جنگ و ضدجنگ

ﺟﻨﮓ و ﺿﺪﺟﻨﮓ در زﻣﺎﻧﻪ ی ﻣﺎ ٢٨ ن راﮐﺸﺘﻢ ... دە ﺳﺎل ﮏ آﻟﻤﺎی � ن بﺎر ی ﺻﺪای ﺳﻮم: اوﻟن ام ﺑﻮد، و پﺎرﺗ ن ان ی � ﻫﺎ � ﺖ � ﻣﺮا ﻫﻤﺮاە ﺧﻮدﺷﺎن بﻪ ﻣﺄﻣﻮر ن ی ن روزی زﻣن ﺑﺮدﻧﺪ. آن آﻟﻤﺎی دراز ﺑﻮد ... ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻫﻔﺖ � ﺪە ﺑﻮد، زﺧ � ﮐﺸ ی � ﺗ ی م . ﺳﻤﺖ � ش را بﮕ ﺪم، � اش دو ﻫﻔﺖ ی را بﺎ دو دﺳﺖ � ﺗ ﺸﺎﻧﻪ � ﺪە ﺑﻮد و بﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرت ﻣﻦ � اش ﭼﺴب ف ت ﮏﮐﺮدم ... ﮐﺸن � ﮏﮐﻨﺪ، ﻣﻦ ﺷﻠ � ی اول را ﺷﻠ � ﺴﺖ ﺗ � ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻧﺘﻮا ﮏ آدم وﺣﺸﺖ � زدە ﮕﺮ ﻫﯿﭻ � ام ﻧﮑﺮد ... و در ﻃﻮل ﺟﻨﮓ د وﻗﺖ بﻪ او ﻓﮑﺮ ﻧﮑ ﺮدم . آدم ن ﻣﺮدە ی ﺎدیﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ، ﻣﺎ ﺑن � ﻫﺎی ز � گ � ﻫﺎ زﻧﺪ ﻢ. � ﮐﺮد ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﺎل ً� ﺪم . کﺎﻣ � ن را د ﻬﺎن ﺧﻮاب آن آﻟﻤﺎی � ﻫﺎ بﻌﺪ ﻧﺎ ب ی ﺪم ... ﻣﻦ دارم ﭘﺮواز � ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺑﻮد ... ﻫﻤﺎن ﺧﻮاب را بﺎرﻫﺎی بﺎر د � � ﮐﻨﻢ، و او ﻧ ف اﻓﺘﺎدن ... ﭘﺮوازﮐﺮ ی ﮔﺬارد بﻪ ﭘﺮوازم اداﻣﻪ دﻫﻢ. پﺎﯾن ن، د � ﭘﺮوازﮐﺮدن ... ﻣﺮا � ی د، و بﺎ ﻫﻢ ﺳﻘﻮط � ﮔ ﮏﺟﻮرﮔﻮ � ﻢ. ﺗﻮی � ﮐﻨ دال � � ، ﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ � . اﻓﺘﻢ � ﺴﺘﻢ، اﻣﺎ او ﻧ � پﺎ بﺎ � ، ﺧﻮاﻫﻢ بﻠﻨﺪ ﺷﻮم ﮔﺬارد، � بﻪ ﺧﺎﻃﺮ او ﻧ ﺗﻮاﻧﻢ ﭘﺮوازﮐﻨﻢ. ﻫﻤﺎن ﺧﻮاب ... دە � ﻫﺎ ﺳﺎل ﻪ ﺷﻮد ﮐ � ی ﮐﺮدە ... ﻧ � ﻣﺮا اﺳ ﺎرە � ﺴﺘﻢ در � ﺗﻮا ام ﺣ ی ﺧﻮاب م ﺑ �� ف بﻪ � ﺮ ﺰﻧﻢ ... بﭽﻪ ﺑﻮد – � ﻧ ﺴﺘﻢ. ﻗﺼﻪ � ﺗﻮا ﺎن ﺑﺮای �� ﻫﺎی ﭘ � اش �� . ﺧﻮاﻧﺪم م ﺣﺎﻻ ﺑﺰرگ ﺷﺪە – � اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧ ﺗﻮاﻧﻢ ... ﺮﺧﻮدش را �� ﻓﻠ » ﺴﺎن � بﻪ ﺷکﻞ ا � ﻗﻠ « � ﺧﻮاﻧﺪ؛ ﻣﻦ ﺧﻮدم را » ش ﮔ � ﻮ ﺴﺎن � بﻪ ﺷکﻞ ا « � � ﺎبﺎن ﮐﻪ ﻗﺪم � ﺧﻮاﻧﻢ. در ﺧ زﻧﻢ وکﻠﻤﺎت، ﻋبﺎرات ، و داد � ﺎدﻫﺎ راﮐﻪ �� و ﻓ � ﺸﻪ بﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ � ﺷﻨﻮم، ﻫﻤ ﮐﻨﻢ: ﭼﻪ ر ﻣﺎن ی ﻫﺎی � ی گﻢ ن رد پﺎی ت ﮐﻪ بﺪون بﻪ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷن � ﺪ � ﻧﺎپﺪ �� ﺷﻮﻧﺪ! در ﺗﺎر ﺷﻮﻧﺪ. ﺴﺘﻪ � ﻣﺎ ﻧﺘﻮا ﻢ اﯾﻦ ﺟﻨبﻪ � ا ی بﺤﺚ ﺎت � ن را در ادﺑ ﺴﺎی � ا گ � ن زﻧﺪ ی � اﻧﮕ � ش ﺑﺮای آن ﻗﺎﺋﻞ ﻧ � ﻢ. ارز � ﻣﻨﻌﮑﺲ ﮐﻨ ﻢ، از آن بﻪ ﺷﮕﻔﺖ �� ﺷ � ﻧ � آﯾ � ﻢ، و از آن ﻟﺬت ﻧ � ﻢ. اﻣﺎ اﯾﻦ ﺟﻨبﻪ ﻣﺮا ﻣﺴﺤﻮر �� ﺑ ﮐﻨﺪ، و ﻣﺮا