One Hundred and Sixty Years

۵٠۶ ﮐﻠﻴﻪ ﺍﺳﺎﺗﻴﺪ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻳﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻫﺎ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺍﻳﻦ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﺻﺮﻓﻨﻈﺮ ﺍﺯ ﻣﻘﻄﻊ ﺗﺤﺼﻴﻠﻰ ﺑﻮﺩ . ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻳﮏ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﺪﺭﮎ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﻫﻤﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎء ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻫﺎ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ . ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﮐﻴﻔﻴﺖ، ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۵۸ ] ۱۹۷۹ [ ﻃﻰ ﺑﺨﺸﻨﺎﻣﻪ ﺍﻯ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ﻫﺎﻯ ﮐﺸﻮﺭ ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻧﺎﻡ ﻧﻮﻳﺴﻰ ﺭﺍ ﻣﺘﺪﻳﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺬﺍﻫﺐ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ . ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺸﻨﺎﻣﻪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺤﺮﻭﻣﻴﺖ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻫﺪﻑ ﺩﺍﺷﺖ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺑﺮﮔﮥ ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ ﺍﻯ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺳﺆﺍﻻﺗﻰ ﺩﺭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﻳﻨﻰ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﻰ . ﺳﺎﺧﺖ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺁﻳﺎ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯ ﻳﺎ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭﻯ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻳﺎ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺗﺒﺮّﻯ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻰ . ﺳﺎﺧﺖ ﺁﻣﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﺷﺪﻧﺪ . ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﮐﺸﻮﺭ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻋﺮﺍﻕ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺳﺨﺖ ﮔﻴﺮﻯ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻤﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﻯ ﮐﻮﭼﮏ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻰ . ﮔﺸﺖ ﺑﺎ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎﻯ ﺑ ﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﻰ ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ۱۹۹۰ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﺩﺑﺴﺘﺎﻧﻰ ﻭ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻧﻰ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺟﺎﺯﮤ ﺛﺒﺖ ﻧﺎﻡ ﻭ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ . ﺑﺎ ﺗﺼﻤﻴﻤﺎﺕ ﺷﻮﺭﺍﻯ ﻋﺎﻟﻰ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻭ ﺩﺍﺩﻥ ﭼﻬﺮﮤ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻫﺎ، ﺩﺭ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﻧﺎﻡ ﻧﻮﻳﺴﻰ ﺳﺘﻮﻧﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺬﻫﺐ ﺍﻓﺰﻭﺩﻧﺪ . ﺍﻳﻦ ﺳﺘﻮﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺤﺮﻭﻣﻴﺖ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻳﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻤﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﺬﻫﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺮﺍﺣﺖ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻰ . ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﺪﻥ ﺻﺪﻫﺎ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﺗﺤﺼﻴﻼﺕ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﻰ، ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻳﮏ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺧﺼﻮﺻﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ . ﻇﺮﻓﻴﺖ ﻋﻠﻤﻰ ﻭ ﭘﺎﻳﮥ ﺩﺍﻧﺶِ ﻓﺮﻫﻴﺨﺘﮕﺎﻥ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺁﻧﻘﺪﺭﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻧﻴﺎﺯ ﻧﻴﺮﻭﻯ ﺁﻣﻮﺯﺷﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﻰ ﺭﺍ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺳﺎﺯﺩ . ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺯﻳﺮ ﺯﻣﻴﻨﻰ، ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻯ ﺍﻓﺮﺍﺩ، ﺑﺎ ﮐﻼﺱ ﻫﺎﻯ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺗﺸﮑﻴﻞ