One Hundred and Sixty Years

۴۴٣ ﺳﺆﺍﻻﺕ ﻣﻰ . ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺑﺮﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ . ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻰ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﻰ ﺍﺗﻮﻣﻮﺑﻴﻞ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮐﺎﻣﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﺥ ﺑﺮﻧﺪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﻰ . ﻇﺎﻫﺮﴽ ﺍﻭ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ . ﭘﺸﺖ ﮐﺎﺥ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ ﺍﻯ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻝ ﻫﺎﻯ ﮐﻮﭼﮏ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧ .ﺪ ) ﺩﻳﺎﻧﺘﻰ ﻣﻤﻨﻮﻉ ۱۳۸۶ :۳۱( ﮊﻳﻨﻮﺱ ﻣﺤﻤﻮﺩﻯ ﻭ ﻓﺮﻳﺪﮤ ﺻﻤﻴﻤﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺳﻠﻮﻝ ﻭ ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺟﺎ ﺩﺍﺩﻧﺪ . ﺑﺎﺯﭘﺮﺳﻰ ﻫﺎﻯ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻰ . ﮔﺮﻓﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺻﻤﻴﻤﻰ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ : ﮊﻳﻨﻮﺱ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻃﺎﻕ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻣﺤﻠّ ﻰ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﺟﻮﺋﻰ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺍﺯ ﭼﻬﺎ ﺭ ﻧﻔﺮ، ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻣﻌﻤّﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻯ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺁﻗﺎﻯ ﻣﺆﻣﻦ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ... ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮤ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻫﻢ ﻳﮏ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺍﻯ ﺑﻮﺩ . ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﻃﺎﻕ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻳﮏ ﺑﺎﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﺎﺯﺟﻮﺋﻰ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ . ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ . ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﺟﻮﺋﻰ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﮔﻔﺖ : ﺍﮔﺮ ﺩﺭﻭﻏﻰ ﺑﮕﻮﺋﻰ، ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﻰ ﺑﮑﻨﻰ، ﻣﻰ ﺑﺮﻳﻤﺖ ﺍﻭﻳﻦ . ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﺆﺍﻝ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﻰ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻡ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺗﺼﺤﻴﺢ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻧﺪ ... [ ﺩﻳﮕﺮ ]ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺟﻮﺋﻰ ﻫﺎﻯ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ، ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﻰ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺟﻮﺋﻰ ﻣﻰ . ﮐﺮﺩ ﻳﮏ ﺁﻗﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩ، ﻓﮑﺮ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﻢ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩ، ﻧﺪﻳﺪﻣﺶ . ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﺟﻮﺋﻰ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﺧﻴﻠﻰ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺗﺶ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺕ ﻳﮏ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﺑﻮﺩ . ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺯﺟﻮﺋﻰ ﻫﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺍﺳﻢ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ... ﻡ ﻫﻨﮕﺎ ﺑﺎﺯﭘﺮﺳﻰ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﺟﻮ ﺍﺳﺎﻣﻰ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎ، ﻭﺿﻊ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﻭ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻣﺤﻴﻂ ﺑﺎﺯﺟﻮﺋﻰ، ﭼﻴﺰﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺗﺼﺤﻴﺢ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﺸﺪﺍﺭ ﻣﻰ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﺪﻫﻢ . ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻬﺎﺋﻰ، ﻳﮏ ﺯﻥ ﻭ ﻳﮏ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﻫﺎﻯ ﺩ ﻳﮕﺮ ﺯﻧﺪﺍﻧﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺁﻥ ﺯﻥ ﺭﺍ