕ ﻫﺎ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﺗﻨﺪﺭﻭ ﺩﺭ ﺗﺼﺎﺩﻡ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ۱۵ ﺁﺑﺎﻥ ۱۳۵۸ ] ۶ ﻧﻮﺍﻣﺒﺮ ۱۹۷۹ [ ﻭﻯ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﮔﻴﺮﻯ ﺷﺪ . ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺩﺍﺭﮤ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﻪ ﻣﺪﺕ ﺩﻩ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺷﻮﺭﺍﻯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﻮﺩ . ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﻨﻰ ﺻﺪﺭ ﻭ ﺭﺟﺎﺋﻰ ﺩﺭ ۱۵ ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎﻩ ۱۳۵۹ ] ۴ ﻓﻮﺭﻳﻪ ۱۹۸۱ [ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺑﻨﻰ ﺻﺪﺭ ﺑﻪ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺷﺪ . ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ، ﻭﻯ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﻳﺮ ﺑﺎ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﺗﻨﺪﺭﻭ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺎﻓﺸﺎﺭﻯ ﻣﻼّﻳﺎﻥ، ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻰ ﺭﺟﺎﺋﻰ ﻋﻀﻮ ﺣﺰﺏ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﻳﺮ ﺩﻭﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﮐﺮﺩ . ﺭﺟﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﺳﺎﺑﻖ ﺣﺠّﺘﻴﻪ، ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﮤ ﮔﺮﻭﻩ ﺣﺠّﺘﻴﻪ ﺩﺭ ﻗﺰﻭﻳﻦ ﻭ ﺍﺯ ﻓﻌّﺎﻻﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺳﺘﻴﺰ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ . ﻭﻯ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻣﻌﻠّ ﻢ ﻧﻴﻤﻪ ﻭﻗﺖ ﺩﺑﺴﺘﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺍﻭﻝ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﺮﻕ ﺁﺳﺎ ﻣﺪﺍﺭﺝ ﺗﺮﻗﻰ ﺭ ﺍ ﭘﻴﻤﻮﺩ . ﺩﺭ ﺩﻭﺭﮤ ﺑﻴﻦ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺑﻨﻰ ﺻﺪﺭ ﻭﺯﻳﺮ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﻳﺮﻯ ﻭ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺭﺳﻴﺪ . ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺭﺟﺎﺋﻰ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺷﻮﺭﺍﻯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﻪ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻣﻨﺼﻮﺏ ﺷﺪ، ﺻﺪﻭﺭ ﺑﺨﺸﻨﺎﻣﻪ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺩﺑﻴﺮﺍﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﻣﺪﺍﺭﺱ ﻭ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ . ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻭﻯ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻧﮑﺮﺩ ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺁﻥ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺩﺑﻴﺮﺍﻥ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﺷﺪﻩ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺣﻘﻮﻕ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻰ ﻃﻮﻝ ﺧﺪﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﭘﺲ . ﺩﻫﻨﺪ ﻭﻯ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﮕﻰ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩ . ﺳﺎﻳﺮ ﻭﺯﺍﺭﺗﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﻪ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻠﮕﻰ ﮐﺎﺭﻣﻨﺪﺍﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻭ ﻳﺎ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﮕﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ . ﺍﺣﺮﺍﺯ ﭘﺴﺖ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﻳﺮﻯ ﻃﺒﻌﴼ ﺩﺳﺖ ﺭﺟﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﺎﺯﺗﺮ ﻣﻰ . ﮐﺮﺩ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮﺭ، ﺑﻨﻰ ﺻﺪﺭ، ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻯ ﺭﻭﺣﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺗﺤﺼﻴﻼﺕ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﻰ ﻧﺎﺗﻤﺎﻣﻰ ﺩﺭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺩﺍﺷﺖ . ﺩﺭ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺑﺎ ﻳﮏ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﻰ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﻐﻠﻄﻪ ﻫﺎﻯ ﺑﻴﺸﻤﺎﺭ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺳﺘﻴﺰﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﻰ . ﮐﺮﺩ