عالمی دیگر بباید ساخت

� ﻋﺎﻟ د � ﮕﺮ ﺑبﺎ � ﺪ ﺳﺎﺧﺖ ٤٠ ﻧﺤﻮە گ � ی آﻟﻮد ﮐﺘﺎب � ی زدای � ﺪ. بﻪ ﻧﻈﺮ �� ﻫﺎ ﻣﻄﻠﻊ ﺷ رﺳﺪ ﮐﻪ ﺑ ﻦ � ت ه ﻞ � ﻨﻪ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ اﯾﻦ بﺎﺷﺪﮐﻪ اﻟ �� ﮔ ض ﺎ ﺿﺪﻋﻔﻮی � دﻧﺎﺗﻮرە ﻨﺪە ﮐﻨ ﻫﺎی ﻣﻮرد ﺪ و بﺎ آنﮐﺘﺎب ���� ف ﺧﺎﻧﻪ را در اﻓﺸﺎﻧﻪ ﺑ پ � اﺳﺘﻔﺎدە در آﺷ ﻫﺎ را آ گ � ﻟﻮد ی زدای ﺮﮐﺘﺎب � ﺪ، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ا � ﮐﻨ ﺪ و ﺗﺎ ﺷﺼﺖ � بﮕﺬار � ﻫﺎ را در اﺟﺎق ﮐﻮﭼ درﺟﻪ ت ی ﺳﺎﻧی ﺪ، ﺑهﺮە � ﮔﺮاد ﺣﺮارت بﺪﻫ ﺪ ﺑﺮد: � ﮕﺮی ﻫﻢ ﺧﻮاﻫ � ی د اﯾﻦ ﻃﻮری ﺳﺎس � ﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮ ﻧﺪ )بﻪ ﮐﺘﺎب � ب ﻧ ﻫﺎ آﺳﯿی ﺎ، � ( ! رﺳﺪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ در دورە � ، ﻞ ﮐﺮوﻧﺎ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎدە � بﻪ دﻟ �� ی ﺗﻌﻄ ﺷﻮد درﻫﺎیﮐﺘﺎب ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ، وﮐﺘﺎب ش � ﻓﺮو ﺴﺖ. � ﻫﺎ، را ﻫﻢ اﻣﺎ ﮐﺘﺎب ﻪ � ﻫﺎ ﻣﺮﻫﻢ و ﻣﺎ ن ﻫﻢ ﻫﺴتﻨﺪ. در ﻗﺮون ﻣﺘﻤﺎدی ﮐﻪ ی ﺴﮑن � ی ﺎ ﺗﺎﺧﺖ � ﻃﺎﻋﻮن در ارو � وﺗﺎز ﮐﺮد، ﻗﺮﻧﻄﯿﻨﻪ ﺮ بﺨﺖ ﻫﺎ ﺷﺪە � ا ﺎر ﺑ � ﻮدﻧﺪ و � ﺎر داﺷتﻨﺪ، بﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ وﻗﺖ � ب در اﺧﺘ ﮐﺘﺎی ﺮ ﻧﺪاﺷت � ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ. ا ﻨﺪ، و ﺣﺎل ﺴبﺖ ﻣﺴﺎﻋﺪ ﺑﻮد، بﻪ ﻗﺼﻪ � ﺷﺎن بﻪ � ی ﻣﺸﻐﻮل ﮔﻮی ﺷﺪﻧﺪ. در دکﺎﻣﺮون ف ﺑﻮکﺎﭼﻮ در ﻗﺮن ﭼهﺎردﻫﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ، ﻫﻔﺖ زن و ﺳﻪ ، ﮐﻪ ﺟﻮوای ﺖ و بﻪ ﻣﺪت دە روز ﺑﺮای ﻫﻢ �� ﻣﺮد بﻪ ﻧ � ﮕﺮ ﻗﺼﻪ � د ﻨﺪ �� ، د ﮔ ر دورە ای ﮐﻪ ﺑﺮای در اﻣﺎن ﻣﺎﻧﺪن از » ﺎە � ﻣﺮگ ﺳ « )آن » ﮐﻪ � ف آﻓﺖ ﻣهﻠ ی ﺴن � وا ﺑﺮای ﻫﻤگﺎن و ﻫﺮﮐﺲﮐﻪ ﻧﻈﺎرە ﮑﺴﺎن دردبﺎر ﺑﻮد � ﮔﺮش ﺑﻮدە بﻪ « ( بﻪ ﺧﻠﻮت ﭘﻨﺎە ﺑﺮدە ﺑﻮدﻧﺪ – ت آن آﻓی ﭼﻨﺎن بﺪﻧﺎم ﮐﻪ ﺑﻮکﺎﭼﻮ از ﺧﻮاﻧﻨﺪگﺎن � اش درﺧﻮاﺳﺖ ن ﻧﮕﺬارﻧﺪ و ﺗﺼﻮر ﻧﮑﻨﻨﺪ ی ﮐﻨﺪ ﮐﺘﺎب را زﻣن ﮐﻪ اﯾ ﻦ اﺛﺮ ﭼﻨﺪش ﺸﻮد در دﺳﺖﮔﺮﻓﺖ: � ف ﺗﺮ از آن اﺳﺖﮐﻪ ی � اﻧﮕ » آرزو دارم آن ﭼﻨﺎن ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻣﻮﺣﺶ ﻧبﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ از اداﻣﻪ دادن بﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ی آن ﺷﻮد. « ﻤﺎری � ﺎتِ ﺑ � ادﺑ ﻫﺎی ﻫﻤﻪ ﺎتِ ﻧﺎﺧﻮش � ی ادﺑ � ﮔ آﯾﻨﺪی اﺳﺖ. ﻃﺎﻋﻮن ﻣﺜﻞ اﺳﺖ. بﺨﺶ � ﻮﺗﻮ �� ﻟ � وﺟﻮد ﻣﺎ را � ت � ﻫﺎی ﺑه � ﺑُﺮد و دور اﻧﺪازد ، � ﻋﺎ ﺖ � ﻦ ﻇﺮﻓ �� ﺗ � ﻣﺎ را ﻧﮕﻪ � ف ﺖ را، و ﻓﻘﻂ بﺨﺶ ﺣﯿﻮای � ش � ﻫﺎی دارد. در ﺳﺎل ۱۸۲۶ � ﺎ را بﻪ ﺗﺎراج ﺑﺮدە ﺑﻮد، ﻣﺮی ﺷ � ت دﻧ ، بﻌﺪ از آن ﮐﻪ آﻓی