جنگ و ضدجنگ

ب د � ی ﻧ ﮐﻪ در آن بﺎزﻧﺪە ﺷﺪ � ﻢ ۳۱ پﺪر ﻣﻦ اﯾﻦ اواﺧﺮ درﮔﺬﺷﺖ. ﺗﺎ ﺴﻢ بﺎور داﺷﺖ. کﺎرت � آﺧﺮﻋﻤﺮ بﻪ کﻤﻮﻧ ﺖ �� ﻋﻀ اش در ﺣﺰب را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد. � ﻧ ﺗﻮاﻧﻢ ﺧﻮدم را بﻪ اﺳﺘﻔﺎد ە از ﺻﻔﺖ » ﺳﻮوک « (sovok) – ﺖ � ن ی ﮐﻪ ﺑﺮای ذﻫﻨ ی � ی آﻣ � ﻋﻨﻮان ﺗﺤﻘ � ی بﻪ کﺎر ﺎی � ﺷﻮرو ﺪ آن را در � ﺑﺮﻧﺪ، ﻣﺘﻘﺎﻋﺪﮐﻨﻢ ﭼﻮن در اﯾﻦ ﺻﻮرت بﺎ کﺎن ﺧﻮدم، و دوﺳﺘﺎن � ﻣﻮرد پﺪرم، ﻧﺰد ام ﮏ � ب م . اﻣﺎ ﻫﻤﻪ � ﻫﻢ بﻪ کﺎر ﺑ ﺴﻢ. آرﻣﺎن � ﺎﻟ � ﺧﺎﺳﺘگﺎە دارﻧﺪ: ﺳﻮﺳ ف آن ی ف ﺑن ﺧﻮاﻫﺎن ﻓﺮاوای ﻫﺎ ﻫﺴ تﻨﺪ: ﮏ � رﻣﺎﻧت آن � ﻫﺎ. اﻣﺮوزە گﺎ ﻫﺎ را » ﮏ � رﻣﺎﻧت ﻫﺎی ﺑﺮدە ﻣنﺶ « � اﻧﻨﺪ. ﺧﻮ ﺑﺮدگﺎن آرﻣﺎن � ﺎ. ﻓﮑﺮ ��� ﺷهﺮ، اوﺗ ﮐﻨﻢ ﻫﻤﻪ ی آن � ﻫﺎ ﺴتﻨ � ﺗﻮا ﺪ گ � زﻧﺪ ت داﺷﺘﻪ بﺎﺷﻨﺪ، اﻣﺎ ز ﻫﺎی ﻣﺘﻔﺎوی ی را اﻧﺘﺨﺎبﮐ ﺎی � ﺷﻮرو گ � ﻧﺪ ﺮدﻧﺪ. ﭼﺮا؟ ﻣﺪت ﻫﺎ بﻪ دﻧبﺎل ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺆال ﮔﺸﺘﻪ ام – ﮐﺸﻮر � ﺗﺎ � ﺮ پﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ � ﭘهﻨﺎوری را ز ن ام ﮐﻪ زﻣﺎی » ی ﺷﻮروی � اﺗﺤﺎد ﺟﻤﺎﻫ « ﻮاﻧﺪە ﺧ � ﺷﺪ، و ﻫﺰاران ﻧﻮار ﺿبﻂ ﮐﺮدە �� ﺴﻢ ﺑﻮد، و ﺧ � ﺎﻟ � ام . ﺟﻮاب ﺳﻮﺳ ﺴﻢ � ﺎﻟ � ﮔﺬﺷﺖ ﺳﻮﺳ � ﻣﺎ ﺑﻮد. ﻣﻦ گ � ﺳﺎدە اﯾﻦ زﻧﺪ » � داﺧ « و » گ � ﺧﺎﻧ « را، ﺟﺰء بﻪ ﺟﺰء، ﮔﺮدآوری ﮐﺮدە ت را ﮐﻪ اﯾ ﮔﺬﺷﺖ اﺛﺮای � . ام ﻦ ﺷﺪم ﮐﻪ � ش ﮔﺬاﺷﺖ. ﻣﺠﺬوب آن ﻓﻀﺎیﮐﻮﭼ �� ﺴﻢ ﺑﺮ روح � ﺎﻟ � ﺳﻮﺳ » ﺴﺎن � ا « � اش ﮏ ﻓﺮد. در واﻗﻊ، ﻫﻤﻪ � ، ﻢ � ﺧﻮاﻧ ن ی ن ﻫﻤن ی � ﭼ ن ی ﺟﺎ در ﻫﻤن » ﻓﺮد « � اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺪ. ن دوم(، ﺗﺌﻮدور آد درﺳﺖ بﻌﺪ از ﺟﻨﮓ )ﺟﻬﺎئ و رﻧﻮ، در ﺑﻬﺖ و ﻫﺮاس، ﻧﻮﺷﺖ: » ش � تﺲ وﺣ �� ودن بﻌﺪ از آﺷ � ﺷﻌﺮ ﮔﺮی اﺳﺖ. « آﻣﻮزگﺎر ــــﭻ، ﮐﻪ اﻣﺮوز اﺳﻢ � ﻣﻦ، آﻟِﺲ آداﻣﻮو � ﺎن � اش را بﺎ اﻣﺘﻨﺎن بﻪ ز آورم، � اﺣﺴﺎس ﺎرە � ف در ت ﮐﺮد ﮐﻪ ﺷﻌﺮﮔﻔن ی کﺎﺑﻮس ﺴﺘﻢ اﻫ � ﻫﺎی ﻗﺮن ﺑ ﺎﻧﺖ بﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎت اﺳﺖ. ﻫﯿﭻ � ن ی ﻧ ی � ﭼ ﻘﺖ را ﭼ � ﺪ ﺣﻘ � ﺗﻮان ﺧﻠﻖﮐﺮد. بﺎ ﺎن ﻨ ﮏ � ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮد. بﻪ » اﺑَﺮ - ﺎت � ادﺑ « � ﻢ. ﺷﺎﻫﺪان بﺎ � ﺎز دار � ﻧ ﺪ