عالمی دیگر بباید ساخت

یدور � ت و دوﺳی ن ، ﺟﻬﺎی ﻦﯾا ﺮﻧﺎ � اﺳﺖﮐ ی ﮐﺮوﻧﺎ ١٦٥ در آن رﻓﺖ � ﺸﻮد، ﮐ � و ﮕﺮ زﻧﺪە � ق ﻧﺪارد، د � ﮏ ﻋﮑﺲ ﻓﺮ � آﻣﺪ ﻧﮑﻨﺪ بﺎ ﺴﺖ. ﺟﻨبﻨﺪە � ﻧ ﻫﺎی درونِ ﭼﺸﻢ � اﻧﺪاز آن را زﻧﺪە ﮐﻨﻨﺪ. از آن بﺪﺗﺮ اﯾﻨﮑﻪ ب � ﺎدی ﻧ � ﻢ، ﻣﺪت ز � ی ون ﺑﺮو � ﺪ از ﻗﻠﻌﻪ ﺑ � ﻢ ﻧبﺎ � ﺪاﻧ ﺗﻮ ان در ﺟﺎن ﭘﻨﺎە ﻣﺎﻧﺪ. ﭼﺸﻢ � اﻧﺪاز ﻓﻘﻂ بﻪ ﻣﺎ رخ ﻧ ﻪ ﻣﺎ را بﻪ � ﺪ بﻠ � ﮔﺸﺎ � درﺧﻮد ﻓﺮا � ﺣﻀﻮر ﺧﻮاﻧﺪ . � ن ت ﺴن � اﯾﻦ ز درﭼﺸﻢ ﺪنِ � اﻧﺪاز اﺳﺖﮐﻪ د ﭼﺸﻢ � ت ﺎی � اﻧﺪازرا ﺣ ﮐﻨﺪ ﮕﺮ، ﭼﺸﻢ � . بﻪ ﻋبﺎرت د ن بﻪ ت اﻧﺪازداﺷن ی ﺗﻨهﺎی ﻣﻌﻨﺎ ﻧﺪا ئ از آن ﺷﻮی. آری ن وارد آن ﺷﻮی و ﺟﺰئ ﺮ ﻧﺘﻮائ � رد ا ﭘﻨﺠﺮە ی ون و ﭼﺸﻢ � ن ﺧﻮد را از ﺑ ﻣﻌی � اﻧﺪاز ی د � ﮔ اﻣﺎ ﭼﺸﻢ ن ﺧﻮد اﻧﺪاز ﻣﻌی � گ � ن و زﻧﺪ ت ﺴن � را از ز ی د � ﮔ ﺪا ﮐﺮدە ﮐﻪ د � ن ﻗﺪَر ﭘ ، دﺷﻤی گ � . ﺣﺎل زﻧﺪ ر ﻫﻤﻪ ت ، آﻧﭽﻪ از اﯾﻨهﺎ ﺳﻠﺐ ﺷﺪە ن دﺳﺖ ﺑﺮدە اﺳﺖ. راﺳی ی اﯾﻦ ﻣﻌﺎی ﺴﺖ؟ ﭘﻨﺠﺮە � ﭼ ی ون ﭘﻨﺠﺮە ﻫﻤﺎن، � ﮐﻪ ﻫﻤﺎن ﭘﻨﺠﺮە اﺳﺖ و ﺑ » ﻣ � ﻨﻈﺮ ﭼﺸﻢ « ت ن ﻫﻤﺎن. ﺣی ی � ﻣﺎ ﻧ » رواق ﻣﻨﻈﺮﭼﺸﻢ « ﺶ � ﻣﺎ و ﭘ ﻪ � ﺳﺎ � گ � آﻣﺪ بﺎن ﻪ � ﺎ زاو � ﻪ � ﺪِ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﺎن. ﻫﺮ ﻗﺪر ﻫﻢ اﯾﻦ ﺳﺎ � ی د ت بﺎن را بﺎ ﻧهﺎدن دﺳی � ن را دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪە ﻢ بﺎز اﯾﻦ ﻣﻌﺎی � ت ﮐﻨ � ﺸ � بﺎﻻی ﭼﺸﻢ ﺑ ﺑی ﮕﺮ � ﻢ. د � ﻨ ﺧﺎﻧﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ � ای ﻧ � ﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺰی را بﺎ اﯾﻦ �� ﺴﺖ ﻣهﻤﺎن ﻋ � ﺗﻮا ﺗﺮاﻧﻪ ی ﻣﻮزون بﻪ آن بﺨﻮاﻧﺪ: ﺎﻧﻪ � ﭼﺸﻢِ ﻣﻦ آﺷ � رَواقِ ﻣَﻨﻈﺮ ی ﺗﻮﺳﺖ ﮐﺮم ﻧﻤﺎ و ﻓﺮود آﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ی ﺗﻮﺳﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺎﻧﻪ( � ﮕﺮی، بﺎ ﻟﻔﻆ آﺷ � ﺖ )ﻧﺨﺴﺖ بﺎ ﻧﺎم د � ایﮐﻪ ﺳﻪ بﺎر در اﯾﻦ ﺑ � ﻧﺎﻣﺶ ﺑﺮدە � ﺷﻮد و آن را � ﺎﻧﻪ دا � ﺗﻮان آﺷ ﺴﺖ، ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ای ﺑﺮ ز ن ، ی ﻣن ﺎﻧﻪ � ﮐﻪ آﺷ غ ﻫﻮا ﺑﺮ بﻠﻨﺪی درﺧﺖ � ی ﻣ ﺶ از ﻣﯿهﻤﺎن � ی ﮐﻪ ﺗﻤﻨﺎ ﻫﺎ، ﺟﺎی - ﭘﺮﻧﺪگﺎنِ آزاد آن اﺳﺖﮐﻪ بﻪ آن ﻓﺮود آﯾﻨﺪ. ﺧﺎﻧﻪ ن ﮐﻪ بﻪ آ ی ای در زﻣن ن ﻗﺪم رﻧﺠﻪ ﮐﻨﻨﺪ، ﺧﺎﻧﻪ ن و ﻧﺨﺴﺖ ی � ﺶ از ﻫﺮ ﭼ � ن از آن روﮐﻪ ﺑ ی ای در زﻣن ﺎﻧﻪ � آﺷ ای ﺑﺮ بﻠﻨﺪی و بﺎم درﺧﺘﺎن اﺳﺖ. اﯾ ﺎﻧﻪ اﺳ � ﺴﺖ، آﺷ � ﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻧ ﺖ