One Hundred and Sixty Years

۴٣٢ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ﺫﺑﻴﺤﻴﺎﻥ ) ﻋﺰﻳﺰﺍﻟﻠﻪ ۵۶ ﺳﺎﻟﻪ ( ، ﻓﺮﻳﺪﺍﻧﻰ ) ﻓﺮﻳﺪﻭﻥ ۵۸ ﺳﺎﻟﻪ ( ، ﮐﺎﻇﻤﻰ ﻣ ﻨﺸﺎﺩﻯ ) ﻋﺒﺪﺍﻟﻮﻫﺎﺏ ۸۵ ﺳﺎﻟﻪ ( ، ﺍﺧﺘﺮﺧﺎﻭﺭﻯ ) ﻧﻮﺭﺍﻟﻠﻪ ۶۱ ﺳﺎﻟﻪ ( ، ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ) ﺟﻼﻝ ۵۲ ﺳﺎﻟﻪ ( ، ﻣﻄﻬّﺮﻯ ﻋﻠﻰ ) ۴۴ ﺳﺎﻟﻪ ( ﻭ ﺣﺴﻦ ﺯﺍﺩﻩ ) ﻣﺤﻤﻮﺩ ۴۱ ﺳﺎﻟﻪ ( ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﻫﺎﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﺷﺪﻩ ﻓﻮﺭﴽ ﺳﺎﮎ ﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻋﺎﺯﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺷﻮﻧﺪ ... ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﻣﺬﮐﻮﺭ ﺧ ﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻰ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﮕﺮﺍﻧﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺳﺎﻋﺎﺗﻰ ﺑﻌﺪ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﮤ ﺑﺎﻻﻯ ﺯﻳﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﮐﻼﻩ ﺁﻗﺎﻯ ﮐﺎﻇﻤﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﻣﻴﻨﻰ ﺑﻮﺱ ﺣﺎﻣﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺳﭙﺲ ﮔﺰ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺤﺒﻮﺳﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ : ﮔﻔﺖ ﺍﻣﺸﺐ ﻋﺒﺎﺱ ﺍﻓﻨﺪﻯ ) ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ( ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ . ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ . ﺑﻘﻴﮥ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪﮔﺎﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﺿﺒﻂ ﻭ ﻣﺼﺎﺩﺭﮤ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻭ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﺩﺍﺭﺍﺕ ﻭ ﻣﺪﺍﺭﺱ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ . ﭘﻮﺷﺶ ﺧﺒﺮﻯ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﺩﺭ ﻳ ﺰﺩ، ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﻗﻀﺎﺋﻰ، ﺑﺎ ﻋﮑﺲ ﺍﻟﻌﻤﻠﻰ ﻣﻨﻔﻰ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪ . ﻫﻨﻮﺯ ﻳﮏ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﻧﻤﻰ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﮐﺴﻰ ﺑﺎ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺭﮊﻳﻢ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﺒﻮﺩ . ﻣﺮﺩﻡ ﻳﺰﺩ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺗﻬﻤﺖ ﻫﺎﻯ ﺩﺭﻭﻏﻴﻨﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﻰ ﺯﺍﺭﻉ ﻭ ﮐ ﺎﺳﺐ ﻭ ﮐﺎﺭﻣﻨﺪ ﺯﺩﻩ ﻣﻰ ﺷﺪ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺑﺎ ﺷﻌﺎﺭﻫﺎﻯ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ . ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻯ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﺳﺮﺍﻯ ﻳﺰﺩ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﺷﺪ . ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺨﺶ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻣﺤﺎﮐﻤﺎﺕ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻫﺎ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻯ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﺍﮐﺜﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻇﻠﻢ ﻫﺎ ﻯ ﺭﮊﻳﻢ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻴﻢ ﺑﺨﺸﻰ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﮥ ﺳﺮﮔﺸﺎﺩﻩ ﺍﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﺭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻯ ﺁﻳﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺧﻤﻴﻨﻰ ﺩﺭ ﻏﺮﺏ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﻳﺎﻓﺖ ﺁﻥ . ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﺁﻗﺎﻯ ﺧﻤﻴﻨﻰ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﺭﮊﻳﻢ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺁﺷﻨﺎﺋﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ . ﻗﺴﻤﺘﻬﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺗﻴﺮﺑﺎﺭﺍﻥ ﻫﻔﺖ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﻳﺰﺩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﻢ ﻣﻰ :