One Hundred and Sixty Years

۵٢٧ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻯ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻤﻠﻪ ﻭ ﺣﺮﻳﻖ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﺪ ﻭ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﮐﺎﻫﺶ ﻳﺎﻓﺖ . ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۸۰ ] ۲۰۰۱ [ ﺗﻌﺪﺍﺩ ۵ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﻯ ﺭﮊﻳﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻯ ۱۳۸۱-۲ ] ۲۰۰۲-۳ ﺑﻪ [ ۴ ﺗﻦ ﺗﻨﺰﻝ ﮐﺮﺩ . ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۲۰۰۴ ﻓﻘﻂ ۲ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩ . ٢٨٦ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺁﺯﺍﺭﻯ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺍﻣﺎﮐﻦ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ . ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺗﺼﻮّﺭ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﻃﻼﻉ ﻭ ﻧﻈﺮ ﺩﻭﻟﺖ ﺁﻗﺎﻯ ﺧﺎﺗﻤﻰ ﺑﻮﺩ . ﺻﺤﻴﺢ ﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ ﻗﺪﺭﺗﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺣﻴﻄﮥ ﺩﻭﻟﺖ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ، ﮐﺎﺭ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺳﺘﻴﺰﻯ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻰ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻭ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻰ ﺍﻧﮕﺎﺷﺖ . ﺍﺩﺍﻣﮥ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻣﮑﺎﻥ ﻫﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩ ﻗﺪﻭﺱ : ﺩﺭ ﺑﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۸۲ ] ۲۰۰۴ [ ﻣﺤﻠﻰ ﺩﺭ ﺑﺎﺑﻞ ﮐﻪ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩ ﻗﺪّﻭﺱ ﺍﺯ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺍﻭﻟﻴﮥ ﺑﺎﺏ ﺑﺸﻤﺎﺭ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﺧﺎﮎ ﻳﮑﺴﺎﻥ ﺷﺪ . ﻣﻼ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻰ ﺑﺎﺭﻓﺮﻭﺷﻰ ﻣﻠﻘّﺐ ﺑﻪ ﻗﺪّﻭﺱ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎء ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ، ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺴﻰ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﺏ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺍﻣﺮ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺳﻔﺮﺵ ﺑﻪ ﻣﮑّﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﻰ ﮐﺮﺩ . ﺩﺭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﺪﺷﺖ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺮﺍﻥ ﺑﺎﺑﻰ ﺷﺮﮐﺖ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻗﻠﻌﮥ ﺷﻴﺦ ﻃﺒﺮﺳﻰ ﻫﻤﺮ ﺍﻩ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﺑﺎﺑﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺎﻩ ﻫﺎ ﻫﺠﻮﻡ ﻧﻴﺮﻭﻯ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﺭﺍ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻧﻤﻮﺩ . ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﮐﺎﺭ ﻗﻠﻌﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﺍﺩﮔﺎﻫﺶ ﺑﺎﺭ ﻓﺮﻭﺵ ﺑﺎﺑﻞ) ( ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ . ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺗﺤﻤّﻞ ﺣﻀﻮﺭ ﻗﺒﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﺗﺨﺮﻳﺐ ﺧﺎﻧﮥ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﻮﺭﻯ : ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ ، ﺧﺎﻧﮥ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﻮﺭ ﻯ ﭘﺪﺭ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﺪ . ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻣﮑﺎﻧﻰ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺑﺸﻤﺎﺭ ﻣﻰ ﺭﻓﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻌﻤﺎﺭﻯ ﻧﻤﻮﻧﮥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺷﺎﻫﮑﺎﺭﻫﺎﻯ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻰ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺎﺟﺎﺭﻳﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻭ ﻫﻨﺮﻯ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻰ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩ . ﺍﻳﻦ ﺍﺛﺮ ﺯﻳﺒﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﭼﻨﺪ ﺭ ﻭﺯ ﺑﺎ ﺑﻮﻟﺪُﺯﺭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ . 286 ﻣﺄﺧﺬ : ﺩﻓﺘﺮ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﻰ ﺑﻬﺎﺋﻰ، ﮊﻧﻮ .