One Hundred and Sixty Years

۵۶١ ﺍﺳﺘﺒﺪﺍ ﺩ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﺑﺎ ﻧ ﻤﺎﻳﺶ ﺩﺍﺩﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﻯ ﻓﺠﻴﻊ ﻭ ﻫﻮﻟﻨﺎﮎ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺭﻋﺐ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ، ﻭ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺎﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﺗﺤﺮﻳﮏ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﺭﮐﺖ ﺩﺭ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻭ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎﻯ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﺑﻌﺪﻯ ﻣﻨﻮّﺭﺍﻟﻔﮑﺮﻫﺎﻯ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻣﺸﺮﻭﻃﻴﺖ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩ . ﻣﻤﻠﮑﺘﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺻﺪﻫﺎ ﻭ ﻫﺰﺍ ﺭﺍﻥ ﺑﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﻓﺠﻴﻊ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻴﻮﻩ ﻫﺎﻯ ﻏﻴﺮﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻗﺘﻞ ﻋﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺪﻧﺸﺎﻥ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻣﻰ ﺷﺪ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﭼﻨﺪ ﻣﻨﻮّ ﺭﺍﻟﻔﮑﺮ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺣﺎﻧﻰ ﻭ ﻃﻠﺒﮥ ﻣﺼﻠﺢ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﺣﺴّﺎﺳﻴﺘﻰ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ . ﺑﺴﺘﻦ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﻣﺠﻠّﻪ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻰ ﺁﻣﺪ . ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺗﺸﺎﺑﻪ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﺎ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻰ : ﮐﻨﺪ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﻬﻤﻦ ۵۷ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺍﮊﺩﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺷﺪ . ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻧﻴﺰ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻫﺎ ﺍﻭّﻟﻴﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﭘﻴﺸﻤﺮﮒ ﻫﺎﻯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺑﻌﺪﻯ ﺷﺪﻧﺪ . ﺟﺎﻣﻌﮥ ﻣﻨﻘﻠﺐ ﻭ ﻣﺘﺄﺛّﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﺗﻮﺟﻬﻰ ﺑﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻫﺎ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﺫﻳﺖ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘ ﺮﻳﻦ ﺍﻗﻠﻴﺖ ﺩﻳﻨﻰ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ، ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﻫﻤﮥ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠّﻰ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﺮﺍﻯ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﺘﻮﺍﻟﻰ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﮐﺮﺩ . ﺍﻋﻀﺎﻯ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﻣﺤﻠّﻰ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯﺷﻬﺮﻫﺎﻯ ﮐﺸﻮﺭ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﻌﺪﺍﺩﻯ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻋ ﺪﺍﻡ ﺷﺪﻧﺪ . ﺗﻤﺎﻡ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎ ﺍﺯ ﺷﻐﻞ ﻫﺎﻯ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﻭ ﺍﺩﺍﺭﻯ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﺷﺪﻧﺪ، ﺍﺯﺗﺤﺼﻴﻞ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﻬﺎﻯ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﮔﺸﺘﻨﺪ، ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﻞ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺫﻳﺖ ﻭ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﻣﮑﺮﺭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺤﺮﻳﮏ ﺷﺪﻩ ﻯ ﻧﺎﺁﮔﺎﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ . ﺑﻰ ﺗﻮﺟﻬﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﺭﻭﺷﻨﻔﮑ ﺮﺍﻥ ﻭ ﻓﻌّ ﺎﻟﻴﻦ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﻪ ﻧﻘﺾ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﻮﺗﺎﻫﻰ ﺩﺍﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ . ﮔﺮﻓﺖ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗّﻬﺎﻡ ﺟﺎﺳﻮﺳﻰ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﻰ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗّ ﻬﺎﻡ ﻫﺎﻯ ﻭﺍﻫﻰ ﺍ ﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ . ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﮐﻮﺗﺎﻫﻰ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻧﻰ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻭ