One Hundred and Sixty Years

۵۴۶ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺁﺯﺍﺭﻯ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺣﺪﺱ ﺯﺩ . ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﻯ ﺩﻳﻨﻰ ﻣﺜﻞ » ﮐﺎﻧﻮﻥ ﺭﻫﭙﻮﻳﺎﻥ ﻭﺻﺎﻝ ﺷﻴﺮﺍﺯﻯ « ﺑﺎ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﺍﻯ ﮐﻼﻥ ﺩﺭ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﺗﺄﺳﻴﺲ ﮔﺸﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺪﻓﺶ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﻋﻠﻴﻪ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﺳﺖ . ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺗ ﻤﺎﻡ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﻣﺪﺭﻥ ﻣﺜﻞ ﻓﻴﻠﻢ، ﺍﻳﻨﺘﺮﻧﺖ، ﻭ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰ . ﮐﻨﺪ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ۵۴ ﺗﻦ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۸۵ ] ۲۰۰۶ [ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﺑﺎ ﺍﺟﺎﺯﮤ ﮐﺘﺒﻰ ﺍﺯ ﺷﻮﺭﺍﻯ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺍﺟﺮﺍﻯ ﻳﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﻧﻘﺎﻁ ﻓﻘﻴﺮﻧﺸﻴﻦ ﺣﺎﺷﻴﮥ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ . ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺑﻰ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﺁﻭﺭﻯ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ، ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﻭ ﭘﺎﮐﻰ ﻭ ﺍﺧﻼﻕ ﻭ ﺁﺩﺍﺏ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺁﺷﻨﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﺮﻭﻣﺎﻥ ﻭ ﭘﺲ ﺯﺩﮔﺎﻥ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺭﻭﺡ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﻣﻴﺪﻧﺪ . ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﻌّﺎﻟﻴّﺖ ﻫﺎ ﻧﻪ ﮐﺴﻰ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﻭ ﻣﺬﻫﺐ ﺣﺮﻓﻰ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺮﺍﻣﻰ ﺗﺒﻠﻴﻎ . ﺷﺪ ﺍﻣّﺎ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺍﻣﻨﻴّﺘﻰ ﺭﮊﻳﻢ، ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺒﺎﻧﻰ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻬﺎﻡ » ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﻣﻠﻰ « ﺗﻮﻗﻴﻒ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ، ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﺗﻮﻗﻴﻒ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ . ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺪّﺗﻰ ۵۱ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﺪّﻩ ﺑﺎ ﻭﺛﻴﻘﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﻪ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺭﮊﻳﻢ ﺍﺯ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺖ ﻳﮏ ﻣﺎﻩ ﺁﺯﺍﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ . ﻭﻟﻰ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺧﺘﻢ ﻧﺸﺪ . ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﮊﻳﻢ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﭼﻨﮓ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﻳﺮﮤ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻨﻬﻨﺪ . ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺭﺍﺋﮥ ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺩﻟﻴﻠﻰ، ﺑﻪ ﺍﺗّﻬﺎﻡ » ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻣﻨﻴّﺖ ﻣﻠّﻰ « ،۵۱ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺣﺒﺲ ﺗﻌﻠﻴﻘﻰ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﮐﻼﺱ ﻫﺎﻯ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎﺕ ﺍﺳﻼﻣﻰ ) ﻳﻌﻨﻰ ﺟﻠﺴﺎﺕ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴّﺖ ﻭ ﻣﻘﺪﺳّ ﺎﺕ ﻭ ( ﺁﻥ ۳ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ » « ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ . ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺣﮑﻢ ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ﺍﻯ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﻣﺒﻨﺎ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﺗﻘﺎﺿﺎﻯ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻧﻈﺮ