One Hundred and Sixty Years

۵۵١ ﻗﻀﺎﻳﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﻣﺮﺧﺼﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ ﻣﺪﺕ ﻫﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩ ﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺩﻭﻧﺪﮔﻰ ﻫﺎﻯ ﺑﻰ ﺛﻤﺮ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﺭﺍﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻓﺎﺻﻠﮥ ﺑﻴﻦ ﻣﺮﺧﺼﻰ ﻫﺎ ۳ ، ﻣﺎﻩ ۴ ﻣﺎﻩ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ . ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻤﺪﻳﺪ ﻣﺮﺧﺼﻰ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺯﻣﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺩﺭ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻫﺪﺭ ﺩﻫﻴﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ۵ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻳﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻤﺪﻳﺪ ﮐﻨﻴﻢ . ﻳﮏ ﺯﻧﺪﺍﻧﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ . ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘ ﮕﺎﻫﻰ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺎﺯﺟﻮﺋﻰ ﺍﺳﺖ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ . ﺍﻧﺪ ﻓﻀﺎﻯ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﮕﺎﻩ ﻓﻀﺎﺋﻰ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﻏﺬﺍﻯ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺏ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻗﻰ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﺮﻭﺝ ﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﺎﺷﺪ . ﺩ ﺭ ﻃﻮﻝ ﺭﻭﺯ ﻓﻘﻂ ۱۰ ﺗﺎ ۲۰ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﺋ ﻰ ﻣﺤﺼﻮﺭ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺳﻘﻒ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻫﻮﺍﺧﻮ ﺭﻯ ﻗﺪﻡ ﻣﻰ ﺯﻧﻢ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺯﻧﺪﺍﻧﺒﺎﻥ ﻣﻌﻴّﻦ ﻣﻰ . ﮐﻨﺪ ﮔﺎﻫﻰ ۸ ﺻﺒﺢ ﮔﺎﻫﻰ ۱۲ ﻇﻬﺮ ﻭ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻃﻮﻻﻧﻰ ﺷﺪﻥ ﻣﺪﺕ ﻫﻮﺍﺧﻮﺭﻯ ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ . ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﺮﺩﻯ ﮐﻪ ۲۴ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﺍﻃﺎﻕ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ۱۰ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻓﻀﺎﻯ ﺑﺎﺯ ﮐﻔﺎﻳﺖ ﻣﻰ . ﮐﻨﺪ ﻣﻦ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺪﺍﺭﻡ، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺯﻧﺪﺍﻧﻰ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺗﻠﻔﻦ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﺪ . ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻧﭽﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺻﺪﻭﺭ ﺣﮑﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰ . ﮔﻴﺮﻡ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﮔﺮ ﻳﮏ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻳﮏ ﺯﻧﺪﺍﻧﻰ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﻨﻴﺪ . ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﻳﮏ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺒﺮﻳﺪ . ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺟﺎﺯﮤ ﻫﻮﺍﺧﻮﺭ ﻯ ﺑﺪﻫﻴﺪ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺟﺎﺯﮤ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺗﻠﻔﻦ، ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩ، ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ... ﺑﺪﻫﻴﺪ . ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﻳﮏ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﻢ ﺣﻘﻮﻕ ﻳﮏ ﺯﻧﺪﺍﻧﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺍﺟﺮﺍ ﮐﻨﻴﺪ . ﺁﻳﺎ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﮕﺎﻩ » ﭘﻼﮎ ۱۰۰ « ﺑﺮﺩﻳﺪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺍ ﺟﺰء ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺧﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺯﻧﺪﺍ ﻥ ﻫﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﺩ ؟ ٣٠١ ﺁﺗﺶ ﺯﺩﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎﻯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺁﺗــﺶ ﺯﺩﻥ ﻋﻤــﺪﻯ ﺧﺎﻧــﻪ ﻫــﺎ ﻭ ﻭﺳــﺎﺋﻞ ﻧﻘﻠﻴــﮥ ﺑﻬﺎﺋﻴــﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳــﺮﺍﻥ ﺗــﺎﺯﻩ ﺗــﺮﻳﻦ ﺭﻭﺵ ﺍِﻋﻤــﺎﻝ ﺧــﺸﻮﻧﺖ ﺑــﺮ ﻋﻠﻴــﻪ ﺁﻧﻬﺎﺳــﺖ . ﺩﺭ ﻓﺎﺻــﻠﮥ ﻣــﺮﺩﺍﺩ ۱۳۸۷ ﺗــﺎ ﻣــﺮﺩﺍﺩ ﺳــﺎﻝ ﺑﻌــﺪ ] ﮊﻭﺋﻴــﻪ ۲۰۰۷- 301 http://www.iranpresswatch.org/fa/post/13#more -13