عالمی دیگر بباید ساخت

یدور � ت و دوﺳی ن ، ﺟﻬﺎی ﻦﯾا ﺮﻧﺎ � اﺳﺖﮐ ی ﮐﺮوﻧﺎ ١٦٧ ﺎن ﮐﺮدە اﺳﺖ. ﻗﺪرت آن ﺟﺎ � ﺸﻪ ﻋ � ﺶ از ﻫﻤ � ف را ﺑ و ﻣﻔهﻮم ﻗﺪرتِ زﻣﯿی � ﺪە از آﺳﻤﺎن اﺳﺖﮐﻪ ﻣﺮﻋﻮب �� ﻧُﻤﻮد دارد و ﺑ �� ﮐﻨﺪ و بﻪ ﺧﺎ اﻓﮑﻨﺪ � و ﻟﺖ و پﺎر ﺎد ﻧهﺎدن، � ن و ﺑن ت ن کﺎر، و ﻧﻪ بﺎ ﺳﺎﺧن ی بﺎ ﻫﻤن � ﻘﺎ � ﮐﻨﺪ، و دﻗ ﻫﻤﻪ را ﮔﻮش بﻪ زﻧﮓِ ﺧﻮد ﻧگﺎە � ت بﻪ ﭼﺸﻢ � ﺸ � دارد، ﻗﺪرت اﯾﻨﺠﺎ ﺑ � ﺧﻮرد � گ � ﻧﻪ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﻢ زﻧﺪ دﻫﺪ و ﻫﻢ � ﺲ اﺻﻞِ ﻣﺮگ � ی د. از � ﮔ ب ت ی ﺴی � و ﻧ ﭼﻮن و ﭼﺮا و ﻣﻌﺎرﺿﻪ در � ﻓﺎﻧﻮ گ � ﻧﺎپﺬﯾﺮ اﺳﺖ. اﺻﻞِ زﻧﺪ ﺑﺮاﺑﺮ بﺎد اﺳﺖ، ﻟﺮزان ﺴﺖ در ﻫﯿﭻ ﻣﺴﺠﺪ و � ﮕﺮ ﻻزم ﻧ � ن ﻟﺰل. د ت � و ﻣ ﻣﻨﺎرە ﻧﺎﻗﻮس � ی ﮐ ﺴﺎی � ای و دﯾﺮ وکﻠ ﺎد ﺗﻮ ر � ﺗﻮ را بﻪ ﺻﺪا درآورد و ا بﻪ دل ﻪ � ﻫﺎ اﻧﺪازد. ﮐﺮوﻧﺎ از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺳﺎ � ن ی ی ﻣﺮگ اﺳﺖ ﺧﻮدکﺎر ﭼﻨن ﮐﻨﺪ. ﮏ � ﻨﻮن ﻫﺮﮔﺰ � ش ﺗﺎ �� دﺳﺖ در ﻫﻤﻪ ﺎد ﻧﮑﺮدە � ن ی ی ﻋﺎﻟﻢ ﺧﺪا را اﯾﻦ ﭼﻨن ﺑﻮد ﮐﻪ آن را. ع دﻗﺖ � بﺪن ﻣﺎ ﻣﻮﺿ ﺎط � ﻫﺎ و اﺣﺘ ﻫﺎی ﻣﺎ ﺷﺪە اﺳﺖ. ﺗﮏ ﺗﮏِ ﻣﺎ، و ﻧﻪ ﺸﻤﻨﺪان و � ﻓﻘﻂ دا ﺧﻮدﻣﺎن ﺷﺪە � ع � اﻫﻞ ﻧﻈﺮ، ﻣﻮﺿ بﺎن �� درﮔ � . ﻢ � ا ﺧﻮد ﻓﺮو ﺑﺮدە ب . بﻪ ﺧﻮدﻣﺎن و بﺪن � ﻢ، بﻪ ﺟ � ا � ﺶ از اﻧﺪازە � ﻣﺎن ﺑ ﻢ. � رﺳ از ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ � ی � ﭼ � ﮐﺲ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻢ ﮐﻪ ازﮐﺮوﻧﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ب � ی ﮔ ﻢ. � ﺎﺷ در ﺟهﺎن ﻣﺎدی اﺻﻞ ﺑﺮ ﺗﺰاﺣﻢ اﺳﺖ. آدم ﻫﺎ بﺎﻟﻘﻮە ﻣﺰاﺣﻢ ﻫﻢ اﻧﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﻪ �� ﻣﺎ بﺎ ﺣ � ی آﻣﻮزش و ﭘﺮورش ﻢ اﻣﺎ � ﻢ اﯾﻦ اﺻﻞ را ﺷﮑﺴﺖ دﻫ � ﮐﻮﺷ ت ﮐﺮدە ﻨﻮن ﻫﺮ ﺣﺮﮐی � ﺗﺎ � ﻢ بﻪ ﻧﻔﻊ آن ﺗﻤﺎم ﺷﺪە اﺳﺖ. ﺧﻮب � ا ﻢ � داﻧ راﻧﻨﺪە � ﻢ بﺎﻋﺚ ﺧﻮﺷﺤﺎ � ﮐﻪ بﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺟﺎی ﺧﻮد را ﺗﺮک ﮐﻨ ی � ﮕﺮی � د � ﻢ ﮐﻪ �� ﺷ ﺗﻮاﻧﺪ بﻪ ﺟﺎی ﻣﺎ ﻢ � پﺎرکﮐﻨﺪ، و ﺗﺎ ﻣﺎ ﮐﻨﺎر ﻧﺮو او ی ﻧﺪارد. ﺗﺰاﺣﻢ ﺟﺎی ن اﯾﻦ، آدم ﻌی � � ﻫﺎ ﺟﺎی ﻫﻢ را ﺗﻨﮓ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺰاﺣﻢ ت ﻋﺪە ﮕﺮﻧﺪ. وﻗی � ﮑﺪ � � ای ازکﺎر اﺧﺮاج ﻋﺖ ﻋﺪە � ﺷﻮﻧﺪ بﻪ ﮕﺮی ی د � � ﻦ آﻧهﺎ �� ﮕ � ﺟﺎ � ﺷﻮﻧﺪ و ﻧﻔﻊ ﺶ ﮐﻪ � و ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘ � . ﺑﺮﻧﺪ ب ی اﺧﺮاج ﺷﺪﻧﺪ ی ﺎن ﺑهﺎی �� ﺸﺠ � دا درﻧﮓ ﺟﺎی ﮕﺮ � ﺎن د �� ﺸﺠ � ﺷﺎن را دا ت و ﻣهﻨﺪس و ﻣﻌﻠﻢ و � ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و دﮐ ﺣﻘﻮق دان ﺷﺪﻧﺪ، آب از آب ﺗکﺎن