عالمی دیگر بباید ساخت

� ﻋﺎﻟ د � ﮕﺮ ﺑبﺎ � ﺪ ﺳﺎﺧﺖ ١٦٨ ف ﻧﺪاردﮐﻪ ﺮا بﻪ ﻧﻔﻊ آﻧهﺎ ﺷﺪ. ﻣﻌی � ﻫﻢ درد ﻧﮕﺮﻓﺖ ز � ﻧﺨﻮرد وﺟﺪان ﮐ ف ﺷﻮد ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ زﻣﺎنِ ﻧﻔﻊ ی ف ی ﮐﻪ بﻪ ﻧﻔﻌﺶ اﺳﺖ ﻏﻤﮕن ی � آدم ﺑﺮای ﭼ ﺑﺮدن ﺗﻤﺎم ﺷﻮد؛ آن گﺎە زﻣﺎن ﻫﻤﺪردی � ﻓﺮا رﺳﺪ. اﯾﻦ ﻫﻤﺪردی ﺧﻮد ﻣﻘﺎبﻠﻪ بﺎ اﺻﻞ ﺗﺰاﺣﻢ اﺳﺖ، بﺎرﻗﻪ ﺖ اﺳ � ﺴﺎﻧ � ی ا ﺖ، وﻟﻮ بﺎرﻗﻪ ای � ﺖ ﭘﺮ ﺷﺪ ﻫﯿﭻ ﺟﺎی ﺧﺎ � ت ﺟﺎ ﻒ. ﭼﻮن وﻗی � ﺿﻌ ﺸﺎن � ای، ﻫﯿﭻ �� ف ی ﻓ ﺎد ﺗﻮ اﻧﺪازدﮐﻪ بﺎ ﺗﻮ � را بﻪ � ای، در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﺎرج وﺟﻮد ﻧﺪاردﮐﻪ ﮐ ﻫﻤﺪردی ﮐﻨﺪ. ﻓﻘﻂ ﺣﺎﻓﻈﻪ ن ی از ﺟهﺎن ﻋﻠﻮی و ﻣﺎوراء ی � ن ، ﭼ ﺴﺎی � ی ا � ﻧﻘﺶ آن را در ﺧﻮد ﻧگﺎە �� ف ی ﻓ � دارد، و ارﺟﺎع بﻪ آن در ﺣﻘ ﻘﺖ ارﺟﺎع � ﺖ اﺳﺖ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ �� ﺸﺎن ﻣﻌﻨ � بﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻌﻨﻮی اﺳﺖ، و ﻢ از � ﺧﻮاﻫ ﮕﺮ، � ﻢ. بﻪ ﻋبﺎرت د �� ﻢ و ﻓﺮاخ وﮔﺸﻮدە ﺷ ���� بﮕ �� ف ی ﺗﻨﮕﻨﺎی ﻋﺎﻟﻢ ﻓ آدم � ﻫﻤﺪردی ﻫﻤﻮارە ﻫﻤﺪردی ﺴتﻨﺪ، � ﻫﺎی ﻣﻌﻨﻮی اﺳﺖ ﮐﻪ کﻢ ﻫﻢ ﻧ � ف ی � ﮏ ﭼ � ت ﮐﻪ ﻫﺮ ﻧﻘﻄﻪ را ﻓﻘﻂ واﻻ در ﺟهﺎن ﻣﻤﺘﺪِ دکﺎری ﺗﻮاﻧ ﺪ اﺷﻐﺎل ﮐﻨﺪ � ﻋﺖ ﭘﺮ � بﻪ � ﺟﺎی ﺧﺎ ش � ﺷﻮد اﻧگﺎر ﻧﻪ اﻧگﺎر. بﻪﮐﺘﺎب ﺷﻤﺎ و ﻧﻘﺎ � ﺸﻨﺎﻣﻪ ﺷﻤﺎ ﺟﺎﯾﺰە ﻧﺪﻫﻨﺪ بﻪ بﻌﺪی � ﺷﻤﺎ و ﻧﻤﺎ دﻫﻨﺪ، ﺷﻤﺎ اﺳﺘﺎد ﮕﺮ. � د �� ﺪ � ﺸگﺎە ﻧبﺎﺷ � دا � ﻋﻮض � ﺷﻤﺎ ﻓﻮرا ﺪ �� ﺷ ﻫﻢ � ﮐ � ﻧ ﻓهﻤﺪ. ب ً ﻣﺴﺘﻌﺪ ی � ﺟهﺎن اﯾﻦﮔﻮﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪە اﺳﺖ، کﺎﻣ . ﻧگﺎەِ ﻫ � رﺣ ﻤﻪ بﻪ ﺗﺎبﻠﻮ ﺴﺘﻪ � ی اﻋﻼﻧﺎت اﺳﺖ ﻧﻪ بﻪ ﺗﺎبﻠﻮی ﺷﺎ ﻦ �� ﺗ ی ﻫﺎ ﮐﻪ در ﺟﺎی ﺛبﺖ ﺴﺘﻪ � ﺲ ﻗﺪر ﺷﺎ � ﮐﻪ از آن � ﺸﺪە اﺳﺖ. ﺗﻨهﺎ ﮐ � � ﻦ را �� ﺗ داﻧﺪ ﺧﻮدِ � اوﺳﺖﮐﻪ ﺗﺎ زﻧﺪە اﺳﺖ ﺗﻮاﻧﺪ اﯾﻦ ﺣﻖ ﺎدآوریﮐ � ﮕﺮان � ش را بﻪ د � � ﮐ ﻨﺪ! ن اﻟﺒﺘﻪ آن آدم ی � و ﻧ � ﺎد � ﻫﺎی ﻣﻌﻨﻮی ﻫﻢ بﻪ ﺸﻪ بﺎ اﺻﻞ � آورﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤ ﺗﺰاﺣﻢ ﺸﻪ � ض ، ﺑﺮای ﻫﻤ � ت ﺟﺎﯾﺰە را دادﻧﺪ وﻟﻮ ﻋﻮ ﺟﻨﮓ دارﻧﺪ. اﻣﺎ وﻗی � � ﺖ � ﺗثﺒ ﻠﻢ � ﺎ ﻓ � ف ﺴﺖ. ﺷﻤﺎ بﺎ ﻣهﺎرت ﻃبﺎبﺖ ﻧﮑی � ف ﻧ ﮐﺮدی � ﺷﻮد و پﺎ ن ﺑﺮ ﭼﻨﮓ زﺧﻤﻪ ی � ی ﺴﺎزی و بﻪ ﺷ � و آﻫﻨﮓ ��� ﺴﺎزی وﮐﺘﺎب ﻧﻨ � � ﮕﺮی اﯾﻦکﺎررا � ن د ﻧﺰی ﮐﻨﺪ. ﻫﯿﭻ � ﮐﺲ ﻧ ﭘﺮﺳﺪ اوﮐﺠﺎﺳﺖ، ﭼﺮا ﻏ ﺐ � ﺎ اﺳﺖ. ﻣهﻢ اﯾ � ﮕﺮ ﻧ � ﺐ د � ﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻏﺎ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻮد! ﻫﺮ ﺟﺎ