روایت‌هائی از زندان

روا � ی ﻫﺎﺖ ی از زﻧﺪان ٣٠ ﻢ �� ﺟﺎنِ ﻣ � ﻋﻔﺖ ﻣﺎﻫبﺎز از روزی ﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ � ﺸگﺎە بﻪ ﺑﻨﺪ ﺟﺪ � ﺴﺪﮐﻪ از ﺑﻨﺪ آﺳﺎ �� ﻧ � ف در ﮔﺮوە � ف در اﻧﻔﺮادی و ﺑﺮ � ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﺮ ﻫﺎی ﺳﻪ � ﻧﻔﺮە ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺪن ﺳﻠﻮل � ن بﺎ د ﺷﻮﻧﺪ. ﮐﺴﺎی ﮏ و بﺪون ﭘﻨﺠﺮە � ﻫﺎی ﺗﺎر ی ﻣﻨﺎﺳﺐ، ﻣﻮﮐﺖ و ﺗﻮاﻟﺖ � ﻨﺎ �� ﻒ و ﺑ � ﻫﺎی ﮐﺜ ﻫﺎی آﻟﻮدە، � ﭼﻨﺎن ﺷﻮﮐﻪ ﺷﻮﻧﺪ ﻪ �� ﮐﻪ ﺻﺪای ﮔ � ﺷﺎن بﻠﻨﺪ ﺷﻮد. دم دﻣﺎی ﻏﺮوب ﺑﻮدە و وﻗﺖ ﻧﻤﺎز � ن بﺎﻋﺚ ی ﺴتﻨﺪ. ﻫﻤن � ن پﺎﺳﺪارﻫﺎ در ﺑﻨﺪ ﻧ ﻌی � ﺷﻮد ﮐﻪ ﻋﻔﺖ ﻣﺎﻫبﺎز ﻪ � ﺖ روﺣ �� ﺑﺮای ﺗﻘ � ش وع بﻪ ﺧﻮاﻧﺪن آواز � ﺶ � ی دوﺳﺘﺎ ﮐﻨﺪ... » ﻦ �� ﺻﺪای ﺧﻮب و ﺗﻤ ﺷﺪە ای ﻧﺪاﺷﺘﻢ ی ﺧﻮاﻧﺪم بﺎ ﭘﺮروی � و ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﺮ. ﻣهﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐ ﻪ ﻗﻄﻊ ﺷﻮد: �� ﻪ ﮔ ی آﻣﺪ، آﻣﺪ بﺎ دﻟﺠﻮی ف ی ﮔﻔﺘﺎ بﺎ ﻣﻦ ﺗﻨهﺎ ﻣنﺸن ن ی ن و ﺑﺒن ی � ﺑﺮﺧ گﻞ ی را بﺎ ﺻﺤﺮای � ﻫﺎی ز ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻢ ﻫﻤﺮاە ﺷﺪﻧﺪ. ﺻﺪای رﺳﺎ و � ﮕﺮ بﺎ ﺻﺪا � ی بﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ د ف بﻪ ی � ﻪ را ﮔﺮﻓﺖ . ﻣﻦ ﻧ �� ﺎن داد. آواز ﺟﺎیﮔ � ف بﻪ ﻏﻢ آن ﺷﺐ پﺎ بﺎی زی � ز ﮔﻮش ﺷﺪم ﻦ � ﻢ ﭼﺸﻤﺎﺗﻮ وا �� ﺟﺎن ﻣ ﻣﻨﻮ ﻧ گﺎ ﮐﻦ � ﺪ � در اوﻣﺪ ﺧﻮرﺷ ﺪ � ﺷﺪ ﻫﻮا ﺳپ ﻢ بﻪ ﺻﺤﺮا �� ﺪﮐﻪ ﺑ � وﻗﺖ اون رﺳ ﻪ �� ﻢ ﺗﺎ ﺻﺪای ﮔ � آواز ﺧﻮاﻧﺪم و ﺧﻮاﻧﺪ خ � ﻫﺎ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ و ﺻﺪای ﭼ ﻫﺎی گﺎری ﺪ... � ﭽ � ﺷﺎم در راﻫﺮو ﭘ � ت دﺳی « )ﻣﺎﻫبﺎز. ۲۰۰۸ (