36 20 - دفترهای آسو ساز و نواهای شب نخست خود همآوا نبوده است و جور دیگری بعد از آن شب رقم خورده است. اما خود زندگی کجاست؟ بعد از آن شروع میشود و آن شب ناپیداست. عروسیها در پر زرق و برقترین لحظات خود، و بهویژه امروزه که در این امر موفقترند، در به نمایش گذاشتن پایدارترین و حقیقیترین لحظات سعادتیکه انتظارش را میکشیم ناکامتریناند. نمایش مصنوعی آنها در تضاد با زندگی طبیعیای است که پس از آن قرار است شروع شود. آنها زندگی را پیش از آغاز آن زیاده سهل میگیرند. در اینجا هستیم، بین آغاز واسازیخواهی نخواهی ما شاهد نوعی تقابل و به تََبََع آن پ ُُرسازونوای زندگی که نوید آن را میدهد که خود زندگی نیز بر همین و ََتیره های تلخ و شیرین طاهره در آن شب (که و شیوه است در تقابل با داستان گاه میگریاند و گاه میخنداند) و زندگیای که او فهمیده بود و آن را در افق ظهور عصر جدیدی معنا میکردکه زنان در آن سرنوشت خود را رقم میزنند. طاهره آن شب دقیقا چهگفت؟ نمیدانیم. ما تنها اثر سخن او را میدانیم نه خود آن را. اما چه میتوانست بگوید، جز آنچه همیشه میگفت و اینجا و ی عمدا دستکاری و نیز تقابل بین یک نقطههمزمانیآنجا از آن گفته بود! ی برگزاری جشن عروسی، و قصهی زندگیای ، لحظهدر زمان حالشده . در حقیقت خود زندگی در در گذشتهبا پرفراز و نشیبترین بسامدهایش ی سعادت بیغل و غش قرار میگیرد. آنچه رویداد دوم را خود مقابل ایده ی طاهره و به خود در کار واسازی رویداد نخست میکند حضور غیرمنتظره معانیای است که با خود به اتاق میآورد. فقط معنا میتواند سرزده برسد گیریم)، و از گذرایی یک شب، شب عروسی (که ما این قدر جدیاش می ی و پایداری خود بگوید. به کمک او و سرگذشت او که مهمان ناخوانده عروسی است پای عروسی به خود زندگی باز میشود. دریدا (در نامه به دوست ژاپنی) اظهار میداردکه «واسازی روی میدهد، آن یک رویداد است یعنی منتظر تأمل و اندیشه، آگاهی یا سازماندهی یک موضوع ... نمیماند.»
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2