45 شبان بامدادی طاهره در نیمه ی نوزدهم، اما شبی نزدیک بامداد ی سده شب است. شب ایران در میانه یا شبی به خود و دل شب نزدیک؟ از یک سو پاسبان شب هوشیار است، کند، ساعتی ها نزدیکی ساعتی تازه را اعلام می و آگاه از گذر زمان و لحظه ومیش بامدادی» نوید پایان شب و نزدیکی ها در گرگ که «آوای لطیف زنگ دهد، اما در همان حال ماه نهانی و «دزدانه» در آسمان بالا بامداد را می شود آید، برخلاف قاعده، توگویی شب به خود، به دل شب، نزدیک می می که هلدرلین و از بامداد دور. چنین شبی، شبی در وضعیت تعلیق، چنان ی نوزدهم سروده پایش را، پای یک تضاد را، به شعرش، که در آغاز سده کند، شبی نزدیک بامداد و دور از شب و در عین حال شبی باز می 1 است، در دل شب، «شبی سحرانگیز و رؤیایی»، شبیکه طاهره، در شب حضیض انحطاط ایران، یکی از ستارگانش بود، او و یارانش که در شهرهای ایران های «نو» عوض کنند. از عجایب پا خواسته بودند تا زمانه را با ایده به أی و تدبیر آنکه دو سده پیش، او با آنکه زن بود یارانی داشت که دل به ر او برای پیشبرد امر نو و درک او از آن بسته بودند و به تعبیر قدما بر اثر کردند و چه بسیار از آنها که با پایمردی از دم های او مشی می اَقدام و گام ای در گیرد، همچون بیگانه شبی شگفت درخشیدن میتیغ گذشتند. چه، « ». «شبی شگفت» بود زیرا هیچ معنی نداشت زنی از زنان در مقام میان بشر ترین اصحاب و یاران سید باب، یعنی در مقام نفر دوم یک آیین بلندمرتبه برخلاف معهود مردان بعد از نفر نخستکه صاحب آن آیین بود و مرد بود، ؛ زنیکه بارها به دلیل نظر بدیع، اما مستدلش در درک اهمیت این راه بردرا شبی جامع اضداد، شبی با خود و ،شب شگفت بامدادی«شب شگفت»، در دل خود و با این همه ضد خود، و نوید بامداد دهنده، مورد انکار بعضی از رجال دین و پیروان سید باب واقع شد و هر بار نفر اول، سید باب، در ترین ، «نظر» او را در مقام بزرگیک زن »نظرتقابل با آن منکران و مخالفان « ۱۸۰۱ تا ۱۸۰۰ های . بین سال 1
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2